Księga Psalmów 49

¹Przewodnikowi chóru Korachitów. Pieśń.

²Usłyszcie to wszystkie narody, posłuchajcie wszyscy mieszkańcy świata.

³Zarówno dzieci ludu, jak i synowie dostojnych mężów, bogaty i biedny – razem.

⁴Moje usta głoszą mądrość, a myśl z mojego serca – roztropność.

⁵Skłonię ku przypowieści moje ucho i przy lutni wyłożę mą zagadkę.

⁶Czemu mam się obawiać złego, w dniach, w których mnie otacza nieprawość mych napastników?

⁷Was, co polegacie na swym mieniu oraz przechwalacie się swoim wielkim bogactwem.

⁸Zaprawdę, nikt się nie zdoła odkupić i za siebie nie złoży Bogu okupu.

⁹Gdyż kosztowny jest okup ich duszy, i nikt tego nigdy nie dokaże.

¹⁰A choćby nawet żył długo, czy nie zobaczy grobu?

¹¹Tak, zobaczy! Mędrcy umierają, razem giną głupi, ograniczeni, i innym zostawiają swe mienie.

¹²W ich myśli ich domy są wieczne, ich mieszkania od pokolenia do pokolenia, dlatego swoje ziemie nazywają od swojego imienia.

¹³Ale człowiek nie zostanie w świetności; podobny jest do zwierząt, które giną.

¹⁴Taka jest ich droga, w tym ich niedorzeczność; a ci, którzy idą w ich ślady, potakują ich mowom. Sela.

¹⁵Jak stado pędzą do grobu, ich pasterzem jest śmierć, a nazajutrz panować tam będą prawi. Gdy odejdą ze swojego mieszkania, ich osoba stanie się pastwą mogiły.

¹⁶Ale Pan wybawi moją duszę z mocy grobu, bowiem mnie przyjmie. Sela.

¹⁷Nie bądź zatrwożony, gdy ktoś się bogaci, kiedy mnoży się chwała jego domu.

¹⁸Bo przy swoim zgonie nie zabierze niczego, jego chwała za nim nie zejdzie.

¹⁹Bowiem jeszcze za życia będzie złorzeczył swojej duszy; a tobie przyzna, że szlachetnie sobie uczyniłeś.

²⁰Przejdzie do rodów jego ojców, co na wieki nie będą oglądały światła.

²¹Gdy w świetności człowiek tego nie zrozumie, podobny jest do zwierząt, które się wytraca.