Nehemiasza 9

Nehemiasza 9

Modliwa pokutna

¹W tym samym miesiącu, w dwudziestym czwartym jego dniu, synowie Izraela zgromadzili się ponownie. Byli w trakcie postu, przybyli odziani we włosiennice i posypani prochem.[#9:1 Wydarzenie to miało miejsce w miesiącu siódmym ( wrzesień/październik ) 444 r. p. Chr.]

²Potomkowie Izraela odcięli się od obcych plemion i stanęli, aby wyznać swoje grzechy oraz winy swoich ojców.[#9:2 Lub: nasienie .]

³Stojąc na swoich miejscach, przez czwartą część dnia czytali zwój z Prawem PANA , swojego Boga, a przez kolejną czwartą część dnia wyznawali grzechy i składali pokłony PANU , swojemu Bogu.

⁴Na stopniu przeznaczonym dla Lewitów stanęli: Jeszua, Bani, Kadmiel, Szebaniasz, Buni, Szerebiasz, Bani i Kenani i donośnie wołali do PANA , swojego Boga.[#9:4 Kadmiela G.]

⁵Lewici zaś, Jeszua i Kadmiel, Bani, Chaszabnejasz, Szerebiasz, Hodiasz, Szebaniasz i Petachiasz, wezwali: Powstańcie! Błogosławcie PANA , waszego Boga!

[Błogosławiony niech będzie PAN ,

Bóg Izraela]

Od wieków — i na wieki!

Błogosławili więc chwalebne Jego imię, wspanialsze niż wszystko, co można by ująć we wszelkim błogosławieństwie i uwielbieniu:

⁶Ty jesteś PAN , ten jedyny!

Ty stworzyłeś niebiosa,

stworzyłeś niebiosa niebios

i wszystkie ich zastępy,

wszystko, co wypełnia ziemię

i wszystko, co mieszka w morzach,

Ty także wszystko utrzymujesz przy życiu,

a cały zastęp niebios Tobie składa pokłon!

⁷Ty jesteś PAN — ten Bóg,

który wybrał Abrama,

wyprowadził go z Ur chaldejskiego

i nadał mu imię Abraham.

⁸Gdy stwierdziłeś, że jego serce

jest Tobie wierne,

zawarłeś z nim przymierze,

że dasz mu ziemię Kananejczyków,

Chetytów, Amorytów,

Peryzytów, Jebuzytów

i Girgaszytów,

że dasz ją jego potomstwu,

i dotrzymałeś słowa,

bo jesteś sprawiedliwy.

⁹Wejrzałeś potem na niedolę

naszych ojców

w Egipcie

i wysłuchałeś ich wołania nad

Morzem Czerwonym.

¹⁰Dokonałeś znaków i cudów[#9:10 , hbr. אֹתֹת וּמֹפְתִים: hendiadys (?).]

na faraonie,

na wszystkich jego sługach,

na ludzie jego

ziemi,

bo widziałeś, z jaką butą traktowali

Twój lud,

rozsławiłeś więc swoje imię,

podobnie jak to jest

dzisiaj.

¹¹Rozdzieliłeś przed nimi morze,

przeszli jego środkiem jak

po suchej ziemi,

tych zaś, którzy ich ścigali,

wrzuciłeś w głębiny,

jak kamień w potężne odmęty.

¹²Potem w słupie obłoku wiodłeś

ich za dnia,

a w słupie ognia nocą,

by oświetlić przed nimi drogę,

po której mieli iść.

¹³Zstąpiłeś też na górę Synaj,

rozmawiałeś z nimi z nieba,

nadałeś im sprawiedliwe

prawa,

sprawdzone pouczenia,

dobre ustawy i przykazania.

¹⁴Ogłosiłeś im też swój święty szabat,

nadałeś przykazania i ustawy —

całe Prawo

za pośrednictwem swego sługi,

Mojżesza.

¹⁵Gdy byli głodni, karmiłeś ich

chlebem z nieba,

a gdy spragnieni, wydobyłeś

wodę ze skały,

pozwoliłeś im wejść

i wziąć w dziedzictwo ziemię,

o której przysiągłeś, że dasz im ją

w posiadanie.

¹⁶Lecz oni, nasi ojcowie, okazali się

hardzi,

nie chcieli zgiąć swoich karków

i przestrzegać Twoich przykazań.

¹⁷Byli nieposłuszni,

nie pamiętali o cudach,

których dokonywałeś z nimi.

Przeciwnie, byli uparci,

wybrali sobie przywódcę,

by wrócić z nim

do niewoli —

do Egiptu!

Lecz Ty okazałeś się Bogiem

wielkiego

przebaczenia,

miłosiernym i litościwym,

cierpliwym i wielce łaskawym —

i ich nie porzuciłeś.

¹⁸Nawet gdy uczynili sobie

lanego cielca

i powiedzieli: To jest twój Bóg,

który cię wyprowadził z Egiptu!

I kiedy popełniali przerażające

bluźnierstwa,

¹⁹Ty w ogromnym swoim

miłosierdziu

nie porzuciłeś ich na pustyni!

Słup obłoku nie odstąpił od nich,

prowadził ich za dnia;

nie odstąpił słup ognia w nocy,

wciąż im oświetlał drogę,

po której mieli iść.

²⁰Swojego dobrego Ducha

dałeś, by ich pouczał,

swojej manny nie odjąłeś

od ich ust,

a gdy byli spragnieni,

nie odmówiłeś

im wody.

²¹Przez czterdzieści lat

ich utrzymywałeś,

byli na pustyni, lecz nie

odczuli braku:

nie zużyły się ich ubrania

i nie opuchły nogi.

²²Poddałeś im królestwa i ludy,

przydzieliłeś odległe

zakątki,

stąd wzięli w posiadanie

ziemię Sychona,

ziemię króla Cheszbonu,

i ziemię Oga, króla Baszanu.

²³Ich synów pomnożyłeś

jak gwiazdy na niebie

i sprowadziłeś do ziemi,

o której powiedziałeś ich ojcom,

że do niej wejdą i że ją

posiądą.

²⁴I rzeczywiście przybyli synowie,

objęli ziemię w posiadanie,

a Ty upokorzyłeś przed nimi

jej mieszkańców,

Kananejczyków.

Wydałeś w ich ręce

królów i ludy tej ziemi,

by mogli postąpić z nimi według

swojej woli.

²⁵Zdobyli warowne miasta,

przejęli żyzną ziemię,

posiedli domy pełne wszelkich

dóbr,

drążone cysterny, winnice,

oliwne gaje

i drzewa owocowe — w obfitości.

Wówczas jedli i stali się syci,

utyli, pławiąc się w Twojej

wielkiej dobroci.

²⁶I wkrótce zhardzieli,

zbuntowali się przeciw Tobie.

Twoje Prawo rzucili za siebie,

zabijali Twoich proroków,

którzy przychodzili ich ostrzec,

aby wrócili do Ciebie!

Jednak nie odstąpili od swych

okropnych bluźnierstw.

²⁷Dlatego wydałeś ich w ręce

ich wrogów,

a ci ich ciemiężyli.

Lecz gdy w ucisku wołali do Ciebie,

Ty wysłuchiwałeś ich z nieba

i według Twego ogromnego

miłosierdzia słałeś im

wybawicieli, którzy im nieśli

ratunek.

²⁸Ledwie jednak zaznali spokoju,

znów dopuszczali się zła

wobec Ciebie,

dlatego znów wydawałeś ich

w ręce wrogów,

którzy ich brali we władanie.

Wtedy kolejny raz zawracali,

znów wołali o pomoc do Ciebie,

a Ty wysłuchiwałeś ich z nieba

i wyrywałeś z niewoli.

Czyniłeś to zgodnie z Twym

ogromnym

miłosierdziem —

wiele razy.

²⁹Ostrzegałeś ich, chcąc by wrócili

do Twojego Prawa,

lecz oni byli hardzi, nie słuchali

Twoich przykazań.

Grzeszyli przeciw Twoim

rozstrzygnięciom —

dzięki którym żyje ten,

kto je wypełnia —

pokazywali swe nieugięte

ramię,

wystawiali swój usztywniony kark —

i nie słuchali.

³⁰Znosiłeś ich tak przez wiele lat,

ostrzegałeś przez swego Ducha,

czyniłeś to przez swoich proroków,

ale nie chcieli słuchać,

więc wydałeś ich

w ręce ludów różnych ziem.

³¹W swym ogromnym miłosierdziu

nie położyłeś im jednak kresu,

nie porzuciłeś ich, bo jesteś

Bogiem

miłosiernym i litościwym.

³²A teraz, Boże nasz, Boże wielki,

potężny, wzbudzający lęk,

dotrzymujący przymierza i łaski,

weź pod uwagę wszystkie

te trudności,

które spotkały nas i naszych królów,

naszych książąt

i naszych kapłanów, naszych proroków

i naszych ojców — cały Twój lud,

i to od dni królów Asyrii

aż po dzień dzisiejszy.

³³Bo Ty jesteś sprawiedliwy

we wszystkim,

co nas spotkało —

tak, postępowałeś wiernie.

To my byliśmy bezbożni.

³⁴Nasi królowie i książęta,

nasi kapłani

i ojcowie

nie wypełniali Twojego Prawa

i nie zważali na Twe przykazania,

lekceważyli Twoje przestrogi,

przez które ich ostrzegałeś!

³⁵Gdy jeszcze byli w swoim królestwie

i opływali w Twe wielkie dostatki,

które im dałeś w ziemi rozległej i żyznej,

roztaczającej się przed ich oczami —

już wtedy nie służyli Ci i nie odeszli

od swych niegodziwości.

³⁶Oto my dzisiaj jesteśmy niewolnikami

w ziemi, którą dałeś naszym ojcom,

aby korzystali z jej plonów i dóbr —

my w niej jesteśmy niewolnikami!

³⁷Jej obfite plony służą królom,

których ustanowiłeś nad nami

za nasze grzechy.

Oni panują nad naszymi ciałami,

nad naszym bydłem według

swojej woli —

a my jesteśmy w wielkim ucisku!