Joba 18

Joba 18

Bildad: Marny los dowodem bezbożności

¹Wtedy odezwał się Bildad z Szuach:

²Przestań. Jak długo jeszcze

zamierzasz mówić?

Najpierw pomyślmy — następnie

mówmy.

³Dlaczego uważasz nas za bydło?

Dlaczego traktujesz nas jak głupców,

⁴człowieku rozdarty w swoim

gniewie?

Czy z twojego powodu

ma się zmienić porządek

na ziemi

lub czy skały mają zmienić

położenie?

⁵Owszem, światło bezbożnego gaśnie,

płomień jego ogniska przestaje się tlić.

⁶Przygasa światło w jego namiocie,

gaśnie lampa świecąca nad nim.

⁷Skracają się jego sprężyste

niegdyś kroki

i upada przez swój własny plan.

⁸Jego nogi zapędzają go w sieci,

wchodzi na ukrytą zapadnię.

⁹Potrzask chwyta go za piętę,

zatrzaskuje się nad nim pułapka.

¹⁰Na ziemi ukryto na niego sznur

i sieć rozpięto na jego ścieżce.

¹¹Trwożą go zewsząd strachy

i płoszą go na każdym kroku.

¹²Głód czyha na jego rześkość,[#18:12 Lub: głód pogłębia jego smutek .]

czeka go klęska i upadek.

¹³Choroba pożera jego skórę,

jego członki zjada straszna śmierć.

¹⁴Wyrywają go z bezpiecznego

namiotu

i zaciągają do króla strachów.

¹⁵W jego namiocie osiada obca,

a nad jego siedzibą rozsypują siarkę.

¹⁶Od dołu schną mu korzenie,

a od góry więdną gałęzie.

¹⁷Na ziemi zanika pamięć o nim,

przestaje się wspominać jego

imię.

¹⁸Wypychają go ze światła

do ciemności

i wypędzają ze świata.

¹⁹Nie ma potomka, a jego ród

następcy,

nie ma nikogo, kto by przetrwał

w jego siedzibie.

²⁰Dniem jego sądu przerażeni są

mieszkańcy Zachodu,

a mieszkańców Wschodu

ogarnia groza.

²¹Tak! To spotyka siedziby

niegodziwego,

tak się dzieje z miejscem tego,

który nie chciał

znać Boga.