Księga Ijoba 30

¹Teraz mnie wyśmiewają młodsi ode mnie w latach; nawet ci, których ojców nie chciałbym postawić z psami mojej trzody.

²Więc na co by mi się przydała siła ich rąk? Czy przy nich przepada starość?

³Przy tych, co żyją samotnie z powodu niedostatku i głodu; co uciekają na step, w mrok grozy i opuszczenia.

⁴Tych, co po krzakach zrywają na pokarm lebiodę oraz korzonki jałowca.

⁵Z koła ludzi ich wypędzają oraz krzyczą za nimi, jak za złodziejem.

⁶Mieszkają w łożyskach potoków, w podziemnych jamach lub skałach.

⁷Jęczą między krzakami i cisną się pod pokrzywy.

⁸Synowie bezecnych wraz z synami ludzi bez nazwy – biczem wygnani z ziemi.

⁹A tu, stałem się teraz ich pieśnią oraz służę im za przedmiot gawędy.

¹⁰Brzydzą się mną, usuwają ode mnie i przed moim obliczem nie powstrzymują plwociny.

¹¹Bowiem Bóg rozwiązał moją przewagę oraz mnie upokorzył; dlatego i oni skierowali przede mnie wędzidło.

¹²Po mej prawicy powstaje banda młodzików, potrącają me nogi i ku mnie torują swoje zgubne drogi.

¹³Zburzyli moją ścieżkę; przyczyniają się do mej nędzy; oni, co sami nie mają nikogo, kto by ich wspomógł.

¹⁴Napadli i z wrzaskiem się zwalili, jak przez otwarty wyłom muru.

¹⁵Przeciw mnie zwróciły się strachy; jak wiatr ścigają moją godność, więc jak obłok zanika moje zwycięstwo.

¹⁶Teraz rozlewa się we mnie moja dusza i silnie pochwyciły mnie dni niedoli.

¹⁷Noc przewierca we mnie me kości, lecz i żyły nie mają pokoju.

¹⁸Wskutek przemożnej siły Boga zmieniła się moja szata i mnie ściska jak szyjny otwór mojej tuniki.

¹⁹Wrzucił mnie w błoto, zatem stałem się podobny do prochu, lub popiołu.

²⁰Wołam do Ciebie, lecz mi nie odpowiadasz; stoję przed Tobą, lecz na mnie nie spoglądasz.

²¹Zmieniłeś się w okrutnego względem mnie; prześladujesz mnie mocą Twej ręki.

²²Podnosisz mnie, zawieszasz w powietrzu oraz niweczysz mój rozsądek.

²³Otóż ja wiem, że chcesz mnie podać śmierci i wprowadzić do domu wyznaczonego wszystkim żyjącym.

²⁴Ale czyż każdy nie wyciąga jeszcze ręki w upadku; albo czy ginąc, nie podnosi jeszcze błagalnego krzyku?

²⁵Czy nie płakałem nad udręczonym przez los; czy moja dusza nie bolała nad ubogim?

²⁶Tak, spodziewałem się szczęścia, a oto nadeszła niedola; oczekiwałem światła, a oto przyszła ciemność.

²⁷Wrą moje wnętrzności oraz nie mogą się uciszyć, gdyż wyszły mi na spotkanie dni utrapienia.

²⁸Błądzę sczerniały, lecz nie od słońca; dźwigam się i publicznie wołam o pomoc.

²⁹Stałem się bratem szakali i towarzyszem młodych strusi.

³⁰Moja skóra poczerniała i ze mnie spada, a me kości spieczone są od żaru.

³¹Tak ma cytra zmieniła się w pieśń żałobną, a mój flet stał się dźwiękiem skargi.