Micheasza 7

Micheasza 7

Kraj w nieładzie prawnym

¹Biada mi!

Czuję się jak po letnich zbiorach,

jak po winobraniu:

żadnej kiści do zjedzenia,

moja dusza pragnie wczesnej figi.

²Ludzie oddani Bogu zniknęli z ziemi,

brak prawego wśród ludzi!

Wszyscy czyhają na krew,

każdy zastawia sieć na swojego brata.

³Do zła — dłonie chętne!

Książę i sędzia chcą

wynagrodzenia!

Dostojnik mówi, co zechce —

i tak kręcą do spółki!

⁴Najlepszy z nich jest jak kolec,

najuczciwszy — jak cierń

z żywopłotu!

Dzień twoich stróżów,

twego nawiedzenia,

nadszedł!

Wkrótce dojdzie wśród nich do zamętu.

⁵Nie dowierzaj bliźniemu!

Nie ufaj przyjacielowi!

Przed leżącą na twym łonie

strzeż bram swoich ust!

⁶Gdyż syn poniża ojca,

córka powstaje przeciw matce,

synowa przeciw teściowej —

wrogami człowieka są

jego domownicy!

⁷Ja jednak będę wypatrywał PANA ,

wyczekiwał Boga mojego zbawienia.

Mój Bóg mnie wysłucha!

⁸Nie wyśmiewaj się ze mnie,

moja nieprzyjaciółko!

Chociaż upadłem — powstanę,

choć siedzę w ciemności,

PAN jest moim światłem!

⁹Będę znosił gniew PANA ,

gdyż zgrzeszyłem przeciwko Niemu,

aż ujmie się w mej sprawie,

aż wymierzy mi słuszny wyrok,

wyprowadzi mnie na światło

i wejrzę w Jego sprawiedliwość.

¹⁰Zobaczy to moja nieprzyjaciółka

i okryje się wstydem —

ta, która mi powtarzała:

Gdzie jest ten PAN ,

twój Bóg?

Moje oczy zobaczą ją,

wkrótce będzie deptana,

niczym uliczne błoto!

Dzień klęski

¹¹Nadszedł dzień! Buduj swe mury!

To ten dzień! Przekroczą granicę!

¹²To ten dzień! Blisko ciebie podejdą

z Asyrii i z miast Egiptu,

z Egiptu aż po Rzekę,

od morza do morza, od góry po górę.

¹³A ziemia będzie pustkowiem

z powodu swoich mieszkańców,

ze względu na owoc ich czynów.

Obraz przyszłej odnowy

¹⁴Paś swój lud swoją laską,

owce swojego dziedzictwa,

osiadłe w ostępach leśnych,

w zaułkach Karmelu.

W Baszanie niech się pasą,

w Gileadzie —

jak za dawnych dni!

¹⁵Jak za dni twego wyjścia z Egiptu

ukażę mu cuda!

¹⁶Ujrzą to narody i zawstydzą się

pomimo swojej potęgi;

położą rękę na ustach,

ich uszu dotknie głuchota.

¹⁷Lizać będą proch niczym wąż,

niczym pełzający po ziemi.

Z drżeniem wyjdą ze swoich warowni

do PANA , naszego Boga,

będą się bać i lękać Ciebie.

¹⁸Któż jest jak Ty, o Boże,

który przebaczasz winę

i przechodzisz ponad występkiem

reszty swego dziedzictwa?

Nie chowasz na zawsze gniewu —

tak, Twą rozkoszą jest łaska!

¹⁹Zmiłujesz się nad nami ponownie,

pokonasz nasze winy,

wrzucisz w głębiny morza

wszystkie nasze grzechy.

²⁰Okażesz wierność Jakubowi,

łaskę Abrahamowi —

tak, jak przysiągłeś naszym ojcom

za dni pradawnych.