Jeremiasza 48

Jeremiasza 48

Proroctwo o Moabie

¹O Moabie. Tak mówi PAN Zastępów, Bóg Izraela:

Biada Nebo, gdyż jest

spustoszone!

Kiriataim zawstydzone,

zdobyte!

Zhańbiona twierdza! Rozbita!

²Nie ma po co sławić Moabu

pieśnią.

Tak, w Cheszbonie obmyślili mu

nieszczęście:

Chodźmy, zniszczmy go, by przestał

być narodem!

Także ty zamilkniesz, Madmeno!

Ścigać cię będzie miecz!

³Słuchaj! Rozlega się krzyk

z Choronaim!

Spustoszenie! Ogromne

zniszczenie!

⁴Rozbity jest Moab!

Donoszą o strasznym krzyku

jego młodych.

⁵Tak! Ścieżką do Luchit

idą ludzie z wielkim płaczem!

Tak! Na zboczach Choronaim

słychać wrogi krzyk niszczących!

⁶Uciekajcie! Ratujcie swoje życie!

Stańcie się jak jałowiec

na pustyni!

⁷Tak! Ponieważ polegałeś

na swych dziełach i swych

skarbach,

zostaniesz zdobyty, Moabie!

I uda się Kemosz do niewoli,

a za nim jego kapłani i książęta.

⁸Pod każde miasto nadciągnie

niszczyciel!

I żadne z nich nie ujdzie!

Zniszczona będzie dolina

i spustoszona równina —

mówi PAN .

⁹Dajcie skrzydła Moabowi![#48:9 Lub: (1) Posypcie Moab solą ; (2) Dajcie znak Moabowi G.]

Bo całkiem uleci!

Jego miasta staną się pustkowiem,

nie będzie w nich mieszkańca!

¹⁰Przeklęty, kto wykonuje

dzieło PANA

niedbale,

i przeklęty, kto wstrzymuje

Jego miecz od krwi!

¹¹Cieszył się Moab bezpieczeństwem

od młodości,

odpoczywał on przy swym

wystałym winie,

nie przelewano go z naczynia

do naczynia

i nie szedł do niewoli.

Dlatego zachował się jego smak

i jego zapach pozostał

niezmieniony.

¹²Dlatego idą dni — oświadcza PAN — gdy poślę na niego piwnicznych. Oni go przeleją! Opróżnią jego naczynia

i potłuką dzbany.

¹³I zawiedzie się Moab na Kemoszu, jak Izrael zawiódł się na Betel, swej nadziei!

¹⁴Już nie możecie powiedzieć:

Jesteśmy bohaterami

i ludźmi dzielnymi w walce.

¹⁵Bo nadciągnie niszczyciel miast

moabskich,

a kwiat jego młodzieży pójdzie

na rzeź —

oświadcza Król, którego imię

brzmi PAN Zastępów.

¹⁶Bliska jest klęska Moabu!

Rychłe jego nieszczęście!

¹⁷Opłakujcie go, wszyscy

wokół niego,

wszyscy, którzy wymieniacie

jego imię!

Mówcie: O, złamana jest jego

mocna laska,

pokruszone wspaniałe berło!

¹⁸Zejdź na dół, porzuć chwałę

i usiądź na spieczonej ziemi,

mieszkanko, córko Dibonu,

bo niszczyciel Moabu wystąpi

też przeciw tobie,

zniszczy twoje warownie!

¹⁹Stań na drodze i rozejrzyj się,

mieszkanko Aroeru!

Zatrzymaj zbiega lub zbiegłą,

zapytaj: Co się stało?

²⁰Zawstydzony jest Moab, pobity!

Zawódźcie, narzekajcie!

Donieście w Arnonie, że Moab jest

zniszczony!

²¹Wyrok spadnie też na ziemię równinną, na Cholon i na Jahzę, na Mefaat

²²i na Dibon, na Nebo i na Bet-Diblataim,

²³na Kiriataim i na Bet-Gamul, na Bet-Meon

²⁴i na Kerijot, na Bosrę i na wszystkie miasta Moabu — dalekie i bliskie.

²⁵Ścięto róg Moabu,

złamano jego ramię! —

oświadcza PAN .

²⁶Upijcie Moab, bo wynosił się nad PANA ! Niech się tarza w swoich wymiocinach! Niech się także stanie pośmiewiskiem!

²⁷Bo czy nie był ci Izrael pośmiewiskiem? Natrząsałeś się przy każdym wspomnieniu o nim, jakby złapano go między złodziejami!

²⁸Opuśćcie miasta

i zamieszkajcie w skałach,

mieszkańcy Moabu!

Bądźcie jak gołębica

z gniazdem

u wylotu górskich rozpadlin!

²⁹Słyszeliśmy o pysze Moabu!

O, był zarozumiały!

Słyszeliśmy o jego zadufaniu,

pysze, dumie

i wyniosłym sercu!

³⁰Ja znam — oświadcza PAN — jego zarozumiałość i próżne przechwałki. Wiem o jego niesłusznych posunięciach!

³¹Dlatego będę zawodził nad Moabem, nad nim całym będę płakał z żalu, będę wzdychał nad ludźmi z Kir-Cheresu.

³²Będę opłakiwał cię bardziej,

niż płakano nad Jazer,

winorośli Sybmy!

Twoje pędy wyrosły poza morze,

dosięgły aż do Jazer,

a teraz na twe zbiory fig, daktyli

i winogron

spadnie okrutny niszczyciel!

³³Znikły radość i wesele

z sadów ziem Moabu.

Wysączę z kadzi wino,

nie będą go już tłoczyć

ze śpiewem —

tłoczącym nie będzie

do śmiechu!

³⁴Krzyk Cheszbonu dotrze do Elale, do Jahaz przekażą wieść o nich; od Soaru po Choronaim i Eglat Szeliszijja, bo wody Nimrim też zalegną ruinami.

³⁵I sprawię — oświadcza PAN — że nie będzie miał kto w Moabie wychodzić na miejsce ofiarne, aby spalać kadzidło jego bóstwom.

³⁶Dlatego moje serce pojękuje nad Moabem niczym flety. Niczym flety zawodzi nad ludźmi z Kir-Cheres — bo to, co posiadł, przepadło!

³⁷Tak, na każdej głowie łysina, każda broda obcięta, na wszystkich rękach nacięcia, a na biodrach wór.

³⁸Na wszystkich dachach Moabu i na jego placach słychać tylko narzekanie, gdyż rozbiłem Moab jak naczynie, którego nikt już nie pragnie — oświadcza PAN .

³⁹Jakże on rozbity! Zawódźcie! Jakże został zmuszony do odwrotu! Co za wstyd! Moab stał się pośmiewiskiem! Postrachem u wszystkich sąsiadów!

⁴⁰Gdyż tak mówi PAN :

Niszczyciel jak orzeł spikuje

i rozciągnie skrzydła

nad Moabem!

⁴¹Miasta będą zdobyte

i twierdze pokonane,

a serca bohaterów Moabu będą

w tym dniu

jak serca kobiet w bólach rodzenia.

⁴²I Moab będzie zniszczony tak,

że przestanie być ludem,

gdyż wynosił się nad PANA !

⁴³Popłoch, dół i potrzask[#48:43 , hbr. פַּחַד וָפַחַת וָפָח. (), asonans, gra słów w rodzaju: Ach! Bach! Trach!]

czeka cię, mieszkańcu Moabu! —

oświadcza PAN .

⁴⁴Kto ucieknie w popłochu,

ten wpadnie do dołu.

A kto wydostanie się z dołu,

ten wpadnie w potrzask.

Bo to sprowadzę na Moab

w roku jego nawiedzenia —

oświadcza PAN .

⁴⁵W cieniu Cheszbonu przystanęli

uchodźcy nie mający już sił,

a z Cheszbonu buchnął ogień!

Płomień strzelił z domu Sychona!

Pożera skronie Moabu,

czupryny jego dumnych

wojowników!

⁴⁶Biada tobie, Moabie!

Zginął lud Kemosza!

Tak! Synowie wzięci

w niewolę,

córki — na wygnanie!

⁴⁷Jednak w dniach ostatecznych

przywrócę Moabowi powodzenie —

oświadcza PAN .

Dotąd wyrok na Moab.