1 Samuela 5

1 Samuela 5

Filistyni i skrzynia Przymierza

¹Filistyni zaś zdobyli skrzynię Bożą i przenieśli ją z Eben-Ezer do Aszdodu.

²Tam wnieśli ją do świątyni Dagona i ustawili obok swojego bóstwa.

³Gdy jednak Aszdodczycy wstali wcześnie rano i weszli do świątyni, spostrzegli, że Dagon leży twarzą ku ziemi przed skrzynią PANA ! Podnieśli go więc i ustawili na jego dawnym miejscu.

⁴Lecz kiedy zjawili się w świątyni następnego dnia wcześnie rano, Dagon znów leżał twarzą ku ziemi przed skrzynią PANA . Tym razem jednak głowa Dagona i obie jego dłonie leżały odcięte na progu. Przed skrzynią leżał tylko tułów.

⁵Dlatego do dnia dzisiejszego kapłani Dagona — i wszyscy, którzy przychodzą do jego świątyni w Aszdodzie — nie stąpają po progu świątyni.

⁶Ręka PANA zaciążyła też na Aszdodczykach. Niszczyła ich w ten sposób, że w samym Aszdodzie i w jego okolicach ludzie zaczęli cierpieć na bolesne wrzody.[#5:6 Wg G: I ręka Pana zaciążyła na Azocie, sprowadził im więc i rozplenił na ich statkach oraz w ich okręgu mnóstwo myszy, tak że w mieście doszło do wielkiego zamieszania z powodu groźby śmierci .]

⁷Gdy więc mieszkańcy Aszdodu zauważyli, co się dzieje, stwierdzili: Skrzynia Boga Izraela nie może pozostać u nas, ponieważ Jego ręka ciąży na nas i na naszym bogu Dagonie.

⁸Posłali więc po wszystkich rządców filistyńskich, zebrali ich u siebie i zapytali: Co mamy zrobić ze skrzynią Boga Izraela? Wówczas Gatyjczycy podsunęli pomysł: Przenieście skrzynię Boga Izraela do nas. I tak też się stało.

⁹Ale gdy ją tam przeniesiono, ręka PANA zwróciła się z kolei przeciw temu miastu. Mieszkańcy wpadli wręcz w popłoch, dlatego że teraz u nich — od najmłodszego do najstarszego — pojawiły się bolesne wrzody.

¹⁰Wyprawili zatem skrzynię Bożą do Ekronu.

Gdy skrzynia Boża znalazła się w Ekronie, Ekronici zaczęli się burzyć: Dlaczego sprowadziliście do nas skrzynię Boga Izraela? Po to, by pozbawić życia nasz lud?!

¹¹Znów więc posłali po wszystkich rządców filistyńskich i wezwali: Odeślijcie stąd skrzynię Boga Izraela. Niech wraca na swoje miejsce. Nikt z nas nie chce, aby zabiła jego i cały nasz lud. Całe miasto ogarnął bowiem paniczny lęk przed śmiercią. Boża ręka zaciążyła tam bardzo mocno.

¹²Mieszkańcy, którzy nie pomarli, cierpieli z powodu bolesnych wrzodów, tak że wołania o ratunek wznosiły się ku niebu ze wszystkich zakątków miasta.