Joba 6

Joba 6

Job: Wołanie o współczucie

¹Job odpowiedział tymi słowy:

²O, gdyby dokładnie zważono

mą udrękę

i włożono na szale całe me

nieszczęście,

³byłyby one cięższe niż

piasek morski.

Dlatego nierozważne są

moje słowa.

⁴Tkwią we mnie strzały

Wszechmocnego,

mój duch pije ich jad,

obstąpiły mnie zewsząd

Jego strachy.

⁵Czy dziki osioł rży, gdy ma trawę,

albo czy bydlę ryczy nad swą paszą?

⁶Czy papkę można przełknąć bez soli

lub w białku jajka odnaleźć smak?

⁷Przed czym wzdrygałem się

z niesmakiem,

to dziś, w mym bólu, jem jak chleb.

⁸O, gdyby spełnił Bóg mą prośbę!

O, gdyby ziścił mą nadzieję!

⁹Gdyby tak zechciał — i mnie

zmiażdżył,

opuścił rękę, przeciął me życie!

¹⁰Byłoby to moją pociechą,

cieszyłbym się pomimo męki —

nie skrywałem się przecież przed

słowami Świętego.

¹¹Skąd mam wziąć siłę, by dalej

czekać?

Na jaki kres przedłużać życie?

¹²Czy moja siła jest kamienna?

Czy moje ciało jest ze spiżu?

¹³Czy nie ma dla mnie już pomocy?

Czy mnie odeszło powodzenie?

¹⁴Zrozpaczonemu przyjaciel winien

co najmniej okruch

życzliwości,

chociażby ten zaniechał

bojaźni Najwyższego.

¹⁵Tymczasem moi bracia zawiedli

jak letni potok,

wyparowali jak woda w łożysku

rzeki.

¹⁶Ciemnieli jak płytki lodu,

lecz znikli, jak znika w nim śnieg.

¹⁷Nie ma ich w czasie gorączki,

brakuje ich w letnim upale.

¹⁸Wiją się wąskimi szlakami,

parują w pustkę — i giną.

¹⁹Wypatrują ich karawany Temanu,

liczą na nie podróżnicy Saby,

²⁰lecz pożałują, że im zaufali,

gdy przybędą tylko po to, by stanąć

nad ich wyschłymi brzegami.

²¹Tacy wy teraz jesteście dla mnie.

Zobaczyliście grozę

i przygwoździł was

strach!

²²A ja? Czy was o coś prosiłem?

Czy powiedziałem: Złóżcie mi

dar ze swojego

mienia?

²³Wyrwijcie mnie z mocy wroga?

Wykupcie z rąk okrutników?

²⁴Proszę, pouczcie mnie —

ja zamilknę.

W czym błądzę? Wytłumaczcie mi!

²⁵O, jak bolesne bywają szczere słowa!

Więc czego wy chcecie dowieść?

²⁶Próbujecie mnie rozliczyć ze słów?

Przecież słowa zrozpaczonego idą

na wiatr!

²⁷Czy nawet o sierotę rzucalibyście los?!

Czy wystawilibyście na sprzedaż

własnego przyjaciela?!

²⁸Skierujcie na mnie spojrzenie,

nie będę was okłamywał.

²⁹Zawróćcie, proszę, niech się

nie dzieje nieprawość!

Zawróćcie, proszę! Wyświadczcie mi

sprawiedliwość!

³⁰Czy mój język głosi coś

nieprawego?

Czy podniebienie nie wyczuwa

błędu?