Księga Ijoba 17

¹Mój duch jest złamany, moje dni przygasły, groby czekają.

²A tu jeszcze stroją ze mnie drwiny; moje oko musi spoczywać na ich obelgach.

³O, złóż za mnie rękojmię, wstaw się za mną do samego Siebie! Kto by inny dał za mnie poręczenie?

⁴Bo zamknąłeś ich serce dla zrozumienia; dlatego im nie pozwolisz mnie przemóc.

⁵Kto zdradza przyjaciół przy podziale łupów, tego oczy własnych dzieci zanikają.

⁶Bóg mnie wystawił na przysłowie ludziom, na takiego, któremu plują w twarz.

⁷Od utrapień zamroczyło się moje oko, a moje wszystkie członki są jak cień.

⁸Wzdrygają się nad tym szczerzy, a niewinny obrusza się nad szalbierzem.

⁹Jednak sprawiedliwy trzyma się swojej drogi, oraz nabiera wytrwałości ten, kto jest czystych rąk.

¹⁰A wy wszyscy przyjdźcie na nowo, tylko przyjdźcie! Jednak nie znajdę wśród was mędrca.

¹¹Moje dni przeminęły, moje zamysły się zerwały; te, które były własnością mego serca.

¹²Noc chcą przekształcić w dzień, zbliżyć światło w obecności ciemności.

¹³Jeśli jednak muszę czekać na Krainę Umarłych, jako na dom, i w ciemności usłać me łoże;

¹⁴jeśli mam wołać do grobu: Ty jesteś moim ojcem, zaś do robactwa: Matko i moja siostro;

¹⁵gdzież jest wtedy moja nadzieja? Tak, moja nadzieja; kto ją wyśledzi?

¹⁶Zstępuję ku zaworom Krainy Umarłych, więc razem ułożymy się w prochu.