Joba 3

Joba 3

Rozmowy z przyjaciółmi: Job i tęsknota za nieistnieniem

¹Potem Job otworzył usta i przeklął dzień swoich narodzin.

²Powiedział:

³Oby ten dzień,

w którym się urodziłem,

wcale nie zaistniał —

ani ta noc, gdy zawołano:

Urodził się chłopiec!

⁴Oby ten dzień w ogóle nie wyszedł

z ciemności,

oby z wysoka nie upomniał się

o niego Bóg

ani nie rozbłysła nad nim jutrzenka!

⁵Oby przemogła go ciemność,

cienie śmierci,

oby rozsiadł się na nim

gęsty obłok

i przepłoszyły go wszelkie

mroki dnia!

⁶A tę noc? Ją też niechby

pochłonął mrok,

niechby nie miała miejsca

w kalendarzu

i nie wliczała się w poczet

miesięcy!

⁷O, gdyby ta noc pozostała

niepłodna

i nie zabrzmiał w niej ten radosny

krzyk!

⁸Gdyby jakiś urok rzucili na nią

zaklinacze,

potrafiący rozdrażnić

nawet Lewiatana!

⁹Gdyby wtedy przed świtem

zgasły gwiazdy!

Niechby bezskutecznie czekała

na brzask,

niechby dzień nie otworzył nad nią

swoich powiek —

¹⁰bo nie zamknęła przede mną

łona matki,

nie oszczędziła mi patrzenia

na znój!

¹¹Albo dlaczego nie umarłem

przy porodzie,

nie zgasłem tuż po wyjściu

z łona?

¹²Dlaczego zostałem wzięty

na kolana,

po cóż przystawiono mnie do piersi,

abym ssał?

¹³Owszem, leżałbym teraz

w ciszy i spokoju,

odpoczywałbym właśnie

we śnie

¹⁴pośród królów i pośród

radców ziemi,

budowniczych ruin z dawnych dni —

¹⁵lub wśród książąt, bogatych

niegdyś w złoto

i mających srebra pełny dom.

¹⁶Albo dlaczego nie zostałem pogrzebany

niczym płód poroniony,

niczym niemowlęta, które nie cieszyły się

światłem dnia?

¹⁷Byłbym tam, gdzie bezbożni

zaprzestają swoich

szaleństw,

gdzie odpoczywają zmęczeni,

bez sił,

¹⁸gdzie więźniowie leżą

obok siebie,

nie dochodzi do nich

strażniczy krzyk,

¹⁹gdzie mali i wielcy są już

razem —

i niewolnik już wolny

od pana.

²⁰Dlaczego Bóg daje światło

nieszczęsnym

i życie ludziom pełnym goryczy —

²¹tym, którzy bezskutecznie

czekają na śmierć,

którzy jej chcą niczym

skarbów ukrytych,

²²którzy cieszyliby się

z zejścia do grobu —

²³ludziom, którzy nie widzą sensu

swojej drogi

i których osaczył sam Bóg?

²⁴Tak, zamiast posiłku nachodzi

mnie wzdychanie,

niczym woda rozlewa się mój jęk.

²⁵Bo dopadło mnie to, przed czym

drżałem,

dosięgło to, co budziło

mój lęk.

²⁶Bez wytchnienia, chwili przerwy —

bez spoczynku,

zatrwożony przyjmowałem

nowy cios.