Księga Ijoba 41

¹Jakże mylną by była twa nadzieja, bo już na jego widok byłbyś się zwalił.

²Nie ma takiego śmiałka, który by go pobudził. Zatem kim jest ten, co chciałby się stawić przed Moim obliczem?

³Kto Mnie wpierw zobowiązał, abym mu musiał odpłacić? Wszystko pod całym niebem jest Moje.

⁴Nie będę milczał o jego członkach, ani o jego sile, czy harmonii jego ustroju.

⁵Kto kiedy odsłonił wierzch jego pancerza, kto wniknie w dwoiste jego czeluście?

⁶Zwrotnice jego pyska – któż je otworzył? Postrachem są koliska jego zębów.

⁷Wspaniałe są łuski jego kolczugi, zwartej jakby pieczęcią z krzemienia.

⁸Jedna z drugą się spaja, więc wiatr między nie nie wnika.

⁹Jedna do drugiej przylega, sczepiają się nierozłącznie.

¹⁰Jego parskanie rzuca błyski, a jego oczy jak rzęsy zorzy.

¹¹Z jego czeluści rozchodzą się pochodnie, wypryskują ogniste iskry.

¹²Z jego nozdrzy bucha dym, jak z kipiącego garnka, czy kotła.

¹³Jego dech rozżarza węgle, a z jego paszczy bije łuna.

¹⁴Na jego szyi zamieszkuje siła, a przed jego obliczem skacze trwoga.

¹⁵Szczelnie przylega jego sadło, jakby na nim ulane, niewzruszone.

¹⁶Jego serce stężałe jest jak głaz, tak stężałe jak spodni kamień młyński.

¹⁷Przed jego szarżą truchleją najdzielniejsi, a kiedy orze fale tracą ducha.

¹⁸Jeśli go ktoś zaczepi – ani oręż się nie ostoi, ani lanca, dzida, czy harpun.

¹⁹Żelazo uważa za słomę, a mosiądz za zbutwiałe drzewo.

²⁰Nie spłoszy go strzała z łuku; a kamienie procy zamieniają się przy nim w źdźbła.

²¹Niby źdźbła są też maczugi i drwi sobie ze świstu lancy.

²²U spodu ma zębate skorupy, nimi zatacza ślad po mule.

²³Jak kocioł spienia głębię, a morze przeistacza jakby w wrzątek.

²⁴Za nim lśni jego ślad, jakby toń miała siwiznę.

²⁵Nie ma mu równego na ziemi; to on został stworzony, aby niczego się nie lękał.

²⁶Lekceważy wszystko, co wysokie; on jest królem wszystkich dzikich zwierząt.