Mga Panaghoy 2

¹Sa galit ng Panginoon,

tinakpan niya

ng makapal na ulap ang Jerusalem.

Ibinagsak niya ang karangalan ng Israel,

na parang itinapon mula sa langit

papunta sa lupa.

At dahil sa kanyang galit,

pinabayaan niya ang kanyang templo

sa Jerusalem.

²Walang awa ring sinira ng Panginoon

ang lahat ng tahanan sa Israel.

Sa galit niyaʼy giniba niya

ang mga pader na nakapalibot sa Juda.

Ibinagsak niya at inilagay sa kahihiyan

ang kaharian pati na ang mga pinuno nito.

³Sa tindi ng kanyang poot,

inalis niya

ang lahat ng kapangyarihan ng Israel.

Hindi niya ito tinulungan

nang salakayin ng mga kaaway.

Para siyang apoy na tumutupok

sa mga lahi ng Israel

at sa lahat ng bagay sa paligid nito.

⁴Iniumang niya ang kanyang pana

sa kanyang mga mamamayan

na naging parang mga kaaway niya.

Pinatay ang lahat ng ipinagmamalaki

nitong mga mamamayan.

Ibinuhos niya ang kanyang matinding galit

na parang apoy sa mga mamamayan

ng Jerusalem.

⁵Winasak ng Panginoon ang Israel

na parang isang kaaway.

Sinira niya ang lahat ng mga pader

sa bayan at mga palasyo.

Dinagdagan ang pagdadalamhati

at pag-iyak ni Juda.

⁶Winasak niya ang templo

na parang isang halamanan lang.

Binura ng Panginoon

sa alaala ng mga taga-Zion

ang itinakdang mga pista

at ang Araw ng Pamamahinga.

Sa kanyang matinding galit,

itinakwil niya ang hari at mga pari.

⁷Itinakwil din ng Panginoon ang kanyang altar at Templo.

Ipinagiba sa kamay ng mga kaaway ang mga pader nito

at nagsigawan ang mga ito

sa Templo ng Panginoon na parang nagdaraos ng pista.

⁸Nagpasya ang Panginoon

na wasakin ang mga pader ng Jerusalem.

Sinukat niya ang mga ito

at isinakatuparan ang kanyang plano.

Kaya ang mga muog at pader ay tuluyang nagiba;

sama-samang nanlupaypay na.

⁹Bumagsak sa lupa

ang mga pintuang-bayan ng Jerusalem.

Sinira at binali ng Panginoon

ang mga saraduhan nito.

Binihag ang hari at mga pinuno

at dinala sa malayong mga bansa.

Hindi na rin itinuturo ang kautusan

at wala na ring mensahe o pangitain

ang Panginoon sa kanyang mga propeta.

¹⁰Ang mga tagapamahala ng Jerusalem

ay tahimik na nakaupo sa lupa;

naglagay sila ng abo sa kanilang ulo

at nagdamit ng sako upang magluksa.

Ang mga dalaga ng Jerusalem ay nakatirapa,

nakatungo ang mga ulo sa lupa.

¹¹Namugto ang mga mata ko sa kaiiyak.

Labis na nababagabag

at parang sasabog na ang aking dibdib

dahil sa kapahamakang sinapit

ng aking mga kalahi.

Nawalan ng malay sa mga lansangan

ang mga bata at mga sanggol.

¹²Umiiyak silaʼt humihingi ng pagkain

at maiinom sa kanilang mga ina.

Nawalan sila ng malay tulad

ng mga sugatang sundalo

sa mga lansangan ng lungsod

hanggang sa unti-unting mamatay

sa kanlungan ng kanilang ina.

¹³O Jerusalem, ano pa bang masasabi ko sa iyo?[#2:13 : Sa Hebreo, anak na babae ng Jerusalem … birhen na anak na babae ng Zion.]

Saan pa ba kita maihahambing?

Kasinlalim ng dagat ang iyong sugat.

Paano kita maaaliw?

Sino ang makapagpapagaling sa iyo?

¹⁴Ang pangitaing nakita ng iyong mga propeta

ay hindi totoo, walang kabuluhan

at mapanlinlang.

Ang mga kasalanan moʼy hindi nila

inihayag sa iyo

upang hindi kayo mabihag.

¹⁵Ang lahat ng dumadaaʼy pumapalakpak,

sumusutsot at nangungutya.

Sinasabi nila sa Jerusalem,

“Ito ba ang lungsod na sinasabing

‘Pinakamaganda at kagalakan

ng buong mundo?’ ”

¹⁶Kinukutya ka ng lahat ng kaaway mo.

Sumusutsot at pinangangalit

ang kanilang mga ngipin

at sinasabing na patutya,

“Tuluyan na nating nawasak ang Jerusalem!

Ito na ang araw na ating pinakahihintay.

At ngayon ngaʼy nakita na natin ito!”

¹⁷Ginawa ng Panginoon

ang kanyang plano.

Tinupad niya ang sinabi niya noon.

Walang awa ka niyang giniba, O Jerusalem!

Binigyan niya ng kagalakan

ang iyong mga kaaway

at hinayaan silang ipagyabang

ang kanilang kapangyarihan.

¹⁸Mga taga-Jerusalem,

tumawag kayo sa Panginoon.

Umiyak kayo araw at gabi

at paagusin ang inyong

mga luha na parang ilog.

Huwag kayong tumigil sa pag-iyak.

¹⁹Bumangon kayo sa gabi

at humingi ng tulong sa Panginoon.

Ibuhos ninyo sa kanya ang laman

ng inyong mga puso,

na para kayong nagbubuhos ng tubig.

Itaas ninyo ang inyong mga kamay

sa pananalangin

para sa inyong mga anak

na nawawalan ng malay

sa mga lansangan dahil sa gutom.

²⁰Masdan po ninyo kami Panginoon .

Isipin nʼyo kung sino

ang pinaparusahan nʼyo ng ganito.

Dahil sa labis na pagkagutom, kinain ng mga ina

ang mga kanilang anak

na kanilang inaalagaan.

Ang mga pari at ang mga propeta

ay pinapatay sa Templo ng Panginoon.

²¹Nakahambalang sa mga lansangan

ang mga bangkay ng mga bata

at matatanda.

Namamatay sa digmaan

ang mga kabataang lalaki at babae.

Sa inyong galit,

walang habag ninyo silang pinatay.

²²Inanyayahan ninyo ang mga kaaway

upang akoʼy salakayin

sa lahat ng panig,

na para kayong nang-iimbita

sa kanila sa pista.

Sa araw ng paghatol ng Panginoon ,

walang nakatakas

o natirang buháy.

Pinatay ng aking mga kaaway

ang aking mga anak na isinilang

at pinalaki.