Karunungan ni Solomon 17

Gabi ng Lagim Para sa Taga-Egipto

¹Kahanga-hanga, Panginoon, ang iyong mga hatol at mahirap ipaliwanag;

kaya, ang mga hindi nag-aral nito karaniwa'y naliligaw.

²Noong inaakala ng mga taong di kumikilala ng batas na bihag nila ang bayan mong banal,

sa katotohana'y sila ang nakabilanggo sa karimlan ng gabi,

nakukulong sa ilalim ng kanilang bubong at di saklaw ng iyong

walang hanggang pagkalinga.

³Akala nila'y walang nakapansin sa lihim nilang kasalanan,

at naikubli na sa likod ng madilim na tabing ng paglimot.

Ngunit ngayo'y nanginginig sila sa takot,

nababalisa at binabagabag ng mga guni-guni.

⁴Ang madilim na silid na kanilang pinangungubliha'y hindi nakahadlang sa matinding takot,

sapagkat sa paligid nila'y umaalingawngaw ang mga ingay na nakapangingilabot,

at binubulaga sila ng mga multong nakakasindak tingnan.

⁵Hindi sila kayang liwanagan maging ng pinakamalaking siga.

Ang ningning ng mga tala ay di man lamang makabawas sa pusikit na dilim.

⁶Ang tanging sumisinag sa kanila'y nakakatakot na ningas

at sa takot nila'y naniwala silang ang kanilang nakita'y

higit na nakakatakot kaysa iniisip nila.

⁷Nabigo ang mapanlinlang na pamamaraan ng kanilang salamangka,

at nawalang-kabuluhan ang ipinagmamalaki nilang Karunungan.

⁸Ipinagmamalaki nilang nakapagpaalis sila ng takot at pagkabalisa sa mga taong nagugulo ang isip,

ngunit sila ngayon ang hibang sa takot nang wala namang kadahi-dahilan.

⁹Kahit walang nangyaring mapanganib na dapat katakutan,

nanginginig sila sa takot sa huni ng mga ahas at pagdagsa ng maraming hayop na papalapit sa kanila.

¹⁰Namatay sila sa sindak sa gitna ng pangangatog,

natatakot silang idilat man lamang ang mga mata,

ngunit ang malungkot nito'y namatay sila nang dilat.

¹¹Ang kasamaan ay talagang likas na duwag, sapagkat siya na rin ang humahatol sa sarili.

At sa pag-uusig ng sariling budhi, siya na rin ang nagpapalaki sa laman ng guni-guni.

¹²Ang takot ay bunga lamang ng di paggamit sa tulong na idinudulot ng isipan.

¹³Ang walang lakas ng loob na magtiwala sa pag-iisip

ay aalipinin ng takot na likha ng kamangmangan.

¹⁴Sa buong magdamag ay balisang-balisa sila sa pagtulog,

bagaman ang kadilimang iyon ay walang magagawa laban sa kanila,

sapagkat iyon ay mula lamang sa walang kapangyarihang bangin ng daigdig ng mga patay.

¹⁵Hinahabol sila ng mga kakila-kilabot na pangitain,

ngunit naroon silang hindi makakilos

nang sila'y biglang pagharian ng matinding takot.

¹⁶Bigla na lamang silang nabubuwal at di makaalis sa pagkahandusay,

gapos ng mga tanikala ng sariling takot.

¹⁷Maging magsasaka, pastol o manggagawa sa kaparangan,

silang lahat ay nabihag ng iisang kapalaran,

sila ay nagapos ng tanikalang di nakikita sa gitna ng kadiliman.

^18-19Ang lahat sa paligid ay kinatakutan nila—pati ang marahang ihip ng hangin,

o ang magandang huni ng mga ibon sa mga sanga ng punongkahoy,

o ang lagaslas ng tubig sa umaagos na batis,

ang ugong ng mga batong gumuguho,

ang ingay ng mga hayop na tumatakbo at lumulukso ngunit hindi nakikita,

ang atungal ng mababangis na hayop,

ang alingawngaw ng mga kuweba sa libis ng bundok—

at halos mamatay sila sa takot.

²⁰Samantala, ang buong daigdig ay naliligo sa liwanag ng araw,

at ang lahat ng bagay sa kanilang paligid ay patuloy sa kani-kanilang gawain.

²¹Tanging sila lamang ang nabalot ng pusikit na dilim,

larawan ng kadiliman ng kamatayang naghihintay sa kanila.

Ngunit ang mas mabigat na pasaning kanilang dinadala kaysa kadilimang iyon ay ang kanilang sarili.