Joela 1

Joela 1

Słowo o autorze

¹Słowo, które PAN skierował do Joela, syna Petuela.[#1:1 , hbr. יוֹאֵל (), czyli: jest Bogiem .; #1:1 , hbr. פְּתוּאֵל (), czyli: Boży młodzieniec . G przemawia za hbr. בְּתוּאֵל (), czyli: domem jego Bóg .]

Wezwanie do opamiętania w obliczu klęsk żywiołowych

²Posłuchajcie tego, starsi,[#1:2 Lub: starcy .]

zwróćcie uwagę, wszyscy mieszkańcy ziemi!

Czy coś takiego zdarzyło się za waszych dni

albo za dni waszych ojców?

³Opowiedzcie o tym swoim

dzieciom i wnukom,

a ich dzieci niech to przekażą

następnemu pokoleniu!

⁴Otóż to, co zostało po gąsienicy,[#1:4 Za G; dla niepewnych znaczeniowo nazw hbr. w w. 4 nie ma w języku polskim jednoznacznych odpowiedników; gąsienica , gr. κάμπη, hbr. gazam , גָּזָם, to szarańcza owocowa, zob. Jl 1:4; 2:25.]

zjadł konik polny;

to, co po koniku polnym,

zjadła szarańcza,

a to, co po szarańczy,

pochłonęła śnieć.

⁵Ocknijcie się, pijani! Zapłaczcie!

Rozpaczajcie za winem, wszyscy,

którzy po nie sięgacie,

bo wam je odejmą od ust.

⁶Gdyż moją ziemię najechał naród

mocny i niezliczony.

Jego zęby to zęby lwa,

to uzębienie lwicy!

⁷Spustoszył moją winnicę,

w drzazgi poszły figowce,

doszczętnie je odarł,

zbielały porzucone pędy.

⁸Zawódź jak dziewica we włosiennicy

nad narzeczonym z jej młodych lat!

⁹Bo w domu PANA ustały ofiary

z pokarmów oraz płynów.

Okryci żałobą kapłani —

słudzy PANA !

¹⁰Zniszczone pola!

Ubolewa ziemia!

Zniszczone zboże!

Wysechł moszcz!

Brakuje oliwy!

¹¹Rumieńcie się, rolnicy!

Narzekajcie, winiarze!

Bo brak pszenicy, jęczmienia —

nie będzie plonów z pól!

¹²Uschła winorośl!

Zawiódł figowiec!

Granaty, daktyle, jabłonie —

sterczą na polach drzewa

wyschnięte na wiór!

I wstyd wyparł radość spośród

synów ludzkich.

¹³Przepaszcie się, narzekajcie,

kapłani!

Płaczcie, słudzy ołtarza!

Przychodźcie, śpijcie we

włosiennicach,

słudzy mojego Boga!

Bo w domu waszego Boga

ustały ofiary z pokarmów i z płynów!

¹⁴Ogłoście święty post!

Zwołajcie zgromadzenie!

Zbierzcie starszych,

wszystkich mieszkańców ziemi,

do domu PANA , waszego Boga,

i głośno wołajcie do Niego!

¹⁵Ach! Cóż za dzień!

Tak! Bliski jest dzień PANA !

Przychodzi jako zagłada

od Wszechmocnego!

¹⁶Czyż na naszych oczach

nie wyczerpała się

żywność?

A w domu naszego Boga —

radość i wesele?

¹⁷Wyschły ziarna pod grudami ziemi![#1:17 Lub: Jałówki marnieją w oborach 4QXIIc; Jałówki szarpią się przy swoich żłobach G.]

Składy — spustoszone!

Spichrze — rozwalone!

Ponieważ uschło zboże.

¹⁸Jakże porykują zwierzęta!

Błąkają się stada bydła!

Tak! Nie ma dla nich pastwisk!

Stada owiec też ponoszą karę.

¹⁹Do Ciebie wołam, PANIE !

Ogień pożarł pastwiska na stepie,

płomień strawił wszystkie

drzewa polne.

²⁰Nawet dzikie zwierzęta

patrzą tęsknie ku Tobie,

gdyż wyschły koryta rzeczne

i pastwiska na stepie popalone ogniem.