The chat will start when you send the first message.
1Zachowanie ludu, i to w obecności PANA , zaczęło tymczasem przypominać zachowanie ludzi bezpodstawnie niezadowolonych. PAN usłyszał ich szemranie, rozgniewał się na nich i zapalił wśród nich swój ogień, który rozszalał się na krańcu obozu.[#11:1 Lub: ludzi niegodziwych, niezadowolonych .]
2Lud zaczął wtedy wołać do Mojżesza! Gdy Mojżesz pomodlił się do PANA , ogień wygasł.
3Miejsce to nazwano Tabera, ponieważ tam zapłonął wśród nich ogień PANA .[#11:3 , hbr. תַּבְעֵרָה (), czyli: pożar .]
4Wówczas przeróżne szumowiny, obecne pośród ludu, zaczęły przebąkiwać o swej wielkiej chęci na mięso. Dołączali do nich również Izraelici. Biadali: O, gdybyśmy tak mogli najeść się mięsa![#11:4 Idiom: Kto nas nakarmi mięsem?!]
5Przypominamy sobie te ryby, które jedliśmy w Egipcie za darmo, te ogórki i dynie, te pory, cebulę i czosnek.[#11:5 Lub: do woli .; #11:5 , hbr. אֲבַטִּחִים (), hl, lub: arbuzy .; #11:5 , hbr. חָצִיר (), tak nadal w aramejskim, ale może szczypiorek ?]
6A teraz? Jeść się odechciewa! Nie ma nic! Przed nami tylko manna![#11:6 Idiom: nasza dusza wysuszona , lub: trzeba obejść się smakiem.]
7Manna zaś była jak ziarno kolendry, z wyglądu przypominała żywicę bdelium.[#11:7 Lub: w kolorze bdelium .]
8Ludzie rozchodzili się, zbierali ją, mielili w żarnach albo tłukli w moździerzach, gotowali ją w garnku lub przyrządzali z niej placki, przypominające w smaku placki smażone na oliwie.
9Nocą, gdy na obóz opadała rosa, razem z nią opadała też manna.
10Biadanie ludu w rodzinach, u wejść do namiotów, dotarło do Mojżesza. Wzbudziło to gniew PANA , a również Mojżesz uznał je za niegodziwe.
11Mojżesz poskarżył się PANU : Dlaczego obszedłeś się tak źle z Twoim sługą? Dlaczego nie znalazłem łaski w Twoich oczach? Bo włożyłeś na mnie ciężar całego tego ludu.
12Czy ja ten lud począłem? Czy ja go zrodziłem, że mówisz do mnie: Nieś go w swoich objęciach, jak piastun niesie niemowlę, do ziemi, którą przysiągłeś dać jego ojcom?[#11:12 , hbr. אֹמֵן (), lub: opiekun .]
13Skąd mam wziąć mięso, by nakarmić ten lud? Daj nam mięsa — biadają — bo chce nam się jeść!
14Ja sam nie jestem w stanie unieść całego tego ludu. Jest on dla mnie o wiele za ciężki.
15Jeśli już tak ze mną postępujesz, to proszę, zabij mnie raczej natychmiast, jeśli znalazłem łaskę w Twoich oczach, bym nie musiał patrzeć na moje nieszczęście.
16Wówczas PAN odpowiedział Mojżeszowi: Zbierz Mi siedemdziesięciu mężczyzn spośród znanych ci starszych Izraela i spośród jego urzędników, sprowadź ich do namiotu spotkania i niech tam staną przy tobie.[#11:16 , hbr. שֹׁטְרִים; wg G: sekretarzy , gr. γραμματεῖς.]
17Wtedy zstąpię i będę tam rozmawiał z tobą. Wezmę też z Ducha, który spoczywa na tobie, i włożę również na nich, aby nieśli ciężar ludu wraz z tobą i abyś nie musiał już nieść go ty sam.
18Ludowi zaś poleć: Poświęćcie się na jutro. Będziecie jeść mięso, bo biadaliście w obecności PANA : Obyśmy mogli najeść się mięsa! Jak dobrze nam było w Egipcie! PAN da wam zatem mięso i będziecie jeść —
19nie przez jeden dzień ani przez dwa dni, ani przez pięć dni, ani przez dziesięć dni, ani przez dwadzieścia dni,
20ale przez cały miesiąc! W końcu zacznie wychodzić wam nosem i przyprawi was o mdłości, dlatego że wzgardziliście PANEM , który jest pośród was, i wyrażaliście przy Nim żal, że wyszliście z Egiptu.[#11:20 Lub: będzie budzić w was wstręt.]
21Wtedy Mojżesz zapytał: Sześćset tysięcy pieszych liczy lud, wśród którego jestem, a Ty mówisz: Dam im mięsa i będą jedli cały miesiąc?
22Kto zdołałby zabić tyle owiec i bydła, aby mięsa wystarczyło dla każdego? Jeśli złowiono by dla nich wszystkie ryby morza, to czy wystarczyłoby mięsa dla każdego?
23PAN odpowiedział Mojżeszowi: Czy PAN w swojej mocy jest na to za słaby? Już wkrótce zobaczysz, czy spełni się moje Słowo, czy też nie.[#11:23 Idiom: Czy ręka PANA jest na to za krótka?]
24Mojżesz wyszedł więc i oznajmił ludowi słowa PANA . Następnie zebrał siedemdziesięciu mężczyzn spośród starszych ludu i rozstawił ich wokół namiotu.
25Wtedy PAN zstąpił w obłoku i przemówił do niego. Wziął też z Ducha, który spoczywał na nim, i złożył na siedemdziesięciu starszych. A gdy Duch spoczął na nich, zaczęli prorokować, co nigdy potem już im się nie zdarzyło.
26Dwaj spośród mężczyzn pozostali jednak w obozie. Byli to Eldad i Medad. Duch spoczął również na nich, gdyż i oni byli wśród spisanych, chociaż nie przybyli do namiotu spotkania. Zaczęli oni prorokować w obozie.[#11:26 Wg PS: Modad , hbr. מוֹדָד, pod. G.]
27Wówczas przybiegł jakiś chłopiec i doniósł Mojżeszowi: Eldad i Medad prorokują w obozie!
28Wtedy Jozue, syn Nuna, usługujący Mojżeszowi od swojej młodości, powiedział: Mojżeszu, panie mój, zabroń im tego![#11:28 G.]
29Czyżbyś był o mnie zazdrosny? — odparł Mojżesz. — Oby cały lud PANA zamienił się w proroków! Tak, oby PAN złożył na nich swego Ducha!
30Po czym Mojżesz oraz starsi odeszli do obozu.
31Wówczas nadciągnął wiatr wzbudzony przez PANA , przywiał od morza przepiórki i rzucił je na obóz, na dzień drogi wokół obozu z jednej i z drugiej strony i na mniej więcej dwa łokcie nad powierzchnią ziemi.[#11:31 Lub: z zachodu .; #11:31 Tj. ok. 90 cm; lub: na powierzchni ziemi .]
32Ludzie powstali więc i przez cały ten dzień, przez całą noc i przez cały następny dzień chwytali przepiórki. Nawet ten, kto schwytał ich najmniej, miał dziesięć chomerów. Potem ludzie rozłożyli je sobie dookoła obozu.[#11:32 Tj. ok. 4000 l, lecz może chodzi o 10 omerów, tj. 40 l, por. Wj 16:16 .]
33Lecz gdy mięso było jeszcze między ich zębami, zanim zdołali je przełknąć, PAN wystąpił z gniewem przeciw ludowi i zadał mu bardzo bolesny cios.
34Stąd nadano temu miejscu nazwę: Kibrot-Hataawa, [to znaczy: Groby pożądania], tam bowiem pogrzebano tych pożądliwych ludzi.[#11:34 Miejsce dotychczas niezidentyfikowane.]
35Z Kibrot-Hataawa lud wyruszył do Chaserot i tam stanął obozem.[#11:35 , hbr. חֲצֵרוֹת (), czyli: dziedzińce (?).]