Księga Psalmów 2

¹Czemu się burzą ludy, a narody próżne zamysły knują?

²Powstają królowie ziemi i razem radzą książęta przeciw BOGU, i Jego Pomazańcowi.

³Stargajmy ich więzy, zrzućmy z siebie ich pęta.

⁴Ten, co króluje w niebiosach się uśmiecha, Pan im urąga.

⁵Zatem przemówi do nich w Swoim gniewie i w Swojej grozie ich zatrwoży.

⁶To Ja namaściłem Mojego Króla na Cyonie, na Mojej świętej górze.

⁷Ogłaszam ten wyrok: WIEKUISTY do mnie powiedział: Ty jesteś Moim Synem, Ja cię dzisiaj wydałem na świat.

⁸Zażądaj ode mnie, a dam ci w dziedzictwo ludy i granice ziemi na twą własność.

⁹Roztrącisz je berłem żelaznym, skruszysz je jak garncarskie naczynia.

¹⁰Zatem teraz rozmyślcie się królowie, ukorzcie się sędziowie ziemi.

¹¹Służcie BOGU w bojaźni oraz radujcie się w skrusze.

¹²Składajcie hołd Synowi, aby się nie gniewał i byście nie zmylili drogi; gdyż łatwo zapłonie jego gniew. Szczęśliwi, co u niego szukają schronienia.