Joba 4

Joba 4

Elifaz: Oskarżenie o bierność i grzech

¹Wtedy odezwał się Elifaz z Temanu:

²Przemówię. Obym cię

nie zmęczył.

Ale któż zdoła wstrzymać się

od słów?

³Oto sam wielu pouczałeś,

krzepiłeś opuszczone ramiona,

⁴twoje słowa podnosiły upadłych,

wzmacniałeś drżące kolana.

⁵A teraz, owszem, sam jesteś dotknięty

i bardzo tym umęczony,

dopadło cię nieszczęście

i jesteś przerażony.

⁶Czy twoja bogobojność już nie jest

ci oparciem,

a nienaganność twej drogi

nadzieją?

⁷Przypomnij sobie:

Na którego z niewinnych przyszła

kiedy zguba?

Albo gdzie ostatnio wytępiono

prawych?

⁸Gdy sięgam wstecz myślą,

to widzę,

że kto orał bezprawie

lub rozsiewał kłopoty,

ten zbierał to, co posiał —

⁹pod Bożym tchnieniem ginął.

Podmuch Jego gniewu

tłumił

¹⁰porykiwania lwów, pomruki

drapieżników,

a lwiętom wypadały kły!

¹¹Najdziksze lwy ginęły,

bo nie miały łupu,

lwicom zaś uciekały szczenięta!

¹²A ja posłyszałem słowo,

wyłowiłem uchem Jego szept

¹³w niepokoju nocnych widziadeł,

gdy na ludzi spada twardy sen.

¹⁴Strach mnie ogarnął i drżenie,

lęk przeszył do szpiku kości,

¹⁵wiatr musnął mi twarz,

na ciele zjeżył się włos —

¹⁶i stanął ktoś. Z wyglądu —

nie poznałem.

Jakaś postać przede mną!

Chwila ciszy — i rozległ się głos:

¹⁷Czy śmiertelnik może być

sprawiedliwszy

niż Bóg,

a człowiek — czystszy od swego

Stwórcy?

¹⁸Skoro On swoim sługom

nie dowierza

i w aniołach widzi braki,

¹⁹to co powiedzieć o tych z chat

glinianych,

wciśniętych w proch

fundamentami?!

Łatwiej ich zdeptać

niż robaki!

²⁰Rozbici między rankiem

a wieczorem,

nikną na zawsze, bez śladu.

²¹Sznurka szarpnięciem

[namiot życia] złożony —

zanim człowiek nabrał rozumu.