The chat will start when you send the first message.
1Potem stało się tak: Absalom, syn Dawida, miał piękną siostrę. Miała ona na imię Tamar. Zakochał się w niej Amnon, [inny] syn Dawida.[#13:1 , אֲבִישָׁלוֹם, czyli: l. .; #13:1 , תָּמָר, czyli: .; #13:1 , אַמְנוֹן, czyli: .; #2Sm 3:2-3]
2Amnon tak to przeżywał, że rozchorował się z powodu Tamar, swojej siostry, była bowiem dziewicą i uznał w swoich oczach za zbyt piękne, by mógł u niej coś osiągnąć.[#13:2 Lub: za niemożliwe .]
3A miał Amnon przyjaciela imieniem Jonadab, syna Szemajasza, brata Dawida. Jonadab zaś był człowiekiem bardzo przebiegłym.[#13:3 , יְהוֹנָדָב, czyli: . Wg 4QSamᵃ: , יהונתן; pod. G.; #13:3 , שִׁמְעָה, czyli: ; por. 4QSamᵃ: שמעיה.; #13:3 , חָכָם (), lub: mądrym , ale w tym przypadku kontekst narzuca negatywne rozumienie tego słowa.]
4Powiedział on do niego: Dlaczego ty, synu królewski, tak marniejesz z poranka na poranek? Czy nie zechciałbyś mi powiedzieć? I Amnon odpowiedział: Zakochałem się ja w Tamar, siostrze Absaloma, mojego brata.
5Wtedy Jonadab powiedział: Połóż się do łóżka i udawaj chorego. A gdy przybędzie twój ojciec, aby cię odwiedzić, powiedz mu: Niech przyjdzie [tutaj], proszę, moja siostra Tamar i nakarmi mnie chlebem. Niech przygotuje na moich oczach posiłek, tak abym na to patrzył, a potem jadł z jej ręki.[#13:5 , וְהִתְחָל, hl w hitp.]
6Amnon położył się więc i udawał chorego. A gdy przybył król, aby go odwiedzić, Amnon powiedział do króla: Niech [tu] przyjdzie, proszę, Tamar, moja siostra, i przyrządzi na moich oczach dwa placuszki, abym jadł potem z jej ręki.[#13:6 , לְבִבוֹת, hl, lub: serduszka (?).]
7Król posłał zatem do Tamar, do [jej] domu, wiadomość: Idź, proszę, do domu Amnona, twojego brata, i przyrządź mu posiłek.
8I Tamar poszła do domu Amnona, swojego brata, podczas gdy on leżał. Wzięła ciasto, zamiesiła i ugniotła na jego oczach, i usmażyła placuszki.[#13:8 , בָּשַׁל, lub: ugotowała ; może były to kluski lub pączki. W takim jednak przypadku mogłyby ozn. l. .]
9Potem wzięła patelnię i wyłożyła je przed nim, ale Amnon odmówił jedzenia. Zamiast tego powiedział: Niech wyjdą ode mnie wszyscy! I wszyscy od niego wyszli.[#13:9 , מַשְׂרֵת (), hl, prawdopodobnie מַשְׂאֶרֶת, , .]
10Wtedy Amnon powiedział do Tamar: Przynieś [mi] jedzenie do komnaty, a spożyję je z twojej ręki. Tamar wzięła więc placuszki, które przyrządziła, i przyniosła je Amnonowi, swemu bratu, do komnaty.
11A gdy podeszła do niego, aby zjadł, chwycił ją i powiedział do niej: Wejdź, połóż się ze mną, moja siostro!
12Lecz ona mu odpowiedziała: Nie, mój bracie, nie hańb mnie! Bo tak się nie robi w Izraelu! Nie popełniaj tej niegodziwości![#Kpł 18:9; #13:12 , נְבָלָה, lub: bezmyślności, głupoty .]
13Co do mnie, dokąd pójdę z moją hańbą? A co do ciebie, będziesz jak jeden z nikczemników w Izraelu. Pomów teraz raczej z królem, bo nie odmówi mnie tobie.
14Lecz on nie chciał słuchać jej głosu, ale przemógł ją i zhańbił przez to, że ją zgwałcił.[#Rdz 34:7; Pwt 22:21; Sdz 20:6; Jr 29:23]
15Zaraz potem jednak Amnon poczuł do niej bardzo wielką nienawiść. Tak, nienawiść, którą do niej poczuł, okazała się większa niż miłość, jaką [wcześniej] ją darzył. I Amnon powiedział do niej: Wstawaj! Idź stąd!
16Wtedy ona powiedziała do niego: [Czy] to, że mnie tak wyganiasz, nie będzie przyczyną jeszcze większego zła po tym, co ze mną zrobiłeś? Lecz on nie chciał jej słuchać.[#Wj 22:16; Pwt 22:28-29]
17Wezwał nawet swojego sługę, który mu posługiwał, i powiedział: Wypędźcie tę ode mnie na zewnątrz i zarygluj za nią drzwi!
18A była na niej suknia z rękawami, bo tak ubierały się córki królewskie – w szaty dziewic. Jego służący wyprowadził ją więc na zewnątrz i zaryglował za nią drzwi.[#Rdz 37:3, 23, 32; #13:18 , כְּתֹנֶת פַּסִּים, lub: kolorowa suknia (głównie za G, choć w tym przyp. χιτὼν καρπωτός), od פַּס, czyli: lub , zob. Rdz 37:3, 23, 32.; #13:18 , מְעִילִים, pod. G: τοὺς ἐπενδύτας αὐτῶν, em. na: (1) , מעלומים; (2) , מעולמים.; #13:18 , הַבְּתוּלֹת מְעִילִים, lub: dziewice od dawna .]
19Tamar zaś wzięła popiół na swą głowę, rozdarła suknię z rękawami, którą miała na sobie, podniosła rękę na głowę i poszła, a idąc, szlochała.[#Jr 2:37]
20Wtedy Absalom, jej brat, powiedział do niej: Czy był z tobą Aminon, twój brat? Teraz więc, moja siostro, uspokój się, to twój brat. Nie przykładaj do tej sprawy swego serca. I Tamar, zdruzgotana, zamieszkała w domu Absaloma, swojego brata.[#13:20 , אֲמִינוֹן: być może Absalom zmienił pogardliwie imię Amnona na , czyli: .]
21Gdy król Dawid usłyszał o wszystkich tych sprawach, bardzo się rozgniewał.[#1Krl 1:6; #13:21 G dod.: , καὶ οὐκ ἐλύπησεν τὸ πνεῦμα Αμνων τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ ὅτι ἠγάπα αὐτόν ὅτι πρωτότοκος αὐτοῦ ἦν. Poświadcza to również 4QSamᵃ.]
22Absalom zaś nie rozmawiał z Amnonem ani źle, ani dobrze, ponieważ znienawidził Absalom Amnona za to, że ten zhańbił Tamar, jego siostrę.[#13:22 Lub: nie powiedział Amnonowi nic złego ani dobrego , וְלֹא־דִבֶּר אַבְשָׁלוֹם עִם־אַמְנוֹן לְמֵרָע וְעַד־טוֹב.]
23Jednak równo dwa lata później Absalom miał postrzygaczy u siebie w Baal-Chasor, które jest w pobliżu Efraima, i Absalom zwołał wszystkich synów króla.[#13:23 Lub: odbywało się u Absaloma strzyżenie owiec .; #1Sm 25:2-8]
24Absalom przyszedł do króla i powiedział: Proszę, oto postrzygacze są [już] u twojego sługi. Niech król wraz ze swoimi sługami pójdzie – proszę – ze swoim sługą.[#13:24 słudzy , וַעֲבָדָיו: em. na: , וכל בניו, 2Sm 13:24.; #13:24 Wg 4QSamᵃ: , אל, pod. G.]
25Ale król powiedział do Absaloma: Nie, mój synu. Nie idźmy, proszę, wszyscy i nie obciążajmy ciebie. A choć nalegał na niego, nie chciał iść, lecz go pobłogosławił.[#13:25 , וַיִּפְרָץ, wg 4QSamᵃ: ויצפר, o podobnym znaczeniu.]
26Absalom jednak powiedział: Jeśli nie, to – proszę – niech pójdzie z nami Amnon, mój brat. Król powiedział: Dlaczego miałby iść z tobą?[#13:26 , וָלֹא, skrócone wyrażenie warunkowe, 2Sm 13:24.]
27Ale ponieważ Absalom na niego nalegał, wysłał z nim Amnona i wszystkich synów królewskich.[#13:27 G dod.: , καὶ ἐποίησεν Αβεσσαλωμ πότον κατὰ τὸν πότον τοῦ βασιλέως; ze względu na ilość miejsca podobny wariant mógł też występować w 4QSamᵃ: ויעש אבשלום משתה כמשתה המלך. Być może pominięcie przez homojoteleuton (המלך … המלך).]
28Absalom zaś rozkazał swoim sługom: Dobrze patrzcie. Gdy serce Amnona będzie zadowolone od wina, a powiem wam: Uderzcie Amnona! – wtedy go uśmiercicie. Nie bójcie się. Czy to nie ja wam tak nakazuję? Nabierzcie sił i bądźcie mężnego serca![#13:28 Lub: chłopcom .]
29I [młodzi] słudzy Absaloma postąpili z Amnonem tak, jak im nakazał Absalom. Wtedy wszyscy synowie króla powstali, dosiedli każdy swojego muła i uciekli.[#Kpł 19:19; 2Sm 18:9; 1Krl 1:33, 38, 44; 10:25; 18:5]
30A gdy byli jeszcze w drodze, doszła Dawida wieść: Absalom wybił wszystkich synów królewskich, nie pozostał żaden z nich.
31Wtedy król wstał, rozdarł swoje szaty i położył się na ziemi, a wszyscy jego słudzy ustawili się obok w rozdartych szatach.
32Wówczas odezwał się Jonadab, syn Szemajasza, brata Dawida, i powiedział: Niech mój pan nie myśli, że wszyscy chłopcy, synowie królewscy, zostali uśmierceni. Owszem, zginął, ale tylko sam Amnon, bo Absalom nosił się z tym planem od dnia, gdy tamten zhańbił Tamar, jego siostrę.
33Niech więc teraz mój pan, król, nie kładzie sobie tego na sercu, myśląc, że zginęli wszyscy synowie królewscy, bo zginął tylko sam Amnon,
34a Absalom zbiegł.
A gdy sługa, strażnik, podniósł swoje oczy, zobaczył, że oto duża gromada ludzi zdąża od [strony] drogi ciągnącej się za nim, ze zbocza góry.
35Wówczas Jonadab powiedział do króla: Oto nadchodzą synowie króla. Dzieje się tak, jak powiedział twój sługa.
36Ledwie przestał mówić, oto weszli synowie króla, podnieśli głos i płakali. Król i jego słudzy również wybuchli bardzo donośnym płaczem.
37Absalom tymczasem zbiegł i poszedł do Talmaja, syna Amihuda, króla Geszur. Król Dawid zaś całymi dniami opłakiwał swojego syna.[#13:37 , תַּלְמַי, czyli: , od huryckiego ; podobne imię nosił jeden z synów Anaka, zob. Lb 13:22; Joz 15:14; Sdz 1:10, Absalom uciekł zatem do swojego dziadka ze strony matki, zob. 2Sm 3:3.; #13:37 , za עַמִּיהוּד, czyli: ; za : , עַמִּיחוּר.; #2Sm 3:3; #13:37 : za G.]
38Potem jak Absalom zbiegł i poszedł do Geszur, gdzie przebywał trzy lata,
39przestał duch króla chcieć wyruszyć za Absalomem, bo pocieszył się [już] po Amnonie, [po tym], że [on] zginął.[#13:39 , רוּחַ, za 4QSamᵃ i G; w MT pisownia דָּוִד ułomna w stosunku do דָּוִיד, a poprzedzający czasownik jest w , stąd em. na .; #13:39 Lub: duch króla gotów był już wyjść do Absaloma , וַתְּכַל דָּוִד הַמֶּלֶךְ לָצֵאת אֶל־אַבְשָׁלוֹם. Zdanie to może mieć zatem znaczenia: (1) Dawid przestał już szukać zemsty; (2) Dawid zatęsknił. W obu przypadkach zaistniały okoliczności sprzyjające zbliżeniu stron.; #13:39 Wg G: , καὶ ἐκόπασεν τὸ πνεῦμα τοῦ βασιλέως τοῦ ἐξελθεῖν ὀπίσω Αβεσσαλωμ ὅτι παρεκλήθη ἐπὶ Αμνων ὅτι ἀπέθανεν.]