Genesis 42

Pumunta sa Ehipto ang mga Kapatid ni Jose

¹Nang malaman ni Jacob na may ibinebentang pagkain sa Ehipto, sinabi niya sa mga anak niyang lalaki, “Ano pa ang hinihintay ninyo?

²Nabalitaan ko na may ipinagbibili raw na pagkain sa Ehipto kaya pumunta kayo roon at bumili upang hindi tayo mamatay sa gutom.”

³Kaya lumakad ang sampung kapatid ni Jose sa Ehipto upang bumili ng pagkain.

⁴Ngunit hindi ipinasama ni Jacob si Benjamin na nakababatang kapatid ni Jose dahil natatakot siya na baka may masamang mangyari sa kanya.

⁵Kaya pumunta ang mga anak ni Jacob sa Ehipto kasama ng mga taga-ibang lugar upang bumili ng pagkain, dahil laganap na ang taggutom sa buong Canaan.

⁶Bilang gobernador ng Ehipto, tungkulin ni Jose na pagbilhan ng pagkain ang lahat ng tao. Kaya pagdating ng mga kapatid niya, nagpatirapa sila sa harapan ni Jose.

⁷Pagkakita ni Jose sa kanila, nakilala niya agad ang mga ito ngunit siya nagpahalata na siya si Jose. Nagtanong siya sa kanila kung taga-saan sila.

Sumagot sila, “Taga-Canaan po kami, at pumunta po kami rito upang bumili ng pagkain.”

⁸Kahit nakilala ni Jose ang mga kapatid niya, hindi siya namukhaan ng mga ito.

⁹Naalala ni Jose ang panaginip niya tungkol sa kanila kaya sinabi niya, “Mga espiya kayo! Pumunta kayo rito upang tingnan kung ano ang kahinaan ng bansa namin.”

¹⁰Sumagot sila, “Hindi po, panginoon ko! Kami pong inyong lingkod ay naparito upang bumili lamang ng pagkain.

¹¹Magkakapatid po kaming lahat sa isang ama, at nagsasabi po kami ng totoo. Hindi po kami espiya.”

¹²Ngunit sinabi ni Jose, “Hindi ako naniniwala! Pumunta kayo rito upang tingnan kung ano ang kahinaan ng bansa namin.”

¹³Sumagot sila, “Kaming inyong abang lingkod ay labindalawang magkakapatid, iisa lang po ang aming ama na naroon ngayon sa Canaan. Ang bunso po namin ay naiwan sa kanya. Ang isa po naming kapatid ay wala na.”

¹⁴Sinabi ni Jose, “Kagaya ng sinabi ko, mga espiya talaga kayo!

¹⁵Ngunit susubukan ko kayo kung totoo talaga ang mga sinasabi ninyo. Isinusumpa ko sa pangalan ng Faraon na hindi kayo makakaalis dito hanggaʼt hindi ninyo maisasama ang bunsong kapatid nʼyo rito.

¹⁶Pauuwiin ang isa sa inyo upang kunin ang kapatid ninyo. Ang maiiwan sa inyoʼy ikukulong hanggang sa mapatunayan ninyo ang sinasabi ninyo, dahil kung hindi, talagang mga espiya nga kayo!”

¹⁷At ipinakulong niya ang mga ito sa loob ng tatlong araw.

¹⁸Sa ikatlong araw, sinabi ni Jose sa kanila, “Iginagalang ko ang Diyos, kaya bibigyan ko pa kayo ng pagkakataong mabuhay kung susundin lang ninyo ang iniutos ko sa inyo.

¹⁹Kung nagsasabi kayo ng totoo, magpaiwan dito ang isa sa inyo at makakauwi kayo, at makakapagdala kayo ng pagkain para sa nagugutom ninyong pamilya.

²⁰Pagkatapos, dalhin nʼyo rito ang bunsong kapatid ninyo upang mapatunayan ko na hindi kayo nagsisinungaling at upang hindi ko kayo ipapatay.” At ginawa nila ito.

²¹Sinabi nila sa isaʼt isa, “Mananagot tayo sa ginawa natin sa kapatid natin. Nakita natin ang paghihirap niya nang nagmamakaawa siya sa atin, ngunit hindi natin siya kinaawaan. Kaya ito ang dahilan kung bakit dumating ang mga paghihirap na ito sa atin.”

²²Sinabi ni Ruben, “Hindi baʼt sinabi ko sa inyo noon na huwag ninyo siyang saktan? Ngunit hindi kayo nakinig sa akin! Kaya sinisingil na tayo ngayon sa kanyang pagkamatay.”

²³Hindi nila alam na nauunawaan ni Jose ang usapan nila dahil habang nakikipag-usap siya sa kanila ay may tagapagpaliwanag siya.

²⁴Lumayo muna si Jose sa kanila at umiyak. Ngunit hindi nagtagal, bumalik siya at nakipag-usap sa kanila. Hiniwalay niya si Simeon sa kanila at ipinagapos sa kanilang harapan.

²⁵Pagkatapos, iniutos ni Jose na punuin ng pagkain ang mga sako ng kanyang mga kapatid at ibalik sa mga sako nila ang kani-kanilang bayad, at pabaunan sila ng kanilang mga pangangailangan sa kanilang paglalakbay. Nasunod lahat ang iniutos ni Jose.

²⁶Isinakay agad ng mga kapatid ni Jose ang mga sako nila sa kanilang asno at umalis.

²⁷Nang nagpalipas sila ng gabi sa isang lugar, isa sa kanila ang nagbukas ng sako niya upang pakainin ang kanyang asno. Pagbukas niya, nakita niya roon ang perang ibinayad niya.

²⁸Sumigaw siya sa kanyang mga kapatid, “Ibinalik ang ibinayad ko! Nandito sa sako ko.”

Nanlupaypay silang lahat at kinabahan. Nagtanungan sila, “Ano kaya itong ginawa ng Diyos sa atin?”

²⁹Pagdating nila sa Canaan, sinabi nila sa kanilang amang si Jacob ang lahat ng nangyari sa kanila.

³⁰Sinabi nila kay Jacob, “Pinagsalitaan po kami ng masasakit ng gobernador ng Ehipto at pinagbintangan na mga espiya raw po kami.

³¹Ngunit sinagot po namin siya na hindi kami espiya at nagsasabi kami ng totoo.

³²Labindalawa kaming magkakapatid at isa lang ang aming ama. Ang isa naming kapatid ay patay na at ang aming bunsong kapatid ay kasama po ninyo rito sa Canaan.

³³“Ngunit ito po ang sinabi niya sa amin, ‘Susubukan ko kayo kung totoo ang sinasabi ninyo. Magpaiwan dito ang isa sa inyo at umuwi kayo na may dalang pagkain para sa mga pamilya ninyong nagugutom.

³⁴Ngunit dalhin ninyo rito ang bunsong kapatid ninyo upang malaman ko na mga tapat kayong tao at hindi kayo espiya. Pagkatapos, ibabalik ko sa inyo ang kapatid ninyong nakabilanggo, at papayagan ko kayo na pumarooʼt parito sa Ehipto.’ ”

³⁵Nang ibinuhos na nila ang laman ng kanilang mga sako, nakita nila roon sa mga sako nila ang perang ibinayad nila. Nang makita ito ng kanilang ama, kinabahan silang lahat.

³⁶Sinabi ni Jacob sa kanila, “Gusto ba ninyong mawalan ako ng mga anak? Wala na si Jose, wala na si Simeon at ngayon gusto naman ninyong kunin si Benjamin. Hirap na hirap na ako!”

³⁷Sinabi ni Ruben, “Ama, ako po ang bahala sa kanya. Patayin po ninyo ang dalawa kong anak na lalaki kung hindi ko po siya maibabalik sa inyo.”

³⁸Ngunit sumagot si Jacob, “Hindi ako papayag na isama ninyo ang anak ko. Namatay na ang kapatid niya at siya na lang ang naiwan. Baka may masama pang mangyari sa kanya sa daan. At sa katandaan kong ito, ikamamatay ko ang sobrang kalungkutan.”