Pieśni nad pieśniami 6

Pieśń szósta: Miłość przekonana

¹Dokąd poszedł twój ukochany,

najpiękniejsza wśród kobiet?

Dokąd skierował się twój

ukochany?

A poszukamy go z tobą!

²Mój ukochany zszedł do swojego

ogrodu,

między zagony balsamu,

aby popasać w ogrodach

i aby zrywać lilie.

³Ja należę do mego ukochanego,

a mój ukochany

do mnie –

na wypasie wśród lilii.

⁴Jesteś piękna, moja przyjaciółko,

jak Tirsa,

pełna wdzięku jak Jerozolima,

groźna niczym sztandary!

⁵Odwróć ode mnie swoje oczy,

bo mnie rozbrajają!

Twoje włosy są jak stado kóz,

które spływają z Gileadu.

⁶Twoje zęby są jak stado owiec,

które wyszły z kąpieli –

u wszystkich bliźniacza,

żadnej nie brak [młodych].

⁷Twoja skroń jest jak plaster

granatu,

spoza twojej zasłony.

⁸Jest sześćdziesiąt królowych

i osiemdziesiąt nałożnic,

panien natomiast – bez liku,

⁹lecz jedna jest moja gołąbka,[#6:9 , אַחַת (), występuje w tym przyp. w zn. określającego cechę: , (Pnp 6:9). ten w odnosi się do jako jedynego, wyjątkowego Boga Izraela (Pwt 6:4; Za 14:9).]

[jedyna] moja bez skazy,

jedna ona u swojej matki,

czysta ona u swej rodzicielki.

Widziały ją córki i nazwały

szczęśliwą;

królowe i nałożnice – i ją

wysławiały!

¹⁰Kim jest ta, patrząca z góry

jak jutrzenka,

piękna jak księżyc,

promienna jak słońce,

groźna niczym sztandary?

¹¹Zstąpiłem do ogrodu orzechowego,[#6:11 Orzechy : Pnp 6:11.]

by zobaczyć młode pędy w dolinie,

by zobaczyć, czy kwitnie winorośl,

jak pączkują drzewa granatu.

¹²Nie znałem własnej duszy!

Posadziła mnie

w rydwanach księcia mojego ludu!