Treny 2

Treny 2

Pieśń żałobna o sądzie PANA

¹א Ach!

Okrył Pan w swoim gniewie

ciemną chmurą córkę Syjonu!

Zrzucił z nieba na ziemię

wspaniałość Izraela,

nie pamiętał w swoim gniewie

o podnóżku dla swoich stóp.

²ב Pan pochłonął siedziby Jakuba,

żadnej nie pożałował.

W swej porywczości zburzył

warownie córki judzkiej.

Zrzucił na ziemię, sponiewierał

królestwo i jego książąt.

³ג W przystępie gniewu utrącił

potęgę Izraela.

Cofnął swoją prawicę,

dał wolną drogę wrogowi,

zapłonął w Jakubie jak płomień,

który pożera wokoło.

⁴ד Naciągnął swój łuk niczym wróg,

jak przeciwnik podniósł prawicę

i wyciął wszystko,

co kosztowne dla oczu

w namiocie córki Syjonu —

rozlał swój gniew niczym ogień.

⁵ה Pan wystąpił jak wróg.

Pochłonął Izraela!

Pochłonął wszystkie pałace,

zburzył umocnienia

i pomnożył u córki Syjonu

płacz i narzekanie.

⁶ו Splądrował jak w winnicy swój szałas,

zrujnował miejsce swoich spotkań.

Sprawił, że zapomniano na Syjonie

o święcie i szabacie —

i odtrącił w porywie swego gniewu

króla oraz kapłana.

⁷ז Pan odrzucił swój ołtarz,

obrzydził sobie świątynię.

Przekazał w rękę wroga

mury jej pałaców,

a oni w domu PANA wznosili głos

jak w dniu święta.

⁸ח PAN przeznaczył na zniszczenie

mur córki Syjonu.

Rozciągnął sznur i nie cofnął

przez swym zamiarem ręki.

Sprawił, że płakano na wałach i murach,

a ich obrońcy posłabli.

⁹ט Zapadły się w ziemię jej bramy.

Pan zniszczył i połamał ich rygle.

Król oraz książęta — między narodami.

Nie ma Prawa!

Również jej prorocy nie znajdą już

objawienia u PANA .

¹⁰י Usiedli w milczeniu na ziemi

starsi córki Syjonu.

Posypali prochem głowy,

wdziali włosiennice,

swoje głowy ku ziemi skłoniły

a młode panny z Jerozolimy.

¹¹כ Moje oczy spłynęły łzami,

przewraca mi się we wnętrzu.

Wylała się na ziemię moja rozpacz,

bo zginęła córka mego ludu.

Na ulicach miasta omdlałe

dzieci i niemowlęta.

¹²ל Pytały swe matki

o jedzenie i picie,

gdy mdlały jak śmiertelnie ranni

na ulicach miasta,

gdy na łonach matek

uchodziła z nich dusza.

¹³מ Z kim cię porównać? Kogo przypominasz,

córko jerozolimska?

Kto tobie równy, by można cię pocieszyć,

dziewico, córko Syjonu?

Bo twoja zagłada jest jak morze — bezbrzeżna!

Czy ktoś cię uzdrowi?

¹⁴נ Twoi prorocy wieszczyli ci

brednie i głupstwa,

i nie obnażali twojej winy,

by przywrócić ci powodzenie.

Ich widzenia były marne,

nęciły do odstępstwa.

¹⁵ס Klaskali nad tobą w dłonie

wszyscy przechodzący drogą.

Gwizdali i kręcili głowami

nad córką jerozolimską:

Oto miasto, o którym mówiono: Pełnia piękna!

Radość dla całej ziemi!

¹⁶פ Otworzyli nad tobą usta

wszyscy twoi wrogowie.

Gwizdali i zgrzytali zębami;

mówili: Zwyciężyliśmy!

Ach! Oto dzień, na który czekaliśmy!

I w końcu nastał! Widzimy!

¹⁷ע PAN uczynił to, co zamierzał uczynić.

Spełnił swą zapowiedź;

to, co ogłaszał od dawna —

zburzył i nie żałował!

I wyśmiewał się z ciebie wróg —

Pan dał zwycięstwo twoim

nieprzyjaciołom.

¹⁸צ Ich serce wołało do Pana:

O, Murze córki Syjonu!

Spraw, by łzy popłynęły jak potok,

dniami i nocami.

Nie dawaj sobie wytchnienia,

niech twa źrenica nie spocznie!

¹⁹ק Powstań, krzycz w nocy,

na początku nocnych straży.

Wylewaj jak wodę swe serce

przed obliczem Pana.

Wznieś do Niego dłonie

za duszę swych niemowląt,

które omdlewały z głodu

na rogu każdej ulicy.

²⁰ר Spójrz, PANIE , zobacz,

z kim tak postąpiłeś?

Czy kobiety mają jeść swój owoc,

wypieszczone dzieci?

Czy w świątyni Pana ma ginąć

kapłan oraz prorok?

²¹ש Polegli w prochu ulic

chłopiec obok starca.

Padli od miecza

moi młodzieńcy i dziewice.

Zabiłeś ich w dniu swego gniewu,

ścinałeś ich bez żalu.

²²ת Zawołaj jak w dzień zgromadzenia —

zewsząd opadają mnie lęki!

Nie było w dniu gniewu PANA

nikogo, kto by uciekł lub ocalał.

Tym, których urodziłam i wykarmiłam,

położył kres mój wróg.