Joba 30

Joba 30

¹A teraz śmieją się ze mnie

młodsi ode mnie wiekiem,

ci, których ojców nie chciałbym

postawić przy psach

moich stad.

²Niepotrzebna mi siła ich rąk,

bo właściwie przepadła ich

żywotność.

³Z niedostatku i niedożywienia

ogryźliby nawet

suchy step,

nie mówiąc o pozostałościach

wczorajszych ruin

i zniszczeń.

⁴Zrywają z krzaków malwy

i żywią się korzeniami jałowca.

⁵Wypędza się ich z ludzkich wspólnot

i krzyczy się za nimi jak za złodziejami.

⁶Koczują zatem w stromiznach

rzecznych jarów,

w ziemnych i skalnych jamach.

⁷Zawodzą pomiędzy krzakami

i schodzą się pod ostami —

⁸ludzie podli, bez dobrej sławy,

wygnani batem ze swej ziemi.

⁹A teraz jestem tematem ich

przyśpiewki,

stałem się ich powiedzonkiem.

¹⁰Brzydzą się mną, trzymają się

ode mnie z dala

i na mój widok nie wstrzymują się

z pluciem.

¹¹To dlatego, że Bóg poluźnił

mój sznur

i mnie upokorzył —

właśnie dlatego nie hamują się

przede mną.

¹²Z prawej strony powstaje

banda wyrostków,

celują w moje nogi, zaczynają mnie

oblegać.

¹³Niszczą moją obronę, pragną

mojej zguby,

radzą sobie bez niczyjej pomocy.

¹⁴Podchodzą jak przez szeroki wyłom

i przewalają się jak nad

rozbitym murem.

¹⁵Opanowały mnie lęki,

smagają jak wiatr

moją godność;

mój ratunek rozpłynął się

niczym obłok.

¹⁶A teraz omdlewa we mnie

moja dusza,

dopadły mnie dni utrapienia.

¹⁷Noc dziurawi we mnie

moje kości,

nie ustają ci, którzy chcieliby

mnie zagryźć.

¹⁸Z wielką siłą chwyta mnie Bóg

za szaty,

ściska mnie jak kołnierz

mej tuniki.

¹⁹Rzucił mnie w błoto,

upodobniłem się do prochu

i popiołu.

²⁰Krzyczę do Ciebie, lecz mi

nie odpowiadasz.

Stanąłem, lecz tylko mi się

przypatrujesz.

²¹Okazałeś się dla mnie okrutny,

prześladujesz mnie siłą

swego ramienia.

²²Unosisz mnie, każesz mi pędzić

z wiatrem

i sprawiasz, że potężnieje burza.

²³Tak, wiem, że chcesz mnie wydać

na śmierć,

że mam się znaleźć w domu spotkania

wszystkich żyjących.

²⁴Czy jednak rozbitek nie wyciąga

ręki?

Czy w swym nieszczęściu nie woła

o pomoc?

²⁵Czy nie płakałem nad tymi,

których dzień był ciężki,

a moja dusza nie ubolewała nad

potrzebującym?

²⁶Tak, oczekiwałem szczęścia,

a przyszło nieszczęście,

spodziewałem się światła,

a nastał mrok.

²⁷Burzy się moje wnętrze

i nie może się uspokoić,

spotkały mnie dni utrapienia.

²⁸Chodzę pociemniały,

ale nie od słońca,

wstaję i w zgromadzeniu wołam

o pomoc.

²⁹Stałem się bratem szakali

i przyjacielem strusic.

³⁰Moja skóra pociemniała

i złuszcza się

ze mnie,

a moje kości spieczone

od gorączki.

³¹Moja lutnia przygrywa

do żałobnej pieśni,

a mój flet wtóruje głosowi

płaczących.