Job 3

Nagsalita si Job

¹Kinalaunan, nagsalita si Job at isinumpa niya ang araw na siyaʼy isinilang.

²Sinabi niya,

³“Isinusumpa ko ang araw

na akoʼy ipinanganak.

⁴Naging madilim na lang sana

ang araw na iyon

at hindi na sinikatan ng araw.

Kinalimutan na lang sana

ng Diyos sa langit ang araw na iyon.

⁵Nanatili na lang sana itong madilim

o natatakpan ng makapal na ulap,

at nilukuban na lang sana

ng kadiliman ang kaliwanagan.

⁶Kinuha na lang sana ng kadiliman

ang gabing iyon nang akoʼy isilang,

at hindi na sana napabilang

sa kalendaryo.

⁷Hindi na nga lang sana ako

ipinanganak ng gabing iyon,

at wala rin sanang kasiyahan noon.

⁸Sumpain nawa ang gabing iyon

ng mga manunumpa na nakakaalam

kung paano pakilusin ang Leviatan.

⁹Hindi na sana sumikat ang tala

sa umaga ng araw na iyon,

at hindi na sana dumating

ang bukang-liwayway.

¹⁰Isinusumpa ko ang araw na iyon

dahil hindi niya pinigilan

ang pagsilang sa akin,

nang hindi ko na sana naranasan

ang ganitong paghihirap.

¹¹“Mabuti pang namatay na lang ako

sa sinapupunan ng aking ina.

¹²Bakit pa ako kinalingaʼt pinasuso ng aking ina?

¹³Kung namatay na sana ako noon,

tahimik na sana ako ngayon,

natutulog at nagpapahinga

¹⁴kasama ng mga hari

at mga pinuno ng mundo

na nagtayo ng mga palasyo

na giba na ngayon.

¹⁵Nagpapahinga na rin sana ako

kasama ng mga pinuno

na ang mga tahanan ay puno

ng mga gintoʼt pilak.

¹⁶Mas mabuti pang akoʼy naging katulad

ng mga batang patay na

nang ipinanganak

at hindi na nakakita ng liwanag.

¹⁷Doon sa lugar ng mga patay,

ang masama ay hindi na gumagawa

ng kasamaan

at ang mga pagod

ay nagpapahinga na.

¹⁸Doon, ang mga bihag

ay nagpapahinga rin

at hindi na nila naririnig ang sigaw

ng taong pumipilit sa kanila

na magtrabaho.

¹⁹Naroon ang lahat ng uri ng tao,

tanyag man o hindi.

At ang mga alipin ay malaya na

sa kanilang amo.

²⁰“Bakit pa pinapayagang mabuhay

ang taong nagtitiis at nagdurusa?

²¹Hinahangad nilang mamatay

ngunit hindi naman nangyayari.

Inaasam nila ang kamatayan

nang higit pa sa nakatagong kayamanan.

²²Mas sasaya sila kapag

namatay na at nailibing.

²³Bakit kaya niloob pa ng Diyos

na mabuhay ang tao

nang hindi man lamang pinapaalam

ang kanyang kahahantungan?

²⁴Hindi ako makakain

dahil sa labis na pagdaramdam

at walang tigil ang aking pagdaing.

²⁵Ang kinatatakutan ko

ay dumating sa akin.

Ang inaalala ko

ay nangyari sa akin.

²⁶Wala akong kapayapaan

at katahimikan.

Wala akong kapahingahan,

pawang kabagabagan

ang aking nararanasan.”