Izajasza 57

Izajasza 57

¹Sprawiedliwy ginie,

a nikt nie bierze

sobie tego do serca;

ludzie prawi są zabierani,

a nikt na to nie zważa!

Tak! Ze względu na zło zabierani są

sprawiedliwi.

²Wkraczają do pokoju,

odpoczywają na swych łożach,

podąża za nimi ich prawość.

Potępienie bałwochwalstwa

³Lecz wy zbliżcie się tutaj,

synowie czarownicy,

potomkowie cudzołożnika —

i dalej cudzołóżcie!

⁴Z kogo się naśmiewacie?

Przed kim rozdziawiacie usta?

Komu wywieszacie język?

Czy to nie wy jesteście

dziećmi buntu

i potomstwem kłamstwa?

⁵Wy, którzy się parzycie

z bóstwami

pod każdym zielonym drzewem

i zabijacie w ofierze dzieci

w jarach rzek,

pod urwiskami skał?

⁶Twój dział leży wśród gładkich

rzecznych kamieni!

To one przypadły ci losem.

Również im wylewałaś

płyny na ofiarę

i ofiarowałaś pokarmy —

czy mam to przeoczyć?

⁷Na górze wysokiej i wyniosłej

przygotowałaś sobie łoże.

Tam wychodziłaś,

by składać swe rzeźne ofiary.

⁸Za drzwiami i odrzwiami

umieszczałaś swe znaki!

Tak! Nie zważając na Mnie,

ścieliłaś łoże,

kładłaś się na nim,

zostawiałaś obok siebie miejsce,

im chętna odcinałaś się

ode Mnie —

uwielbiałaś dzielić z nimi łoże

i oglądać ich męskość.

⁹Udawałaś się do króla

z olejkiem,

mnożyłaś perfumy,

wysyłałaś swych posłów daleko,

gotowa byłaś zniżyć się choćby

do świata umarłych!

¹⁰Męczyły cię twoje liczne podróże,

ale nie powiedziałaś: Mam dość!

Znajdowałaś w sobie dość siły,

dlatego nie osłabłaś.

¹¹Kogo się obawiałaś i przed

kim drżałaś,

że kłamałaś

i nie pamiętałaś o Mnie,

nie brałaś sobie tych spraw

do serca?

A Ja milczałem — i to od dawna.

Dlatego się Mnie nie bałaś!

¹²Ja ogłoszę twoją sprawiedliwość

oraz twoje uczynki — i nie

przydadzą ci się na nic.

¹³Gdy będziesz krzyczeć,

niech cię wybawią gromady

twoich bóstw!

Wszystkie je uniesie wiatr,

usunie powiew,

lecz kto się u Mnie chroni,

odziedziczy ziemię

i posiądzie mą świętą górę.

Zapowiedź przebaczenia

¹⁴Oto co mówię:

Torujcie! Torujcie!

Przyszykujcie drogę!

Usuńcie przeszkody

z drogi mojego ludu!

¹⁵Ponieważ tak mówi Wysoki i Wyniosły,

i Panujący wiecznie,

któremu na imię Święty:

Panuję na wysokim i świętym miejscu,

lecz jestem też z tym, który jest

skruszony i pokorny duchem,

aby ożywić ducha pokornych

i ożywić serca skruszonych.

¹⁶Bo nie na wieki toczę spór

i nie na zawsze się gniewam,

wtedy bowiem omdlałby

przede Mną duch

i tchnienie, które Ja stworzyłem.

¹⁷Rozgniewała Mnie wina

jego niegodziwego

zysku,

więc biłem go, kryjąc twarz

w swoim gniewie,

a on poszedł, odstępca,

drogami swego serca!

¹⁸Widziałem jego drogi —

lecz uleczę go i poprowadzę;

znów będę źródłem pociechy

dla niego i jego żałobników.

¹⁹Dam im na usta słowa:

Pokój! Pokój dalekim i bliskim! —

mówi PAN — oraz: Ja go uleczę!

²⁰Lecz bezbożni będą

jak wzburzone morze,

które nie może się uspokoić,

a jego wody wyrzucają

błoto i muł.

²¹Nie ma — mówi Bóg — pokoju

dla bezbożnych!