Joba 5

Joba 5

¹Wołaj! Tylko kto ci odpowie?

Do którego z poświęconych się

zwrócisz?

²Bo prawdą jest, że gniew zabija

głupca,

a prostaka uśmierca zawiść.

³Sam widziałem, jak głupiec

zapuścił korzenie,

ale szybko przestałem mu zazdrościć.

⁴Jego dzieciom trudno będzie o ratunek,

w sądach miejskich zostaną bez

wybawcy.

⁵Głodni pożrą jego żniwo,

wygarną je aż po ogrodzenie,

a zazdrośni? Tęsknić będą za

jego mieniem.

⁶Nieprawość bowiem nie wyrasta

z prochu,

krzywda i niedola nie kiełkują

w polu.

⁷To człowiek rodzi się na niedolę

jak iskry z płomienia, by wzlatywać

wysoko.

⁸Ja jednak zacząłbym szukać Boga,

Bogu przedstawiłbym swą sprawę —

⁹Temu, który czyni rzeczy wielkie,

niezbadane,

i cuda, dla których nie ma liczby.

¹⁰Temu, który spuszcza deszcz

na ziemię

i wody śle na pola.

¹¹Temu, który niskich stawia wysoko,

a zasmuconych skutecznie wybawia.

¹²Temu, który niweczy plany

przebiegłych,

tak że nie odnoszą sukcesu.

¹³Temu, który przemądrzałych chwyta

w ich własną

przebiegłość,

tak że rada przewrotnych jest bez

sensu i celu.

¹⁴On za dnia nawiedza ich ciemnością,

tak że w południe chodzą po omacku.

¹⁵On wybawia słabych od ich miecza,

z ich paszczy i z ciasnego uścisku.

¹⁶Biednemu wschodzi wtedy nadzieja —

a niesprawiedliwość zamyka swe usta!

¹⁷Szczęśliwy jest człowiek,

którego sam Bóg poprawia,

nie pogardzaj więc karceniem

Wszechmocnego!

¹⁸Bo On rani, ale opatruje,

uderza, lecz Jego ręce leczą.

¹⁹Wybawi cię z sześciu utrapień

i w siódmym też zabezpieczy.

²⁰W czasie głodu ochroni cię od śmierci,

a na wojnie osłoni przed mieczem.

²¹Usunie cię poza zasięg oszczerstwa

i rozwieje widmo klęski.

²²Śmiać się będziesz ze zniszczeń

i głodu,

nie przestraszą cię dzikie zwierzęta —

²³bo sprzymierzony będziesz

z kamieniami na polu,

zawrzesz sojusz z drapieżnikami.

²⁴Przekonasz się, co to znaczy

pokój w domu,

a spisując dobytek, nie odnotujesz

braków.

²⁵Będziesz oglądał swoje liczne

potomstwo,

twoje latorośle będą jak

zieleń ziemi.

²⁶Dojrzały przejdziesz

do wieczności,

jak snop znoszony z pola,

kiedy czas właściwy

nadchodzi.

²⁷Oto do czego doszliśmy. Tak to jest.

Posłuchaj — i sam rozważ to sobie.