Job 29

Inalala ni Job ang mga Pagpapala Niya

¹Nagpatuloy sa pagsasalita si Job,

²“Kung maibabalik ko lang sana

ang mga nagdaang araw

noong kinakalinga pa ako ng Diyos,

³noong tinatanglawan pa niya

ang aking daan

habang lumalakad ako sa kadiliman.

⁴Noong akoʼy nasa mabuti pang kalagayan,

ang Diyos ay matalik kong kaibigan,

at pinagpapala niya ang aking sambahayan.

⁵Pinapatnubayan pa ako noon

ng Makapangyarihan,

at magkakasama pa kami ng aking mga anak.

⁶Ang mga baka ko nooʼy

nagbibigay sa akin ng maraming gatas

at mula sa mga tanim kong olibo

ay umaani ako ng napakaraming langis.

⁷“Kapag pumupunta ako sa pintuang-bayan

at sumasama sa mga pinuno ng lungsod

sa tuwing may pagpupulong sila,

⁸tumatabi ang mga kabataang lalaki

kapag akoʼy nakita nila,

at ang matatandaʼy tumitindig.

⁹Ang mga pinunoʼy hindi nakaimik

at tinakpan nila ang kanilang mga bibig.

¹⁰Ang mga boses ng maharlika

ay natatahimik

at parang ang kanilang mga dila

ay sa ngala-ngala nadidikit.

¹¹Pinupuri ako ng mga taong nanonood

o nakikinig sa aking pagsasalita.

¹²Sapagkat tinutulungan ko

ang mga dukhang humihingi ng tulong

at mga ulilang walang malapitan.

¹³Dahil silaʼy aking tinulungan,

ako ay binasbasan ng mga nawawalan ng pag-asa,

at ang puso ng mga biyuda

ay umawit sa kagalakan.

¹⁴Palagi kong ginagawa ang tama at matuwid;

upang itong damit at turban na aking isinusuot.

¹⁵Naging parang mata ako

sa taong bulag at paa sa pilay.

¹⁶Naging parang ama ako sa mga dukha,

at kahit ang mga dayuhan

ay tinulungan ko sa kanilang mga suliranin.

¹⁷Winasak ko ang kapangyarihan

ng masasamang tao

at iniligtas ko ang mga biktima nila.

¹⁸“Ang akala koʼy hahaba pa ang buhay ko,

at mamamatay na kasama ang aking sambahayan.

¹⁹Sapagkat ang katulad koʼy

isang punongkahoy na ang ugat

ay umaabot sa tubig,

at magdamag na nahahamugan

ang aking mga sanga.

²⁰Ang dangal koʼy hindi mawawala.

Ang lakas koʼy hindi nababawasan.

²¹“Kapag nagpapayo ako,

tumatahimik ang mga tao

at nakikinig nang mabuti.

²²Pagkatapos kong magsalita,

hindi na sila kumikibo

dahil nasisiyahan na sila

sa mga sinabi ko.

²³Pinanabikan nila ang mga sasabihin ko

tulad ng pananabik nila

sa pagdating ng ulan.

Gusto talaga nila akong mapakinggan.

²⁴Halos hindi sila makapaniwala

kapag ngumiti ako,

dahil ang masayang mukha koʼy

nagpapalakas sa kanila.

²⁵Tulad ng isang pinuno,

tinuturuan ko sila

kung ano ang dapat gawin.

Pinamumunuan ko sila

tulad ng haring namumuno

sa kanyang mga kawal.

At inaaliw ko sila

kapag silaʼy nalulungkot.”