Job 14

¹“Ang buhay ng tao ay maikli lamang

at puno ng kahirapan.

²Ang katulad nito ay isang bulaklak,

namumukadkad ngunit agad nalalanta.

Katulad din ito ng aninong biglang nawawala.

³Kaya Panginoon, bakit kailangan nʼyo pang bantayan

nang ganito ang tao?

Gusto nʼyo pa ba siyang hatulan

sa inyong hukuman?

⁴Mayroon bang dalisay

na sa marumi magmumula?

Wala!

⁵Sa simula paʼy itinakda nʼyo na

kung gaano kahaba ang itatagal

ng buhay ng isang tao.

At hindi siya lalampas

sa itinakda nʼyong oras sa kanya.

⁶Kaya hayaan nʼyo na lamang siya

upang makapagpahinga naman siya

katulad ng isang manggagawa

pagkatapos magtrabaho.

⁷“Kapag pinutol ang isang puno,

may pag-asa pa itong mabuhay

at tumubong muli.

⁸Kahit na matanda na ang ugat nito

at patay na ang tuod,

⁹itoʼy uusbong kapag nadiligan,

at magkakasibol tulad ng bagong halaman.

¹⁰Ngunit kapag ang taoʼy namatay,

mawawala na ang lakas niya.

Pagkalagot ng hininga niya,

iyon na ang katapusan niya.

¹¹Kung papaanong bumababa

ang tubig sa dagat

at natutuyo ang mga ilog,

¹²gayon din naman, ang taoʼy namamatay

at hindi na makakabangon pa

o magigising sa kanyang pagkakatulog

hanggang sa maglaho ang langit.

¹³“Panginoon, itago nʼyo na lamang po sana ako

sa lugar ng mga patay hanggang sa mawala

ang galit nʼyo sa akin,

at saka nʼyo ako alalahanin

sa inyong itinakdang panahon.

¹⁴Kung mamatay ang tao,

mabubuhay pa kaya ito?

Kung ganoon, titiisin ko

ang lahat ng paghihirap na ito

hanggang sa dumating ang oras

na matapos ito.

¹⁵At sa oras na tawagin nʼyo ako, Panginoon ,

sasagot ako,

at kasasabikan nʼyo ako

na inyong nilikha.

¹⁶Sa mga araw na iyon,

babantayan nʼyo pa rin

ang aking mga ginagawa,

ngunit hindi nʼyo na aalalahanin pa

ang aking mga kasalanan.

¹⁷Ang aking mga kasalanaʼy

ipinasok sa sisidlan

ang masasama kong gawaʼy

inyong tinakpan.

¹⁸“Ngunit kung papaanong

gumuguho ang mga bundok

at nahuhulog ang mga bato

mula sa kanilang kinalalagyan,

¹⁹at kung paanong nagiging manipis ang bato

sa patuloy na pag-agos ng tubig,

at gumuguho ang lupa

dahil sa malakas na ulan,

ganyan nʼyo rin sinisira

ang pag-asa ng tao.

²⁰Nilulupig nʼyo siyang lagi

at namamatay siya,

at binabago nʼyo ang mukha niya

kapag patay na siya.

²¹Hindi na niya malalaman

kung ang mga anak niyaʼy nagtamo

ng karangalan o kahihiyan.

²²Ang tanging madarama na lamang niya

ay ang sarili niyang paghihirap

at kalungkutan.”