Ewangelia Łukasza 20

¹A w jednym z dni, gdy on nauczał lud w Świątyni i głosił Ewangelię, zdarzyło się, że zbliżyli się przedniejsi kapłani oraz uczeni w Piśmie ze starszymi,

²i powiedzieli do niego: Powiedz nam, w jakiej mocy to czynisz, albo kim jest ten, który ci dał tę moc?

³Ale odpowiadając, rzekł do nich: Spytam i ja was o jedną rzecz, a wy mi odpowiedzcie:

⁴Chrzest Jana był z Nieba, czy z ludzi?

⁵Zaś oni stosownie do siebie kalkulowali, mówiąc: Jeśli powiemy z Nieba, powie: Zatem, dlaczego mu nie wierzyliście?

⁶A jeśli powiemy z ludzi, cały lud nas ukamienuje, ponieważ jest przekonany, że Jan był prorokiem.

⁷Zatem odpowiedzieli, że nie wiedzą skąd.

⁸A Jezus im powiedział: I ja wam nie mówię w jakiej mocy to czynię.

⁹Ale zaczął mówić do ludu to podobieństwo: Pewien człowiek zasadził winnicę, wynajął ją hodowcom winorośli i odjechał na odpowiedni czas.

¹⁰Stosowną też porą, wysłał sługę do tych hodowców winorośli, by mu dali z owocu winnicy. Ale hodowcy pobili go oraz odesłali bezowocnego.

¹¹Więc posłał drugiego sługę; ale oni także tego pobili, znieważyli oraz odesłali bezowocnego.

¹²Nadto posłał trzeciego; a oni tego poranili i wyrzucili.

¹³Zatem pan owej winnicy powiedział: Co uczynię? Poślę mego umiłowanego syna; prawdopodobnie gdy go zobaczą, poczują wstyd.

¹⁴Ale hodowcy winorośli gdy go ujrzeli, rozważali wobec siebie, mówiąc: Ten jest dziedzicem; chodźcie, zabijmy go, aby nasze było dziedzictwo.

¹⁵Więc wyrzucili go poza winnicę i zabili. Zatem, co im uczyni pan winnicy?

¹⁶Przyjdzie i zniszczy owych hodowców winorośli, a winnicę odda innym. A kiedy to usłyszeli, powiedzieli: Oby się nie stało.

¹⁷Zaś on, przypatrzył się im i powiedział: Zatem, czy jest to napisane: Kamień, który odrzucili budujący, ten stał się podstawą filaru?

¹⁸Każdy, kto chybi względem tego kamienia zostanie roztrzaskany; a na kogo by upadł zmiażdży go.

¹⁹Zatem przedniejsi kapłani oraz uczeni w Piśmie pragnęli przypaść do niego w tej godzinie, ale przestraszyli się ludu. Bo poznali, że przeciw nim wypowiedział to podobieństwo.

²⁰I czatując, wysłali szpiegów, co udawali, że sami są sprawiedliwymi, by uczepili się jego słowa, aż do wydania go zwierzchności oraz władzy namiestnika.

²¹Więc go zapytali, mówiąc: Nauczycielu, wiemy, że prosto mówisz, uczysz, nie ujmujesz obliczem ale w prawdzie nauczasz drogi Boga.

²²Wolno nam dać podatek cesarzowi, czy nie?

²³A poznawszy ich podstępność, powiedział do nich: Czemu mnie kusicie?

²⁴Pokażcie mi denara; kogo ma wizerunek i napis? A odpowiadając, rzekli: Cesarza.

²⁵Zaś on im powiedział: Oddajcie więc, co cesarza cesarzowi, oraz co Boga Bogu.

²⁶Więc nie mogli się uczepić jego słowa wobec ludu, a zdziwieni jego odpowiedzią, zamilkli.

²⁷Ale jacyś z saduceuszów, gdy podeszli, przecząc, że nie ma wskrzeszenia, zapytali go,

²⁸mówiąc: Nauczycielu, Mojżesz nam napisał, że jeśli umrze kogoś brat, mając żonę a umarłby bez dzieci, aby jego brat pojął tę żonę oraz wzbudził potomstwo swojemu bratu.

²⁹Było zatem, siedmiu braci. I pierwszy, wziąwszy żonę, umarł bezdzietny.

³⁰Zatem drugi pojął tą żonę, i ten umarł bezdzietny.

³¹Pojął ją trzeci, i podobnie. Siedmiu nie zostawiło dzieci i umarli.

³²Po wszystkich, umarła też i niewiasta.

³³Zatem w czasie wskrzeszenia, którego z nich staje się żoną?

³⁴A Jezus odpowiadając, rzekł im: Synowie tego porządku żenią się oraz za mąż wydają.

³⁵Ale uznani za godnych osiągnięcia tamtego porządku oraz wskrzeszenia z martwych, ani się nie żenią, ani też za mąż nie wydają.

³⁶Nie mogą już także umrzeć, gdyż podobni są do aniołów, oraz są dziećmi Boga, którzy są dziećmi wzniesienia.

³⁷Zaś, że umarli zmartwychwstają, ujawnił także Mojżesz przy krzaku jeżyny, gdy nazywa Pana Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakóba.

³⁸A Bóg nie jest Bogiem umarłych ale żyjących, bo wszyscy w Nim żyją.

³⁹Zaś odpowiadając, pewni z uczonych w Piśmie powiedzieli: Nauczycielu, dobrze powiedziałeś.

⁴⁰Ale nie odważyli się go o nic pytać.

⁴¹Nadto do nich powiedział: Jakże mówią o Chrystusie, że jest synem Dawida?

⁴²A sam Dawid mówi w Księdze Psalmów: Rzekł Pan memu Panu: Usiądź po mojej prawicy,

⁴³aż położę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek twoich nóg.

⁴⁴Zatem Dawid nazywa go Panem; jak więc jest jego synem?

⁴⁵A gdy cały lud słuchał, powiedział swoim uczniom:

⁴⁶Wystrzegajcie się uczonych w Piśmie, którzy chcą chodzić w długich szatach, kochają pozdrowienia w miejscach zgromadzeń, pierwsze miejsca w domach modlitwy i pierwsze leżanki na wieczerzach;

⁴⁷którzy objadają domy wdów i dla pozoru długo się modlą. Ci otrzymają dodatkowy wyrok.