Księga Ijoba 4

¹Wtedy odezwał się Elifaz z Themanu, mówiąc:

²Gdyby się odważono powiedzieć do ciebie słowo, czy byś się zniecierpliwił? Jednak powstrzymać słowa – któż potrafi?

³Przecież sam napominałeś także wielu, na nowo krzepiąc opadłe ręce.

⁴Gdy się ktoś zachwiał – podniosły go twoje słowa i dodawałeś mocy kolanom, co się ugięły.

⁵A obecnie, ponieważ to spadło na ciebie – rozpaczasz; ponieważ ciebie dotknęło – ogarnia cię trwoga.

⁶Czyżby twoja bogobojność nie była twą ufnością, a nadzieją twoje nieskazitelne postępowanie?

⁷Rozważ kto kiedy zginął niewinny? Albo czy sprawiedliwi zostali zgładzeni?

⁸Ileż razy widziałem tych, co zaorali niedolę oraz wysiali nędzę – po czym zbierali ją sami.

⁹Zginęli od Bożego tchnienia, zostali zniweczeni od zadęcia Jego nozdrzy.

¹⁰Ustaje ryk lwa i pomruk lwicy, a kły lwiąt zostają skruszone.

¹¹Lew ginie z powodu braku zdobyczy, zaś szczenięta lwicy muszą się rozproszyć.

¹²Doszło mnie potajemne słowo, a me ucho zachwycił cichy szept.

¹³W chwili marzeń, po nocnych widziadłach, gdy ludzi opada głęboki sen,

¹⁴ogarnął mnie lęk i drżenie, zadygotały wszystkie moje członki.

¹⁵Przede mną wionęło tchnienie, więc włosy najeżyły się na mym ciele.

¹⁶Wtedy widmo stanęło przed moimi oczami, lecz nie mogłem rozpoznać jego obrazu, natomiast usłyszałem cichy szept.

¹⁷Czy istnieje człowiek, który jest sprawiedliwy wobec Boga; mąż czysty wobec swojego Stwórcy?

¹⁸Oto On swoim sługom nie ufa, a swym aniołom wytyka zmazy.

¹⁹O ileż bardziej mieszkańcom glinianych strzech, których byt się korzeni w prochu; którzy bywają wytępieni szybciej niż mole.

²⁰Między porankiem, a wieczorem zostają wygubieni; giną na wieki bez zwrócenia czyjejś uwagi.

²¹Gdy w nich zerwała się lina ich namiotu – umierają, i zaiste, nie umierają w mądrości.