Księga Kaznodziei 6

Marność trudu nienagrodzonego

¹Jest zło, które widziałem pod słońcem i które mocno [ciąży] na człowieku:

²[To] człowiek, któremu Bóg daje bogactwo i majątek, i chwałę, i nie brakuje jego duszy niczego ze wszystkiego, czego pragnie, a nie pozwala mu Bóg spożywać z tego, lecz spożywa to człowiek obcy. To [właśnie] jest tą marnością i bolesnym złem.

³Choćby spłodził stu mężczyzn,

[choćby] żył przez wiele lat

i wiele byłoby w tych latach dni,

lecz jego dusza nie nasyciłaby się

dobrem,

a też nie miałby grobu,

to powiedziałbym: lepiej niż on

miał płód poroniony.

⁴Bo przyszedł we mgle

i odszedł w ciemności –

i ciemnością okryte ma swe imię.

⁵Nie widział też słońca,

niczego nie poznał –

spokój ma większy niż tamten.

⁶I choćby żył tysiąc lat – dwukrotnie – ale nie zaznał dobra, to czyż wszystko nie zmierza do jednego miejsca?[#6:6 Przyp. erotezy, czyli pytania domagającego się pozytywnej odpowiedzi twierdzącej, zob. Ps 56:14; Kzn 6:6.]

⁷Cały trud człowieka jest dla jego

ust,

a jednak dusza – [wciąż]

nienapełniona.

⁸Bo co za przewaga

mądrego nad głupim?

[I] co ubogiemu z tego, że wie,

jak radzić sobie wśród żyjących?

⁹Lepszy widok oczu

niż błądzenie duszy.

Również to jest marnością

i gonitwą za wiatrem.

Marność niemocy człowieka wobec przeznaczenia

¹⁰Temu, co było, nadano już

właściwe mu imię

i wiadomo [już], kim jest człowiek –

że nie jest on w stanie

procesować się

z mocniejszym od siebie.

¹¹Ponieważ jest wiele słów, które mnożą marność, to jaką korzyść ma człowiek?[#6:11 Lub: Owszem.]

¹²Kto bowiem wie, co dla człowieka jest dobre w tym życiu, w tej [nikłej] liczbie jego marnych dni życia – a przemijają jak cień. Kto opowie człowiekowi, co po nim będzie pod słońcem?[#Jb 14:1-6; Ps 144:4; Kzn 8:8]