Księga Kaznodziei 2

Wartość przyjemności

¹Powiedziałem sobie w swoim sercu:

Dalej! Popróbuję radości,

by zobaczyć, co dobre!

A oto również to okazało się

marnością.

²Śmiechowi powiedziałem:[#2:2 Lub: zabawie , שְׂחוֹק (), może oznaczać: (1) (Jb 8:21; Ps 126:2; Prz 14:13); (2) (Kzn 2:2; 7:3, 6); (3) (Prz 10:23; Kzn 10:19); (4) (Jr 20:7; 48:26, 27, 39; Jb 12:4; Tr 3:14).]

Szalejesz!

A radości: Cóż to sprawiasz?

³Postanowiłem w moim sercu spróbować dogodzić mojemu ciału winem – lecz [tak, by] moje serce [nadal] kierowało się mądrością – i uchwycić się głupoty [aż do chwili], gdy zobaczę, w czym tkwi to dobro dla synów ludzkich, które mogliby czynić pod niebem przez [tę niewielką] liczbę dni swojego życia.[#2:3 , tj. , מָשַׁךְ (), ; w tym kontekście trudne do zrozumienia. (?).; #2:3 : wg G: , ὑπὸ τὸν ἥλιον, pod. dwa Mss i S.]

Wartość wielkich dokonań

⁴Nadałem wielkość moim dziełom:[#2:4 Lub: dokonałem wielkich dzieł .]

Pobudowałem sobie domy,

zasadziłem sobie winnice,

⁵założyłem sobie ogrody i parki[#Ne 2:8; Pnp 4:13; #2:5 , פַּרְדֵּסִים (), od pers. , czyli: , Kzn 2:5.]

i zasadziłem w nich różnego

rodzaju drzewa owocowe.

⁶Urządziłem sobie stawy z wodą,

aby z nich nawadniać las

rosnących drzew.

⁷Nabyłem sobie sługi i służące,[#2:7 Lub: nabyłem sobie niewolników i niewolnice .]

miałem też niewolników

urodzonych w domu.

Miałem również stada bydła

i owiec,

więcej miałem tego niż wszyscy

przede mną w Jerozolimie.

⁸Nagromadziłem też sobie srebra

i złota

oraz skarbów królów i prowincji.

Przygotowałem też sobie

śpiewaków i śpiewaczki,

i rozkosz synów ludzkich –

kochankę i kochanki.

⁹I tak stałem się wielki, i rozwinąłem się ponad wszystkich, którzy byli przede mną w Jerozolimie, a ponadto pozostała mi mądrość.

¹⁰I niczego, czego zapragnęły

moje oczy,

nie odmawiałem im.

Nie odmawiałem mojemu sercu żadnej radości, gdyż moje serce cieszyło się z całego mojego trudu – i taki był mój dział z całego mojego trudu.

¹¹Następnie przyjrzałem się ja wszystkim moim dziełom, których dokonały moje ręce, i trudowi, który podjąłem, aby ich dokonać – i oto: wszystko to jest marnością i gonitwą za wiatrem, i nie przynosi żadnego pożytku pod słońcem.

Wartość mądrości

¹²Skierowałem się ja więc,

by przyjrzeć się mądrości,

szaleństwu i głupocie, bo

co [pozostaje] człowiekowi,

który przychodzi po królu,

jeśli nie to, co dotychczas

czyniono?

¹³I zauważyłem ja, że jest pożytek w mądrości większy niż w głupocie, tak jak większy jest pożytek w świetle niż w ciemności.

¹⁴Mędrzec ma oczy w głowie,[#2:14 Idiom (?): .]

a głupiec chodzi w ciemności,

lecz poznałem ja również to, że jeden los spotyka wszystkich.

¹⁵I powiedziałem ja sobie w sercu:

Jaki los spotyka głupca, taki i mnie

spotyka.

Dlaczego więc tak bardzo

dociekam?

I stwierdziłem w swoim sercu,

że i to jest marnością, bo

¹⁶nie pozostanie w pamięci mądry

ani głupi na wieki.

Jak dotychczas, w nadchodzących dniach wszystko zostanie zapomniane – i jak umrze mędrzec? Wraz z głupcem.

¹⁷I tak znienawidziłem życie, bo nieszczęsne jest dla mnie dzieło, które dokonuje się pod słońcem. Wszystko bowiem jest marnością i gonitwą za wiatrem.

Wartość pracy

¹⁸I znienawidziłem ja wszelki mój trud, który podjąłem pod słońcem, przez to, że będę musiał zostawić go człowiekowi, który będzie po mnie.

¹⁹A kto wie, czy on będzie mądry, czy głupi? A przecież będzie rządził całym moim trudem, który podjąłem i nad którym się głowiłem – również to jest marnością.

²⁰Wówczas zaczęła mnie ogarniać rozpacz w sercu z powodu całego trudu, który podjąłem pod słońcem.

²¹Zdarza się bowiem, że człowiek, który podjął swój trud z mądrością, ze znawstwem i z wprawą, oddaje go, ten swój dział, człowiekowi, który się nim nie trudził! To również jest marnością i wielkim złem.[#2:21 , דַּעַת, l. .; #2:21 , כִּשְׁרוֹן, hl, zob. Kzn 5:10, lub: ze zręcznością, z powodzeniem .]

²²Bo cóż pozostaje człowiekowi w całym jego trudzie i zmaganiach jego serca – w tym, czym się trudzi pod słońcem?

²³Bo wszystkie jego dni są cierpieniem, a jego zajęcia zmartwieniem – i nawet w nocy jego serce nie odpoczywa. Również to jest marnością.

²⁴Nie ma dla człowieka nic lepszego niż to, by się najadł i napił, i zadbał, by jego dusza doświadczała dobra w jego trudzie. Zauważyłem ja, że to również pochodzi z ręki Bożej.

²⁵Bo kto może jeść

i kto używać

bez Niego?

²⁶Gdyż [Bóg] człowiekowi, który jest dobry w Jego ocenie, daje mądrość i poznanie, i radość, a grzesznikowi daje zajęcie zbierania i gromadzenia, aby dać [to] dobremu w ocenie Boga. Również to jest marnością i gonitwą za wiatrem.[#2:26 , לְפָנָיו, lub: w Jego obliczu (dwukrotnie w tym wersecie).]