Księga Psalmów 88

¹Śpiew, pieśń Korachitów. Przewodnikowi chóru Macholidów, do śpiewania. Dumanie Hemana Ezrachidy.

²WIEKUISTY, Boże mojego ocalenia, dniem i nocą wołam do Ciebie.

³Niech do Ciebie dojdzie ma modlitwa; skłoń Twe ucho do mojej skargi.

⁴Bo syta jest cierpień moja dusza, a me życie chyli się do grobu.

⁵Jak mąż bezwładny, zaliczony jestem do zstępujących w mogiłę.

⁶Pośród umarłych moje łoże; podobny jestem do poległych, co spoczęli w grobie; tych, których już nie wspominasz, gdyż oni zostali wyłączeni spod Twojej ręki.

⁷W głęboką przepaść mnie strąciłeś, w ciemnice i otchłanie.

⁸Na mnie się oparł Twój gniew i przytłaczasz mnie wszystkimi nawałnicami. Sela.

⁹Oddaliłeś ode mnie mych znajomych, uczyniłeś mnie dla nich ohydą; jestem zamknięty, nie mogę wyjść.

¹⁰Z nędzy zbolało moje oko; codziennie Cię wzywam, WIEKUISTY, i do Ciebie wyciągam moje ręce.

¹¹Czy uczynisz cud dla umarłych? Czy umarli powstają i czy będą Cię wysławiali? Sela.

¹²Czy to w grobie będzie głoszona Twoja łaska, a Twoja niezawodność w nicości?

¹³Czy w ciemnościach jest znany Twój cud, a Twoja sprawiedliwość w Krainie Zapomnienia?

¹⁴Ja więc, wołam do Ciebie, WIEKUISTY, oraz z ranka uprzedza Cię ma modlitwa.

¹⁵O WIEKUISTY, czemu porzucasz moją duszę i ukrywasz przede mną Twe oblicze?

¹⁶Jestem nędzny i konający od wstrząsów; znosiłem Twoje grozy, upadam.

¹⁷Przeszły po mnie Twe ognie i skruszyły mnie Twoje trwogi.

¹⁸Ogarnęły mnie jak bezustanne fale i razem mnie otoczyły.

¹⁹Oddaliłeś ode mnie przyjaciela, towarzysza, a dla mych znajomym jestem ciemnością.