Joba 10

Joba 10

Job: Modlitwa skarg i pytań

¹Jestem już zmęczony

życiem, dam więc upust

skardze nad sobą,

przemówię z całą goryczą.

²Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie!

Daj mi znać, o co wiedziesz

ze mną spór.

³Czy dobrze Ci z tym,

że mnie gnębisz,

że odrzucasz twór swoich rąk,

a plany bezbożnych

wspierasz?

⁴Czy Ty masz ludzkie oczy?

Czy widzisz, jak widzi

śmiertelnik?

⁵Czy Twoje dni są jak dni

śmiertelnika?

Czy Twoje lata są jak lata

człowieka?

⁶Bo szukasz mojej winy

i dochodzisz mojego grzechu,

⁷chociaż wiesz, że nie postąpiłem

bezbożnie

i nikt mnie nie zdoła wyrwać

z Twojej ręki.

⁸Twoje ręce ukształtowały mnie

i stworzyły,

a teraz osaczyłeś mnie i zniszczyłeś.

⁹Pamiętaj, proszę: uczyniłeś mnie

z gliny

i znowu w proch mnie obracasz.

¹⁰Czy nie wylałeś mnie najpierw

jak mleko?

Nie zestaliłeś mnie potem jak ser?

¹¹Odziałeś mnie w skórę i ciało,

pospinałeś kośćmi,

ścięgnami,

¹²obdarzyłeś mnie życiem i łaską —

i otoczyłeś swą troską.

¹³To jednak ukryłeś w swym sercu,

taki był chyba Twój plan,

¹⁴że dopadniesz mnie, kiedy zgrzeszę,

i nie przepuścisz mej winy.

¹⁵Biada mi, gdybym postąpił

bezbożnie!

A gdybym miał rację? Głowy

i tak nie podniosę,

syty hańby i świadom

swej nędzy.

¹⁶Gdybym jednak ją podniósł,

zapolujesz na mnie

jak lew

i znów na mnie okażesz

swą niezwykłość!

¹⁷Rozbudzasz swą wrogość do mnie,[#10:17 Lub: Stawiasz przeciwko mnie ciągle nowych świadków .]

wzmagasz nade mną swój gniew,

jakby z nowymi siłami

przypuszczasz na mnie

atak!

¹⁸Dlaczego więc wywiodłeś

mnie z łona?

Mógłbym zgasnąć i nikt by

mnie nie ujrzał!

¹⁹Byłbym, jakby mnie nigdy nie było —

z brzucha matki przeniósłbym się

do grobu.

²⁰Czyż nie pozostało mi już

niewiele dni?

Przestań zatem.

Proszę, odstąp ode mnie.

Niech się przez chwilę pocieszę,

²¹nim odejdę, by już nie powrócić,

do krainy ciemności i cieni,

²²do krainy mroków

śmiertelnych,

skąd zionie rozkładem

i gdzie panuje mrok.