Joba 24

Joba 24

Job: Odwlekany sąd

¹Dlaczego Wszechmocny

nie ustalił czasu karania,

a ci, którzy Go znają, nie

potrafią przewidzieć

Jego dni?

²Niektórzy bowiem niegodziwi

przesuwają

granice.

Zagarniają stada, po czym

pasą jak własne.

³Przywłaszczają sobie osły sierot

i biorą w zastaw bydlęta od wdów.

⁴Potrzebujących spychają z drogi

i wszyscy ubodzy muszą się

przed nimi kryć.

⁵Wychodzą przestraszeni

jak dzikie osły

na pustynię

i tam strudzeni szukają pożywienia,

step musi dostarczać chleba

dla ich dzieci.

⁶Zbierają to, co pozostanie na polach,

wyszukują resztki w winnicach

bezbożników.

⁷Nocują nago, nie mają w co się ubrać

i w czasie chłodu brakuje im okrycia.

⁸Mokną, gdy w górach pada,

nie mając schronienia, tulą się

do skał.

⁹Inni zaś niegodziwi porywają

od piersi sieroty,

biorą w zastaw niemowlęta ubogich.

¹⁰Sprawiają, że ci chodzą półnago,

nieubrani,

i o głodzie muszą zbierać snopy.

¹¹Między opłotkami wytłaczają

oliwę,

napełniają kadzie, a sami

są spragnieni.

¹²Z miast dochodzą jęki umierających,

ciężko poszkodowani wzywają pomocy,

a Bóg nie rozlicza tej

niestosowności.

¹³Coraz to inni niegodziwi buntują się

przeciw światłu,

nie chcą znać jasnych dróg

ani kroczyć ścieżkami dnia.

¹⁴Nim zaświta, powstają mordercy,

napadają ubogich i potrzebujących,

a w nocy są zwykłymi złodziejami.

¹⁵Cudzołożnik wypatruje

zmierzchu,

liczy na to, że nikt go nie dostrzeże

i zakłada zasłonę na twarz.

¹⁶Włamują się po ciemku

do domów,

a za dnia zaszywają się

głęboko,

nawet nie chcą pokazać się

w świetle.

¹⁷Bo dla nich wszystkich

poranek to cień śmierci,

dobrze znają wszystkie jego strachy.

¹⁸Może i ulotni są tacy niczym piana

na powierzchni wody,

może i przeklęty ich dział

tu na ziemi,

może i nikt nie kieruje się

do ich winnic.

¹⁹Może w upale i suszy wysychają

jak woda ze śniegu,

może i świat umarłych pochłania tych,

którzy zgrzeszyli.

²⁰Może i zapomina o nich

własna matka,

może i są przysmakiem dla robactwa.

Może niechętnie się o nich wspomina

i tak łamią się nieprawi niczym

drzewo.

²¹Jednak wykorzystują niepłodną

i bezdzietną,

wdowie też nie potrafią wyświadczyć

nic dobrego,

²²a jednak Bóg w swej mocy wydłuża

życie tych śmiałków,

niejeden już przetrwał, choć sam

zwątpił o życiu.

²³Bóg zapewnia im bezpieczeństwo

i oparcie,

a Jego oczy czuwają nad

ich drogą.

²⁴Przez jakiś czas są wielcy, a potem

szybko nikną,

spadają nisko i zbiera się ich

tak jak wszystkich,

w końcu więdną i chylą się

jak kłosy.

²⁵Proszę, czy tak nie jest?

Kto zada kłam moim słowom?

Kto im może zaprzeczyć?