Joba 27

Joba 27

Job: Siła przekonania

¹Następnie Job pociągnął swą wypowiedź dalej:

²Jak żyje Bóg, który mi odmówił

słuszności,

jak żyje Wszechmocny, który mnie

napełnił goryczą,

³że póki jeszcze oddycham,

póki Bożego tchnienia w moich

nozdrzach,

⁴moje wargi nie posłużą

oszustwu,

a mój język nie będzie głosił fałszu.

⁵A wam na pewno nie przyznam racji —

póki tli się we mnie życie,

nie odstąpię od przekonania

o mej niewinności.

⁶Będę trwał w mej sprawiedliwości

mimo wszystko,

moje serce nie oskarża mnie

za żaden z moich dni.

⁷A moim wrogom? Niech im się dzieje

jak ludziom bezbożnym,

niech moich przeciwników spotka to,

co nieprawych!

⁸Bo jaką nadzieję ma bezbożny

po śmierci,

kiedy Bóg zawezwie jego duszę?

⁹Czy Bóg usłyszy jego wołanie

o pomoc,

czy pośpieszy mu z pomocą

w niedoli?

¹⁰Czy może on rozkoszować się

Wszechmocnym

lub w każdej chwili zwracać się

do Boga?

¹¹Teraz ja pouczę was o mocy Boga,

dróg z Wszechmocnym nie zataję

przed wami.

¹²Właściwie i wy wiecie o tym

wszystkim,

skąd więc wasze niedorzeczne

wywody?

¹³Taki dział Bóg wyznacza

człowiekowi

bezbożnemu

i takie dziedzictwo otrzymują

od Wszechmocnego

ciemięzcy:

¹⁴Na ich dzieci, gdy podrosną,

spada miecz,

a ich potomstwo nie nasyci się

chlebem.

¹⁵Kto z nich ocaleje, tego zniszczy

zaraza,

a ich wdowy nie będą ich opłakiwały.

¹⁶Choćby nagromadził srebra

niczym prochu

i naskładał pięknych szat

niczym gliny —

¹⁷to, co zbierze, przyodzieje

sprawiedliwy,

a całe srebro posiądą niewinni.

¹⁸Ich domy są niczym kryjówki moli,

a siedziby niczym stróżówki na polach.

¹⁹Udają się na spoczynek bogaci —

raz, nie więcej,

bo gdy rano przetrą oczy —

po bogactwie

nie ma ani śladu.

²⁰Dosięgają ich lęki niczym powódź,

a w nocy porywa ich burza.

²¹Unosi ich bezpowrotnie wiatr

ze wschodu,

wymiata zamieszkałe przez

nich miejsca.

²²Bije w nich i wcale nie oszczędza,

przed jego siłą umykają

w popłochu.

²³Wiatr zaklaszcze nad nimi w swoje

dłonie

i wygwiżdże ich z ich własnych

siedzib.