Joba 11

Joba 11

Sofar: Wezwanie do opamiętania się

¹Wtedy odezwał się Sofar z Naama:

²Czy ten potok słów ma zostać

bez odpowiedzi?

Czy można usprawiedliwiać

człowieka dlatego,

że dużo mówi?

³Czy twoje wielosłowie ma zmusić

nas, mężczyzn, do milczenia?

Gdy tak kpisz, czy nikt nie ma

cię zganić?

⁴Twierdzisz: Mówię szczerze,

jestem czysty w Twoich oczach!

⁵Lecz niechby Bóg przemówił

i otworzył przed tobą swe usta!

⁶Niechby ci objawił tajniki mądrości —

bo rozum w każdej sprawie

dostrzega dwie strony.

Wtedy przekonałbyś się, że Bóg

i tak zapomina

o części twoich win!

⁷Czy zgłębiłeś tajemnicę Boga?

Czy przeniknąłeś doskonałość

Wszechmocnego?

⁸Jest wyższa niż niebiosa —

a co ty możesz zrobić?

Jest głębsza niż świat umarłych —

a co ty wiesz?

⁹Długością wykracza za ziemię,

jest szersza niż morze.

¹⁰Kiedy On przechodzi i bierze kogoś

pod straż,

albo gdy kogoś pociąga

do odpowiedzialności,

to kto Go powstrzyma?

¹¹On wie, że człowiek jest pusty,

dostrzega jego nieprawość —

i podchodzi do niej poważnie.

¹²Lecz człowiek próżny

tak może zmądrzeć,

jak samiec osła urodzić się

człowiekiem!

¹³Jeśli więc przygotujesz swe serce

i wyciągniesz do Niego dłonie —

¹⁴usuniesz nieprawość z twych rąk,

a z twoich namiotów bezprawie—

¹⁵wtedy rzeczywiście podniesiesz

twarz wolną

od skazy,

nabierzesz mocy i przestaniesz się bać.

¹⁶Wtedy też zapomnisz o udręce,

wspomnisz ją jak wodę, co dawno

przepłynęła.

¹⁷Twoje życie stanie się jaśniejsze

niż południe,

a jego ciemniejsze strony

będą jak poranek.

¹⁸Będziesz mógł ufać, bo będzie

nadzieja,

i na spoczynek udasz się

bezpiecznie.

¹⁹Ułożysz się do snu i nikt cię

nie przestraszy,

za to wielu będzie zabiegać

o twoje względy.

²⁰Oczy bezbożnych natomiast

pogasną,

nie będzie dla nich ucieczki —

ich nadzieją będzie rychły

koniec.