Księga Psalmów 139

¹Przewodnikowi chóru. Pieśń Dawida. WIEKUISTY, Ty mnie zbadałeś i znasz.

²Ty znasz mój odpoczynek, moje wstawanie i z daleka rozumiesz mą myśl.

³Ty wyśledziłeś mój chód, moje leżenie i uważasz na wszystkie me drogi.

⁴Bo zanim wyraz pojawi się na mym języku, WIEKUISTY, Ty już go cały znasz.

⁵Ze wszystkich stron mnie opasałeś i położyłeś na mnie Twoją dłoń.

⁶Niedościgłym jest dla mnie tego zrozumienie, i tak wzniosłe, że temu nie podołam.

⁷Dokąd ujdę przed Twoim Duchem; dokąd się schronię przed Twym obliczem?

⁸Gdybym się wzniósł ku niebu Ty tam jesteś; gdybym sobie usłał w Krainie Umarłych jesteś tuż.

⁹Gdybym wziął skrzydła jutrzenki i spoczął na krańcu morza

¹⁰nawet tam zaprowadzi mnie Twoja ręka i ujmie Twoja prawica.

¹¹A gdybym powiedział: Przecież ukryje mnie ciemność – i nocą stanie się światło wokół mnie.

¹²Bo ciemność nie zaciemnia przed Tobą, a noc jaśnieje jak dzień; ciemność jest dla Ciebie jak światło.

¹³Ty ukształtowałeś moje nerki, uformowałeś mnie w łonie mej matki.

¹⁴Sławię Cię, bo jestem dziwnie cudowny; cudowne są Twoje twory, a moja dusza dobrze to poznaje.

¹⁵Moja istota nie była tajna przed Tobą, kiedy się tworzyłem w skrytości, zawiązywałem się w dolnej ziemi.

¹⁶Twoje oczy widziały mój zarodek; a w Twej księdze, gdzie są zapisane wszystkie przyszłe przeznaczenia, i dla niego było jedno wśród nich.

¹⁷Jak cenne były dla mnie Twe zamysły, Boże, i jak potężna ich liczba.

¹⁸Gdybym je zliczył byłyby liczniejsze od piasku; powstałem oraz wciąż jestem z Tobą.

¹⁹Gdybyś zgładził, Boże, niegodziwego; wara ode mnie mężom krwawym.

²⁰Tym, co wzywają Cię dla zbrodni, wzywają dla fałszu – Twoich wrogów.

²¹Czyż tych, którzy Cię nienawidzą, WIEKUISTY, i ja nie mam w nienawiści, i czy nie brzydzę się Twoimi przeciwnikami?

²²Znienawidziłem ich całą nienawiścią; są mi wrogami.

²³Doświadcz mnie, Boże, poznaj moje serce, wypróbuj mnie i poznaj moje myśli.

²⁴Patrz, czy jest we mnie droga przekory, i po drodze wieczności mnie prowadź.