Jeremiasza 6

Jeremiasza 6

Czas odrzucenia i zagłady

¹Ratujcie się ucieczką,

synowie Beniamina!

Wyjdźcie z Jerozolimy!

Zadmijcie w róg w Tekoa!

A przy Bet-Hakerem rozniećcie

na znak [ognisko]!

Ponieważ nieszczęście już

wyziera z północy,

zbliża się wielka zagłada!

²Czy do piękna i czy do rozkoszy

przyrównam córkę Syjonu?

³Ściągają do niej pasterze i ich stada,

rozbijają namioty wokół niej,

każdy będzie wypasał na swojej łące.

⁴Poświęćcie się przeciw niej

na wojnę!

Wstańcie, wyruszmy w południe!

Biada nam, bo już dzień się nachylił,

wydłużają się cienie wieczorne!

⁵Wstańcie, wyruszmy na nią w nocy

i zburzmy jej pałace!

⁶Gdyż tak mówi PAN Zastępów:

Zetnijcie jej drzewa!

Usypcie przeciw Jerozolimie wał!

To miasto trzeba ukarać!

Jest winne ucisku i krzywd!

⁷Jak studnia schładza wodę,

tak chłodne jest jej zło.

Słychać w niej o gwałcie

i krzywdzie,

ciągle widzę stłuczenia i sińce.

⁸Pozwól się ostrzec, Jerozolimo,

abym nie odstąpił od ciebie,

abym cię nie zamienił w pustkowie,

w ziemię niezamieszkaną.

⁹Tak mówi PAN Zastępów:

Wyzbieraj dokładnie jak na winorośli

resztę Izraela,

sięgnij swą ręką jak winogrodnik

między jej gałązki!

¹⁰Do kogo mam przemówić?

Kogo przestrzec, aby posłuchał?

Oto ich uszy są nieobrzezane,

nie są w stanie słyszeć!

Oto Słowo PANA stało się dla nich

hańbą — nie rozkoszują się nim!

¹¹Jestem pełen wzburzenia PANA ,

trudno mi się powstrzymać!

Wylej je zatem na dziecko z ulicy,

na młodych zebranych razem,

bo też mąż i żona zostaną

wzięci,

starzec i podeszły w latach!

¹²I przypadną innym ich domy,

pola, a wraz z nimi żony,

gdyż wyciągnę swą rękę

przeciwko mieszkańcom tej ziemi —

oświadcza PAN .

¹³Gdyż od najmłodszego

do najstarszego

gonią za niegodziwym

zyskiem.

Od proroka po kapłana

wszyscy popełniają oszustwa!

¹⁴I poważną ranę mego ludu

leczą powierzchownie.

Mówią: Pokój, pokój!

A pokoju nie ma!

¹⁵Czy wstydzą się swych

obrzydliwości?

Skądże! Nie potrafią się wstydzić.

Ani nie umieją przyznać się do winy.

Dlatego muszą paść wśród poległych,

runąć w czasie mojego nawiedzenia —

mówi PAN .

¹⁶Tak mówi PAN :

Przystańcie na drogach. Popatrzcie!

Zapytajcie o odwieczne ścieżki:

Która droga wiedzie ku dobremu?

Idźcie nią,

a znajdziecie odpoczynek

dla swej duszy!

Lecz oni powiedzieli:

Nie pójdziemy!

¹⁷Postawiłem też nad wami stróżów:

Uważajcie na sygnał rogu!

Lecz odpowiedzieliście:

Nie będziemy na nic zważali!

¹⁸Dlatego słuchajcie, narody!

Dowiedzcie się, zgromadzeni

świadkowie,

co się z nimi stanie!

¹⁹Otóż słuchaj, ziemio!

Oto Ja sprowadzę na ten lud

nieszczęście,

owoc ich zamysłów.

Bo na moje słowa nie zważali

i odrzucili moje Prawo.

²⁰Na cóż mi kadzidło sprowadzone

z Saby

i wonności z dalekiej ziemi?

Wasze całopalenia nie budzą

mej przychylności,

a wasze krwawe ofiary nie są

Mi miłe.

²¹Dlatego tak mówi PAN :

Oto Ja kładę przed tym ludem

przeszkody.

Potkną się o nie!

Ojcowie wraz z synami,

sąsiedzi z sąsiadami — poginą!

²²Tak mówi PAN :

Oto nadchodzi lud z północy,

wielki naród wyrusza

z krańców ziemi.

²³Mocno trzymają łuk i oszczep,

okrutni są i bezlitośni.

Ich głos huczy jak morze,

pędzą na rumakach,

każdy gotowy do walki

z tobą, córko Syjonu!

²⁴Usłyszeliśmy o nich wieść.

Opadły nam ręce.

Dopadły nas trwoga i bóle

jak rodzącą.

²⁵Nie wychodźcie na pole!

Nie udawajcie się w drogę!

Tak! Tam miecz wroga!

Groza wokoło!

²⁶Córko mego ludu, przywdziej

włosiennicę

i tarzaj się w prochu!

Urządź sobie czas płaczu jak po

swym jedynaku,

gorzką żałobę —

gdyż nagle dopadnie nas

niszczyciel!

²⁷Ustanowiłem cię rzeczoznawcą,

w mym ludzie

powiernikiem jakości,

byś poznawał i badał ich drogi.

²⁸Wszyscy oni to hardzi

buntownicy,

to niestrudzeni oszczercy!

Twardzi są jak miedź lub żelazo —

i wszyscy zepsuci!

²⁹Dmucha miech,

ogień topi ołów;

lecz na próżno go stopił

rzemieślnik,

złych nie dało się oddzielić!

³⁰Więc nazwą ich srebrem

odrzuconym,

ponieważ PAN ich odrzucił.