Job 17

¹“Malapit na akong mamatay;

parang malalagot na ang aking hininga.

Nakahanda na ang libingan para sa akin.

²Napapaligiran ako ng mga mangungutya.

Kitang-kita ko kung paano nila ako kutyain.

³O Diyos, tulungan nʼyo po ako na makalaya.

Tanging kayo lang ang makakatulong sa akin.

⁴Isinara nʼyo ang isipan

ng aking mga kaibigan

upang hindi sila makaunawa.

Kaya huwag ninyong payagang

magtagumpay sila sa kanilang

mga paratang sa akin.

⁵Katulad sila ng taong nandadaya

sa kanyang mga kaibigan

upang magkapera,

at ito ang magiging dahilan

ng paghihirap ng kanyang mga anak.

⁶“Ginawa akong katawa-tawa ng Diyos sa mga tao

at dinuraan pa nila ang mukha ko.

⁷Nagdilim na ang paningin ko

dahil sa matinding kalungkutan;

halos butoʼt balat na ako,

at halos kasingnipis na ng anino.

⁸Ang mga taong matuwid ay nagulat

sa nangyaring ito sa akin.

Ang mga walang salaʼy nagngitngit sa galit

dahil sa mga hindi makadiyos.

⁹Ngunit ang matuwid

ay nananatili sa kanyang landas

at ang mga may malinis na kamay

ay lalo pang tatatag.

¹⁰Ngunit hinahamon ko sila

na minsan pa nila akong siyasatin.

At tiyak na matutuklasan kong

wala kahit isa sa kanila

ang nakakaunawa.

¹¹Malapit nang matapos ang mga araw ko.

Bigo ang mga plano koʼt hinahangad.

¹²Ngunit sinasabi ng iba

na baka sakaling maging mabuti rin

ang kalagayan ko sa hinaharap,

dahil sa kabila raw ng dilim

ay may liwanag.

¹³Ngunit kung ako man ay may pag-asa pa,

doon ito sa lugar ng mga patay

kung saan ako titira.

At nais ko nang ilagay ang higaan ko

sa madilim na lugar na iyon.

¹⁴Ituturing kong ama ang libingan ko

at ang mga uod ang siya kong ina

at babaeng kapatid.

¹⁵May pag-asa pa kaya ako?

Sinong makapagsasabi

na may pag-asa pa ako?

¹⁶Kasama kong malilibing

ang pag-asa ko.

Magkakasama kami roon

sa ilalim ng lupa.”