Izajasza 41

Izajasza 41

PAN wzywa narody na rozprawę

¹Uciszcie się przede Mną, wyspy![#41:1 Lub: wybrzeża .]

Niech się zbiorą narody!

Niech podejdą i przemówią.

zbliżmy się na sąd!

Kto kieruje biegiem wydarzeń?

²Kto wzbudził zwycięzcę

na wschodzie?

Kogo sprawiedliwość wzywa

do swych stóp?

Poddaje mu narody

i podporządkowuje królów.

Rozbija ich w puch jego miecz,

rozwiewa jak plewę jego łuk.

³Gdy ich ściga, przechodzi bezpiecznie,

ścieżki nie tyka stopami!

⁴Kto to uczynił, kto tego dokonał,

kto od początku kieruje biegiem pokoleń?

Ja, PAN , który jestem pierwszy

i Ja zostanę po ostatnich.

⁵Zobaczyły to wyspy i zadrżały,

krańce ziemi ze strachem podeszły.

Kto jest żywym Bogiem?

⁶Jeden drugiemu pomaga,

powtarzają sobie: Odwagi!

⁷Tak zachęca rzemieślnik złotnika,

a ślusarz wspiera kowala.

Mówi o zgrzewie: Gotowy!

A potem gwoździami wzmacnia,

aby się rzecz nie chwiała.

⁸Lecz ty, Izraelu, mój sługo,

Jakubie, którego wybrałem,

potomstwo mego przyjaciela

Abrahama,

⁹ty, którego na krańcach ziemi

uchwyciłem

i z jej zakątków powołałem,

któremu powiedziałem: Jesteś

moim sługą,

wybrałem cię i nie odrzuciłem:

¹⁰Nie bój się, bo Ja jestem z tobą,

nie lękaj się, bo Ja jestem

twoim Bogiem!

Wzmocnię cię — tak, ześlę ci pomoc.

Wesprę cię prawicą mej

sprawiedliwości!

¹¹Oto wstyd spotka i upokorzenie

wszystkich zagniewanych na ciebie,

staną się niczym, poginą

ludzie sporzący się z tobą.

¹²Szukać ich będziesz, nie znajdziesz —

ludzi pragnących twej klęski;

przestaną istnieć, poginą

ludzie toczący z tobą walkę.

¹³Gdyż Ja, PAN , jestem twoim Bogiem,

trzymam twoją prawicę

i mówię ci:

Nie bój się, Ja ci pomogę!

¹⁴Nie bój się, robaczku Jakubie,

ani ty, garstko Izraela!

Ja ci pomogę — oświadcza PAN —

twoim Odkupicielem jest

Święty Izraela.

¹⁵Gdybym zrobił z ciebie ostrą

młocarnię,

nową, z mocnymi zębami,

młóciłbyś i kruszyłbyś góry,

pagórki zamieniał w plewy.

¹⁶Odsiewałbyś je, a wiatr by

je roznosił,

burza by je rozpraszała,

lecz twoją radością będzie PAN ,

a twoją chlubą Święty Izraela.

¹⁷Gdy ubodzy szukają wody,

gdy brak jej potrzebującym,

gdy ich język usycha z pragnienia,

Ja, PAN , im odpowiem,

nie opuszczę ich — Ja, Bóg Izraela.

¹⁸Rzeki puszczę po nagich wzgórzach,

a pośród dolin otworzę zdroje,

pustynię zmienię w rozlewisko,

a ziemię suchą w źródła wody.

¹⁹Zasadzę na pustyni cedry, akacje,

mirty i oliwki.

Stepy zalesię cyprysami,

wiązami i piniami,

²⁰by zobaczyli i poznali, pojęli

i zrozumieli wszyscy

razem wzięci,

że ręka PANA to zrobiła,

stworzył to Święty Izraelski.

Kto potrafi przepowiedzieć przyszłość?

²¹Przedstawcie swoją sprawę —

mówi PAN .

Wskażcie swe dowody —

mówi Król Jakuba.

²²Niech te bóstwa podejdą i niech

nam objawią

to, co ma nastąpić,

niech wskażą sprawy dawne,

które już się spełniły.

Weźmiemy to sobie do serca,

chcemy zobaczyć dowody —

albo niech nam powiedzą o tym,

co nadchodzi.

²³Mówcie, co stanie się potem!

Przekonamy się, czy jesteście bogami.

Tak, zróbcie coś dobrego

albo zróbcie coś złego,

abyśmy nareszcie mogli się

przestraszyć.

²⁴Oto wy jesteście niczym!

I niczym są wasze dzieła;

obrzydliwością jest każdy,

kto was sobie obiera.

²⁵Wzbudziłem na północy kogoś

i on przybywa,

na wschodzie słońca kogoś,

kogo nazwałem

z imienia.

Podepcze on władców jak błoto —

jak garncarz, gdy ugniata glinę.

²⁶Kto ogłaszał to od początku,

tak że o tym wiemy

na tyle wcześniej, że można powiedzieć:

Ma rację?

Owszem, nie było głoszącego.

Owszem, nikogo, kto by dał usłyszeć.

Owszem, nikt nie słyszał waszych słów!

²⁷[Ja] pierwszy [powiedziałem] Syjonowi:

Oto co nadchodzi!

Jerozolimie dałem zwiastuna

dobrej wieści.

²⁸A gdy na nich spojrzałem —

nie było nikogo.

Pośród nich wszystkich

nie było doradcy!

Rzuciłem pytanie — i nikt nie

powiedział słowa.

²⁹Gdyż oni wszyscy są fałszem,[#41:29 1QIsaᵃ.]

niczym są ich dzieła,

ich odlewy to wicher i pustka.