Joba 31

Joba 31

Rachunek sumienia

¹Zawarłem przymierze

z moimi oczami —

i cóż? Czy mam patrzeć

pożądliwie

na dziewicę?

²Jaki byłby wtedy mój dział

od Boga z góry

i dziedzictwo od Wszechmocnego

z wysoka?

³Czy zguba nie spada na złoczyńców,

a nieszczęście na czyniących

bezprawie?

⁴Czy On nie widzi moich dróg

i czy nie liczy wszystkich moich

kroków?

⁵Czy podążałem za marnością

i czy moja noga śpieszyła do zdrady?

⁶Niech mnie zważy na rzetelnych

szalach,

niech Bóg pozna moją niewinność!

⁷Jeśli mój krok zboczył z właściwej

drogi

i moje serce poszło za tym,

co pociąga oczy,

a do moich dłoni przylgnęła

jakaś zmaza,

⁸to niech ja sieję, a inny niech

spożywa,

a moje latorośle niech będą

wyrwane!

⁹Jeśli moje serce dało się omamić

przez inną kobietę,

tak że czyhałem u drzwi

mojego sąsiada,

¹⁰to niech moja żona miele

dla innego

i niech pochylają się nad nią inni

mężczyźni!

¹¹Byłaby to bowiem rzecz haniebna

i nieprawość godna kary

sędziego!

¹²Tak, zasługiwałoby to na ogień —

niechby palił aż

do zniszczenia

i niechby cały mój dorobek

pochłonął do korzeni.

¹³Jeślibym podeptał prawo mojego sługi

lub służącej,

gdy wystąpili przeciwko mnie

ze skargą,

¹⁴to co bym począł, gdyby Bóg powstał?

Co bym Mu odpowiedział,

gdyby zaczął mnie badać?

¹⁵Czy Ten, który mnie stworzył

we wnętrzu mojej matki,

nie stworzył także moich sług?

I czy On, nie kto inny, nie ukształtował

nas w łonie?

¹⁶Jeśli odmówiłem prośbie

potrzebujących

i oczy wdowy przeze mnie

przygasły,

¹⁷lub jeśli sam jadłem swoją kromkę,

nie dzieląc się nią z sierotą —

¹⁸a przecież od młodości

wychowywałem ją

jak ojciec

i prowadziłem ją od łona jej

matki —

¹⁹jeśli widziałem ginącego

z powodu braku ubrania

i potrzebującego bez okrycia;

²⁰jeśli nie błogosławiły mnie ich

nieodziane biodra

lub jeśli nie ogrzali się wełną moich owiec;

²¹jeśli podniosłem rękę przeciw sierocie,

ponieważ zauważyłem, że ktoś poprze

moją sprawę w sądzie,

²²to niech odpadnie mi łopatka od barku,

a moje ramię niech wyrwą

ze stawu!

²³Tak, kara Boża była mi postrachem

i to, że przed Jego majestatem

nie zdołałbym się ostać.

²⁴Jeśli uczyniłem złoto swoją ufnością

i do kruszcu mówiłem: Ty, moje

bezpieczeństwo,

²⁵jeśli cieszyłem się, że wielkie jest

moje bogactwo

i że ogromny stał się mój dorobek,

²⁶jeśli widziałem światło, że świeci,

i księżyc sunący wspaniale —

²⁷i moje serce dało się skrycie uwieść,

tak że rękami słałem im pocałunki,

²⁸również to byłaby nieprawość

godna kary sędziego,

bo w ten sposób sprzeniewierzyłbym się

Bogu z wysoka.

²⁹Jeślibym się cieszył z upadku

kogoś, kto mnie

nienawidzi,

i triumfował, że go dopadło

nieszczęście,

³⁰[byłbym winny], jednak

nie dopuściłem,

by zgrzeszyły

moje usta —

nie przeklinałem go i nie prosiłem

o odebranie mu duszy!

³¹Czy mieszkańcy mego domu

nie powtarzali,

że u mnie każdy mógł nasycić się

mięsem?

³²Cudzoziemiec nie nocował

na dworze,

a przed podróżnymi otwierałem

drzwi.

³³Jeśli taiłem swe przestępstwa,

jak to czyni człowiek,

aby ukryć jak najgłębiej

swą nieprawość,

³⁴dlatego że bałem się licznego tłumu

i przerażała mnie pogarda

innych rodów —

stąd milczałem i nie opuszczałem

swego domu —

³⁵to obym nie miał nikogo, kto by mnie

wysłuchał!

Oto mój podpis! Niech mi odpowie

Wszechmocny!

Oby mój przeciwnik napisał

oskarżenie!

³⁶Chętnie wziąłbym je na swoje

ramiona

i uwieńczyłbym się nim

jak koroną.

³⁷Przedstawiłbym mu liczbę

moich kroków,

zbliżyłbym się do niego

niczym książę.

³⁸Jeśli przeciwko mnie krzyczała

moja rola,

a razem z nią płakały jej zagony;

³⁹jeśli spożywałem jej plony

bez zapłaty,

a jej właściciela pozbawiłem

życia,

⁴⁰to zamiast pszenicy niech

mi wzejdzie oset,

a zamiast jęczmienia

cuchnące chwasty!

Na tym kończą się słowa Joba.