Joba 41

Joba 41

¹Łudzi się, kto ma nadzieję

go schwytać!

Sam jego widok już

zwala z nóg.

²Trudno znaleźć śmiałka, który by chciał

go podrażnić,

a cóż dopiero kogoś, kto chciałby

mierzyć się ze Mną!

³Kto przeciw Mnie wystąpi, abym mu

dał odprawę?

Pod całym niebem nie ma takiego!

⁴Powiem jeszcze jednak o jego wyglądzie,

o jego wielkiej sile i przepięknych

kształtach.

⁵Kto odkryje wierzch jego zbroi?

Kto zechce podejść do podwójnej

kolczugi?

⁶Kto by chciał otworzyć wrota

jego paszczy?

Przecież spomiędzy jego kłów

wionie grozą!

⁷A jego grzbiet to rzędy tarcz,

złączone ze sobą na kamień.

⁸Jedna przylega do drugiej,

nie przejdzie między nimi

powietrze.

⁹Jedna z drugą jest spojona,

zwierają się i nie dzielą.

¹⁰Swoim parskaniem rzuca błyski światła,

a jego oczy są jak powieki zorzy.

¹¹Z jego paszczy buchają pochodnie

i strzelają z niej iskry ognia.

¹²Z jego nozdrzy dobywa się dym

jak z garnka, który paruje,

lub z kotła.

¹³Jego oddech rozpala węgle,

z jego paszczy wychodzi płomień.

¹⁴W jego karku spoczywa siła,

a przed nim ludzie zataczają się

w trwodze.

¹⁵Fałdy jego cielska łączą się ze sobą,

są na nim jakby odlane, nieruchome.

¹⁶Jego klatka jest twarda jak skała,[#41:16 Lub: serce .]

przypomina dolny kamień młyński.

¹⁷Gdy się ruszy, drżą nawet najdzielniejsi,

łamią się ich szeregi, nie trafiają.

¹⁸Nie ostanie się miecz, który

go dosięga,

ani dzida, ani pocisk, ani włócznia.

¹⁹Żelazo uważa za słomę,

brąz za drzewo zbutwiałe.

²⁰Nie płoszy go strzała z łuku,

kamienie z procy to sieczka.

²¹Maczugę uważa za plewę

i kpi z grzechotania włóczniami.

²²Od spodu ma ostre skorupy,

miażdży jak broną błoto.

²³Głębina bulgoce przy nim jak kocioł,

morze burzy się niczym wrząca maź.

²⁴Zostawia za sobą jasny szlak,

toń wygląda jak pokryta siwizną.

²⁵Prochu ziemi nie depcze nic

podobnego —

jest stworzeniem nie znającym lęku.

²⁶Patrzy z góry na wszystko,

co wzniosłe,

on, król wszystkiego, co dumne.