Treny 1

Treny 1

Pieśń żałobna o upadłej Jerozolimie

¹א Ach![#1:1 poprzedzone jest w G słowami: Gdy Izrael został wzięty do niewoli, a Jerozolima została spustoszona, Jeremiasz usiadł we łzach i zaśpiewał ten tren nad Jerozolimą. Powiedział: Ach!]

Jakże samotne siedzi

to miasto niegdyś tak ludne!

Stało się jak wdowa —

ono, tak kiedyś ważne między narodami!

Dawna księżniczka pośród prowincji,

teraz pracuje pod przymusem!

²ב Gorzko płacze po nocach —

policzki mokre od łez.

Nie pociesza jej żaden

z jej dawnych kochanków.

Wszyscy przyjaciele zawiedli,

stali się jej wrogami.

³ג Na wygnanie poszedł Juda, na cierpienie

i do strasznej niewoli.

Osiadł wśród narodów,

nie znalazł wytchnienia.

Liczni prześladowcy dopadli go

w wąskich przejściach.

⁴ד Drogi na Syjon w żałobie,

bo nikt nie ciągnie na święta.

Bramy pozostawione,

jego kapłani jęczą,

młode dziewczyny zgnębione —

Syjon trawiony goryczą.

⁵ה Podbili go nieprzyjaciele,

powiodło się jego wrogom,

bo PAN pognębił Syjon

za liczne przestępstwa.

Dzieci poszły w niewolę gnane

przez nieprzyjaciela.

⁶ו Cały splendor odstąpił

od córki Syjonu.

Jej książęta stali się jak jelenie:

nie znaleźli pastwiska

i uchodzą, bezsilni,

przed tropicielem.

⁷ז Jerozolima wspomniała

dni tułaczej niedoli,

wszystkie swe kosztowności,

które ją zawsze cieszyły.

Gdy lud wpadł w ręce wroga,

a nikt nie przyszedł z pomocą,

nieprzyjaciele napawali się jej widokiem —

drwili z jej zagłady.

⁸ח Jerozolima ciężko zgrzeszyła,

dlatego jest pośmiewiskiem.

Dawni czciciele nią gardzą,

bo zobaczyli jej nagość.

Ona również wzdycha

i odwraca się [ze wstydu].

⁹ט Na jej bieliźnie nieczystość,

nie pamiętała o przyszłości,

Straszliwie się stoczyła,

nie ma pocieszyciela.

Wejrzyj, PANIE , na mą niedolę,

ponieważ wróg się pyszni.

¹⁰י Nieprzyjaciel wyciąga rękę

po wszytkie jej skarby!

Tak, widziała obcych

wchodzących do świątyni,

tych, którym nie wolno było wchodzić

do miejsca zgromadzenia.

¹¹כ Cały jej lud jęczy,

poszukując chleba.

Ludzie oddają skarby

dla zachowania życia:

Wejrzyj, PANIE , i zobacz,

jakiej doznaję pogardy.

¹²ל Czy was to nie obchodzi, przechodzący drogą?!

Spójrzcie i pomyślcie:

Komu zadano ból

równy mojemu bólowi,

którym PAN mnie dotknął

w porywie swego gniewu?

¹³מ Z wysoka posłał ogień

i dopadł moich kości.

Rozciągnął sieć na me nogi

i szarpnął mną do tyłu.

Zesłał na mnie zniszczenie,

i słaniam się codziennie.

¹⁴נ Z mych przestępstw zrobił jarzmo,

związał je własną ręką.

Włożył mi je na kark,

wysączył ze mnie siły.

Pan wydał mnie w ręce ludzi,

którym nie mogę sprostać.

¹⁵ס Pan zakpił sobie u mnie

ze wszystkich mych walecznych.

Zwołał przeciw mnie zgromadzenie,

by złamać mych młodzieńców.

Podeptał Pan tłocznię wina

dziewicy, córce judzkiej.

¹⁶ע Właśnie dlatego płaczę,

moje oczy spływają łzami!

Daleko mój pocieszyciel,

nie ma mnie kto pokrzepić!

Zniszczeni moi synowie,

ponieważ wróg był potężny.

¹⁷פ Syjon wyciąga ręce —

brak mu pocieszenia!

PAN rozkazał wrogom,

by otoczyli Jakuba!

A dla nich Jerozolima

była jak zwykły brud.

¹⁸צ PAN okazał się sprawiedliwy!

Tak, Jego rozkazom się sprzeniewierzyłem.

Słuchajcie, wszystkie ludy!

Zobaczcie mój ból!

Moje dziewice i młodzieńcy

poszli do niewoli.

¹⁹ק Wołałam moich kochanków,

lecz oni mnie zdradzili!

Moi kapłani i starsi

poumierali w mieście!

Tak, szukali chleba,

aby zachować życie.

²⁰ר Wejrzyj, PANIE , bo jestem w niedoli!

Moje wnętrze się burzy,

serce chwyta skurcz.

Tak, byłam nieposłuszna.

Na ulicy [dzieci] osieraca miecz!

W domach zaś panoszy się śmierć!

²¹ש Słyszeli mnie, że jęczę,

bo brak mi pocieszenia,

i cieszyli się moi wrogowie,

że sprowadziłeś na mnie nieszczęście —

nadszedł dzień zapowiadany.

Niech im się stanie, jak mnie!

²²ת Wejrzyj, Panie, na ich niegodziwość.

Nawiedź ich,

jak mnie nawiedziłeś

za wszystkie przestępstwa.

O, jak liczne są moje westchnienia,

serce we mnie omdlewa.