Joba 14

Joba 14

Refleksja nad życiem

¹Dni człowieka zrodzonego

z kobiety

są krótkie i pełne niepokoju.

²Zakwita on jak kwiat —

i więdnie,

umyka jak cień — nie trwa długo.

³Właśnie na takiego kierujesz

spojrzenie

i takiego pozywasz na sąd.

⁴A czy nieczysty

może stać się czysty?

Nie ma takich!

⁵Tak, określasz, ile człowiek

ma żyć,

ustalasz liczbę jego miesięcy,

stawiasz granicę,

której nie przekroczy.

⁶Skoro tak, to nie wpatruj się

w niego,

daj mu spokój,

niech jak najemnik pocieszy się

końcem dnia.

⁷Dla drzewa jest przynajmniej

nadzieja.

Gdy je zetną, odrasta,

znowu wypuszcza pęd.

⁸Jego korzeń starzeje się

w ziemi,

w prochu obumiera jego pień,

⁹lecz gdy poczuje wilgoć,

kiełkuje,

strzela gałązką niczym świeża

sadzonka.

¹⁰Tymczasem człowiek, gdy umiera,

to na dobre;

kiedy zgaśnie, to gdzie

się podziewa?

¹¹Jak wód ubywa w jeziorze,[#14:11 Lub: w morzu .]

jak rzeka opada i wysycha,

¹²tak człowiek, gdy legnie,

nie wstanie,

nie obudzi się,

póki trwać będą niebiosa —

nie powstanie ze snu.

¹³Obyś tak mnie skrył w świecie

zmarłych,

schował mnie, aż ustanie

Twój gniew,

wyznaczył mi granicę —

lecz potem wspomniał

o mnie!

¹⁴Bo człowiek, gdy umrze,

czy ożyje?

Będę czekał po wszystkie dni

mego znoju,

aż przyjdzie kolej na mnie.

¹⁵Będziesz wołał, a ja ci odpowiem,

zatęsknisz za tworem swych rąk.

¹⁶Tak! Teraz liczysz moje kroki,

pilnujesz mojego grzechu.

¹⁷Moja nieprawość zapieczętowana

w sakiewce,

zabezpieczyłeś moją winę.

¹⁸Oto jak góra pada i kruszeje,

jak skała przesuwana jest

z miejsca,

¹⁹jak woda gładzi kamienie,

a ulewa spłukuje proch ziemi,

tak Ty, Panie, niweczysz nadzieję

człowieka.

²⁰Pokonujesz go na zawsze —

i odchodzi;

odmieniasz jego oblicze —

i odprawiasz.

²¹Jego dzieci doznają szacunku,

a on już o tym nie wie.

Jego dzieci tracą znaczenie,

a do niego

to nie dociera.

²²Czuje ból, dopóki ma ciało,

i dopóki ma duszę — płacze.