Izajasza 42

Izajasza 42

Pieśń o Słudze PANA

Pieśń pierwsza

¹Oto mój sługa, którego popieram,

mój wybrany, rozkosz mojej duszy.

Złożyłem na Nim mego Ducha,

On nada narodom prawo.

²Nie będzie krzyczał,

nie będzie się unosił,

nie wydostanie się na ulice

Jego głos.

³Trzciny nadłamanej nie dołamie,

knota gasnącego nie dogasi,

w imię prawdy nada prawo.

⁴Nie ustanie, nie ulegnie załamaniu,

dopóki nie utrwali prawa na ziemi —

Jego nauki wyczekują wyspy.

⁵Tak mówi Bóg, PAN ,

który stworzył niebo

i rozpostarł je,

rozciągnął ziemię, sprawił, że rodzi plony,

żyjącym na niej ludziom daje tchnienie

i ducha tym, którzy po niej chodzą.

⁶Ja, PAN , powołałem Cię

w sprawiedliwości,

ująłem Cię za rękę,

strzegę Cię i czynię

pośrednikiem przymierza z ludem

i światłem dla narodów,

⁷abyś niewidzącym pootwierał oczy,

wyprowadził więźniów z zamknięcia

i przywrócił wolność siedzącym

w ciemności.

⁸Ja, PAN , takie jest moje imię,

swej chwały nie przekażę nikomu,

mojej czci nie oddam bożyszczom!

⁹Oto nadeszło to, co zapowiadałem

wcześniej,

a teraz znów Ja ogłaszam nowe —

zanim wykiełkuje,

dam wam o tym słyszeć.

Pieśń chwały i nadziei

¹⁰Śpiewajcie PANU pieśń nową,

psalm ku Jego czci — z krańców ziemi,

wy, płynący morzem,

i to, co w morzu mieszka,

wyspy oraz wy, ich mieszkańcy!

¹¹Niech zaśpiewa pustynia

i jej miasta,

osady wędrowców Kedaru!

Niech wykrzykną mieszkańcy

gór skalnych,

niech głośno wołają ze szczytów!

¹²Niech oddadzą chwałę PANU

i uczczą Go na wyspach!

¹³PAN wyrusza jak bohater,

niczym waleczny rycerz

budzi zapał do walki.

Rzuca zew! — Tak! Grzmi potężnie!

Wyraźna jest Jego przewaga

nad przeciwnikami!

Zapowiedź nowych dzieł

¹⁴Milczałem od wieków.

Byłem cicho. Powstrzymywałem się.

Teraz jednak zacznę jęczeć jak rodząca,

zacznę stękać,

będę wzdychać!

¹⁵Spustoszę góry i pagórki,

wysuszę wszelką ich zieleń,

zamienię rzeki w mierzeje,

mokradła w spieczoną ziemię —

¹⁶i poprowadzę niewidomych

drogą, której nie znali,

sprawię, że pójdą nieznanymi sobie

szlakami,

ciemne miejsca rozjaśnię

przed nimi,

a wyboje zamienię w równinę —

tego właśnie dokonam,

od tego nie odstąpię!

¹⁷Natomiast odwrócą się tyłem

i okryją się wstydem

ci, którzy ufają bóstwom,

ci, którzy mówią do odlewów:

Wy jesteście naszymi bogami!

Upomnienie nieposłusznego ludu

¹⁸Słuchajcie, wy głusi!

Wy ślepi, przejrzyjcie, zobaczcie!

¹⁹Kto jest ślepy, jeśli nie mój sługa?

Kto jest głuchy tak, jak mój posłaniec?

Kto jest tak ślepy, jak mój

sprzymierzeniec,

ślepy jak sługa PANA ?

²⁰Wiele widział, lecz na to nie zważał,

mimo otwartych uszu, nie słuchał.

²¹Tymczasem PAN zapragnął

w swojej sprawiedliwości

uczynić swe Prawo wielkim

oraz sławnym.

²²Lecz ten lud to lud złupiony

i ograbiony,

wszyscy spętani w lochach,

pozamykani w więzieniach,

wystawieni na łup — nikt ich

nie uratuje,

na ograbienie — i nikt nie powie: Oddaj!

²³Kto między wami tego słucha?

Kto na to zważa — na przyszłość?

²⁴Kto wydał Jakuba grabieżcom,

a Izraela łupieżcom?

Czy nie PAN ? To przeciw Niemu

zgrzeszyliśmy.

Nie chcieli chodzić Jego drogami

i nie byli posłuszni Jego Prawu!

²⁵Dlatego wylał na nich żar

swojego gniewu

i dał im odczuć okrucieństwo wojny.

Wokół Jakuba rozgorzała wojna,

lecz on nie pojął dlaczego;

ogień pożerał go zewsząd, lecz nie brał

sobie tego do serca.