Księga Kaznodiei Salomona 2

¹Powiedziałem sobie:

Nuże! Popróbuj radości i użyj sobie!

Lecz również to było marnością.

²O śmiechu powiedziałem: To szaleństwo!

a o radości: Cóż ona daje?

³Umyśliłem sobie, że pokrzepię swoje ciało winem,

lecz tak, aby moje serce mądrze mnie prowadziło,

i że będę się trzymał głupoty, aż zobaczę,

co dobrego mają synowie ludzcy czynić

pod niebem w ciągu krótkiego czasu swojego życia.

⁴Podjąłem wielkie dzieła:[#I Król. 10,23—27]

Wybudowałem sobie domy,

zasadziłem sobie winnice,

⁵Założyłem sobie ogrody i parki

i zasadziłem w nich różnego rodzaju drzewa owocowe.

⁶Urządziłem sobie stawy z wodą,[#II Kron. 9,22—27]

aby z nich nawadniać las rosnących drzew.

⁷Nabyłem sobie sługi i służebnice,[#I Król. 4,23]

miałem też niewolników urodzonych w domu. Nadto miałem stada wołów i owiec, więcej niż wszyscy,

którzy byli przede mną w Jeruzalemie.

⁸Nagromadziłem sobie też srebra i złota,[#I Król. 11,3]

nadto skarbów królów i krajów;

wystarałem się o śpiewaków i śpiewaczki,

i o to, czym synowie ludzcy się rozkoszują,

mnóstwo kobiet.

⁹I tak stałem się wielki,[#I Kron. 29,25]

i przewyższałem wszystkich,

którzy byli przede mną w Jeruzalemie;

nadto pozostała mi mądrość.

¹⁰I niczego, czego tylko zapragnęły moje oczy,

nie odmawiałem im;

Nie wzbraniałem mojemu sercu żadnego wesela,

owszem, moje serce radowało się z wszelkiego mojego trudu.

I taka była moja nagroda za wszelki mój trud.

¹¹Potem zwróciłem uwagę na wszystkie moje dzieła,

których dokonały moje ręce,

i na mój trud, który włożyłem w pracę.

I oto: wszystko to jest marnością i gonitwą za wiatrem

i nie daje żadnego pożytku pod słońcem.

¹²I znowu zacząłem rozmyślać nad mądrością,

szaleństwem i głupotą,

bo cóż innego czyni człowiek, który jest następcą króla,

jeżeli nie to, co już dawniej czyniono.

¹³I stwierdziłem, że mądrość góruje nad głupotą tak,

jak światłość góruje nad ciemnością.

¹⁴Mędrzec ma oczy w głowie,[#Kazn. 9,2]

a głupiec chodzi w ciemności;

lecz poznałem i to,

że co spotyka jednego, spotyka wszystkich.

¹⁵Wtedy pomyślałem w swoim sercu:

Co spotyka głupca, to i mnie spotyka.

Dlaczego więc jestem mądry,

skoro nie daje to korzyści?

I powiedziałem do siebie, że również to jest marnością.

¹⁶Bo pamięć po mędrcu jak i po głupcu

nie pozostanie na wieki,

ponieważ w przyszłości zapomni się o wszystkim.

¹⁷I tak znienawidziłem życie,

gdyż nie podobał mi się bieg rzeczy pod słońcem;

wszystko bowiem jest marnością i gonitwą za wiatrem.

¹⁸I znienawidziłem wszelki trud,

jaki znosiłem pod słońcem,

ponieważ to, co zdobyłem z trudem,

muszę powierzyć człowiekowi, który po mnie przyjdzie.

¹⁹A kto wie, czy on będzie mądry czy głupi?

A jednak rządzić będzie wszystkim, co ja zdobyłem w trudzie

i w mądrości pod słońcem.

Ale i to jest marnością.

²⁰I zaczęły się budzić w moim sercu wątpliwości co do wszelkiego trudu, jaki znosiłem pod słońcem.

²¹Gdyż niejeden człowiek trudzi się mądrze, rozumnie i z powodzeniem,

a potem musi swoją własność oddać innemu,

który w ogóle się nie trudził.

To również jest marnością i wielkim złem.

²²Bo cóż pozostaje człowiekowi[#Kazn. 1,3; Job 7,1—4]

z całego jego trudu i porywów jego serca,

którymi się trudzi pod słońcem,

²³Skoro całe jego życie jest tylko cierpieniem, a jego zajęcia zmartwieniem[#Job 5,7; 14,1]

i nawet w nocy jego serce nie zaznaje spokoju?

To również jest marnością.

²⁴Nie ma nic lepszego dla człowieka jak to, żeby jeść i pić,[#Kazn. 3,13; 5,18; 9,7; Izaj. 56,12; Łuk. 12,19; I Kor. 15,22]

i w tym upatrywać przyjemność w swoim trudzie.

Lecz stwierdziłem, że również to pochodzi z ręki Bożej.

²⁵Bo kto może jeść i kto używać bez niego?

²⁶Gdyż Bóg daje człowiekowi, który mu jest miły, mądrość, wiedzę i radość;[#Job 32,8; Przyp. 2,6]

lecz grzesznikowi każe w trudzie zbierać i gromadzić,

aby to potem oddał temu, który mu jest miły.

To również jest marnością i gonitwą za wiatrem.