Nahuma 3

Nahuma 3

Krajobraz po upadku Niniwy

¹Biada miastu splamionemu krwią!

Całe jest oszustwem.

Wypełnia je gwałt,

nie ustaje grabież!

²Trzask bicza

i turkot kół,

galop konia

i podskakujące rydwany.

³Wkracza jeździec

i ostrze miecza,

i pobłyskuje oszczep!

Mnóstwo pobitych,

zwały trupów,

nie ma końca zwłokom —

potykają się o martwe ciała!

⁴Z powodu licznych wszeteczeństw

tej nierządnicy

o wielkim wdzięku, mistrzyni czarów,

zatracającej narody w swej rozpuście,

całe plemiona w swoich czarach —

⁵wystąpię przeciwko tobie —

oświadcza PAN Zastępów.

Obnażę twe łono! Zawinę ci

suknię na twarz!

Ukażę narodom twoją nagość,

a królestwom twój wstyd.

⁶I obrzucę cię nieczystościami,

znieważę cię i zrobię z ciebie

widowisko!

⁷Ktokolwiek cię zobaczy,

odstąpi od ciebie i powie:

Niniwa spustoszona!

Czy komuś jej żal?

Trudno nawet znaleźć

współczujących tobie!

⁸Czyś ty lepsza od No-Ammon[#3:8 Tj. Teb.]

między odnogami Nilu,

miasta otoczonego przez wodę,

z morzem jako wałem

i morzem jako murem?

⁹Kusz był jego siłą

mogło liczyć na Egipt,

Put i Libijczycy

służyli mu pomocą.

¹⁰Lecz je też uprowadzono,

poszło do niewoli;

dzieci wtedy roztrzaskiwano

na rogach wszystkich ulic,

o możnych miasta

też rzucano losy,

a wszystkich jego wielkich

zakuto w kajdany.

¹¹Ty również się upijesz,

przykryją cię nieprzytomną;

ty też będziesz szukać

schronienia przed wrogiem.

¹²Wszystkie twe umocnienia

to wczesne figi na drzewach —

gdy się nimi potrząśnie,

wpadają do ust jedzącego!

¹³A twój lud? To kobiety

na łup dla twoich wrogów.

Szeroko otworzą

bramy twojej ziemi

i ogień pożre twe zasuwy!

¹⁴Naczerp sobie wody na oblężenie!

Umocnij swoje mury!

Udepcz glinę na zaczyn,

napraw formę do cegieł!

¹⁵O, pochłonie cię ogień,

wytnie cię miecz,

pożre cię jak szarańcza!

Rozmnóż się jak szarańcza,

rozmnóż się jak konik polny!

¹⁶Namnożyłaś swych handlarzy.

Więcej ich niż gwiazd na niebie!

To szarańcza! Rozpostarła

skrzydła, odleciała!

¹⁷Twoi książęta są jak szarańcza,

a twoi urzędnicy jak roje

koników polnych:

zalegają mury

w chłodzie dnia.

Lecz słońce wzeszło —

szarańcza odleciała

i nie wiadomo, gdzie jest!

¹⁸Posnęli twoi pasterze,

królu asyryjski,

zdrzemnęli się twoi możni!

Rozproszył się twój lud po górach —

nikt go nie pozbiera!

¹⁹Nie ma lekarstwa na twoje zranienie.

O, poważna twoja rana.

Każdy, kto słyszy o tobie,

klaszcze nad tobą w dłonie.

Bo kogóż ustawicznie

nie dotykało twe zło?!