The chat will start when you send the first message.
1A oto narody, które PAN pozostawił w spokoju, aby przez nie doświadczyć Izraelitów, tych wszystkich, którzy nie uczestniczyli w wojnach o Kanaan.
2Uczynił to tylko po to, by kolejne pokolenia Izraelitów nauczyły się sztuki wojennej — uczynił to więc ze względu na tych, którzy w tych wojnach nie uczestniczyli.
3Pozostało zatem pięciu książąt filistyńskich i wszyscy Kananejczycy, Sydończycy i Chiwici mieszkający na pogórzu Libanu, począwszy od góry Baal-Hermon aż po Lebo-Chamat.[#3:3 , hbr. לְבוֹא חֲמָת, lub: aż do wejścia do Chamat .]
4Pozostali oni po to, aby przez nich doświadczyć Izraela i aby stało się jasne, czy Izraelici będą słuchać przykazań PANA , które nadał ich ojcom za pośrednictwem Mojżesza, czy też nie.
5Izraelici mieszkali zatem wśród Kananejczyków, Chetytów, Amorytów, Peryzytów, Chiwitów i Jebuzytów,
6brali sobie ich córki za żony, a swoje córki wydawali za mąż za ich synów — i służyli ich bogom.
7Izraelici postępowali więc niegodziwie w oczach PANA , zapomnieli wręcz o PANU, swoim Bogu, a służyli baalom i aszerom.
8Wówczas PAN rozgniewał się na Izraela i wydał go w moc Kuszan-Riszataima, króla Aram-Naharaim. Izraelici służyli mu przez osiem lat![#3:8 , hbr. כּוּשַׁן רִשְׁעָתַיִם, czyli: Kuszyta podwójnie niegodziwy .; #3:8 Tj. króla Aramu Mezopotamskiego .]
9A gdy zaczęli wołać do PANA , PAN wzbudził im wybawcę w postaci Otniela, syna Kenaza, młodszego brata Kaleba.[#3:9 , hbr. עָתְנִיאֵל (), czyli: (1) Bóg jest moją mocą; (2) Bóg moją ochroną (od amoryckiego עֹתֶן), Judejczyk, Joz 15:17; Sdz 1:13; 3:9-11; 1Krn 4:13; 27:15.]
10Na Otnielu spoczął Duch PANA , tak że sądził Izraela, a gdy wyruszył na wojnę, PAN wydał Kuszan-Riszataima w jego ręce i król Aramu musiał mu ulec.
11Potem zapanował w ziemi pokój na czterdzieści lat, do śmierci Otniela, syna Kenaza.
12Izrael jednak nadal postępował niegodziwie w oczach PANA , dlatego PAN sprawił, że Eglon, król Moabu, stał się mocniejszy od Izraela. Stało się tak dlatego, że — w oczach PANA — Izraelici postępowali niegodziwie.[#3:12 , hbr. עֶגְלוֹן (), czyli: cielak , może przezwisko?]
13Eglon skupił przy sobie Ammonitów i Amalekitów, ruszył na Izraela, podbił go i jego wojska przejęły Miasto Palm.
14Potem Izraelici służyli Eglonowi, królowi Moabu, przez osiemnaście lat.
15W tym czasie Izraelici zaczęli wołać do PANA i PAN wzbudził im wybawcę — Ehuda, syna Gery, syna Beniamina, człowieka leworęcznego. Za jego pośrednictwem wysłali swój haracz do króla Moabu Eglona.[#3:15 , hbr. אֵהוּד (), skrócone od אֲחִיהוּד (?), czyli: brat sławy, sławny (Sławomir).; #3:15 , hbr. אִישׁ אִטֵּר יַד־יְמִינוֹ, hl², zob. Sdz 20:16, idiom: człowieka o związanej prawej ręce . Być może łączyło się to ze świadomą taktyką nauki walki leworęcznej, zob. Sdz 20:16.]
16Przed wyruszeniem jednak Ehud sporządził sobie miecz. Był to miecz obosieczny długości jednego łokcia. Ehud przypasał go sobie u prawego boku, pod płaszczem,[#3:16 Tj. 45 cm.]
17i tak uzbrojony przybył z haraczem do króla Moabu Eglona. Eglon zaś był człowiekiem bardzo otyłym.
18Kiedy więc Ehud skończył składanie haraczu, odesłał tych, którzy go nieśli,
19sam zaś zawrócił od posążków stojących przy Gilgal i przekazał królowi: Chciałbym ci, królu, wyjawić pewną tajemnicę. Król zarządził więc: Cisza! Wtedy ci, którzy mu towarzyszyli, wyszli, tak że pozostał sam.
20Ehud podszedł do niego. Król siedział wówczas w górnej, chłodnej komnacie, przeznaczonej wyłącznie dla niego. Przybywam do ciebie z przesłaniem od Boga — rozpoczął Ehud. Usłyszawszy to, Eglon podniósł się z tronu.[#3:20 Lub: wszedł do środka .]
21Wtedy Ehud wyciągnął lewą rękę, chwycił za miecz u prawego boku i wbił go Eglonowi w brzuch tak głęboko,
22że za ostrzem weszła też rękojeść, a za wszystkim zamknął się tłuszcz, ponieważ Ehud nie wyciągnął mu miecza z brzucha. Ciało króla spłynęło nieczystościami.
23Ehud tymczasem zaryglował drzwi górnej komnaty i wyszedł na krużganek.
24Po jego wyjściu do górnej komnaty pośpieszyli słudzy, lecz gdy przekonali się, że jej drzwi są zaryglowane, uznali, że król zapewne załatwia się w chłodnej komnacie.[#3:24 Idiom: zasłania sobie stopy w chłodnej komnacie .]
25Lecz gdy się już dość nadreptali przy drzwiach, zakłopotani, a on wciąż nie otwierał, wzięli klucz, otworzyli drzwi, spojrzeli — ich pan leżał na ziemi martwy!
26Ehud tymczasem, gdy oni tracili czas przy drzwiach, oddalił się, minął miejsce, gdzie stały posągi, i schronił się w Seira.
27Gdy tylko przybył do miasta, zadął w róg na pogórzu Efraima i Izraelici, z nim na czele, zeszli z pogórza.
28Ruszajcie za mną! — wezwał Ehud. — PAN wydał waszych wrogów, Moabitów, w wasze ręce! Zeszli więc za nim, zdobyli miejsca przepraw przez Jordan wiodące do Moabu i nikomu nie pozwalali tamtędy przejść.
29W tym czasie wybili około dziesięciu tysięcy Moabitów, ludzi silnych i zdolnych do walki, tak że nikt nie ocalał.
30Tego dnia Moab został mocno upokorzony przez Izrael i w ziemi zapanował spokój na osiemdziesiąt lat.
31Po Ehudzie nastał Szamgar, syn Anata. Pobił on sześciuset Filistynów ościeniem do poskramiania bydła. W ten sposób on także wybawił Izraela.[#3:31 , hbr. שַׁמְגַּר (), czyli: [sługa] słońca , imię pochodzenia huryckiego i pochodzące od imienia huryckiego bóstwa słońca; syn Anata lub: syn Anat (?), od imienia kananejskiej bogini wojny.]