Joba 17

Joba 17

¹Mój duch wycieńczony,

moje dni gasną,

został mi tylko grób.

²Wokół mnie szyderstwo,

nocami ze mnie drwią.

³Złóż u siebie, proszę,

poręczenie

za mnie,

bo kto inny da za mnie

rękojmię?

⁴Ponieważ ich rozum zamknąłeś[#17:4 Lub: serce .]

dla rozsądku,

z pewnością ich nie

wywyższysz.

⁵Ten, kto dla korzyści niszczy

swych przyjaciół,

będzie oglądał, jak gasną

oczy jego dzieci.

⁶Ludzie zrobili ze mnie przedmiot

swoich żartów,

stałem się dla nich kimś,

komu pluje się

w twarz.

⁷Osłabł ze zmartwienia mój wzrok,

a wszystkie moje członki

wyglądają jak cień.

⁸Prawych to zdumiewa,

niewinnych ponosi gniew

na bezbożnych.

⁹Sprawiedliwy zaś tym bardziej

chwyta się swojej

drogi;

kto ma czyste ręce, ma

coraz więcej sił.

¹⁰Lecz zawróćcie, wy

wszyscy,

przyjdźcie,

choć wiem, że nie znajdę

między wami

mędrca.

¹¹Moje dni przeminęły,

moje plany upadły —

nic nie pozostało

z pragnień mego serca.

¹²Po nocy dzień nastaje,

a światło szybko

zamienia się

w ciemność.

¹³Czy czekam? Tak.

Na świat zmarłych,

on będzie

moim domem.

Już sobie w ciemności

rozłożyłem

posłanie.

¹⁴Na grób zawołałem: Jesteś

moim ojcem!

a na robactwo: Matko!

oraz: Siostro!

¹⁵Gdzież więc moja nadzieja?

Nadzieja? Kto ją

dostrzeże?

¹⁶Zejdzie ze mną do świata umarłych,

gdy razem zstąpimy do prochu.