Psalmy 102

PSALM 102

Modlitwa strapionego

²PANIE , wysłuchaj mojej modlitwy,

Zwróć uwagę, gdy Cię wzywam na ratunek!

³Nie ukrywaj przede mną swojej twarzy,

Posłuchaj uważnie w mej niedoli.

W dniu wołania

Nie zwlekaj z odpowiedzią.

⁴Bo moje dni rozwiewają się jak dym,

W kościach pali mnie, jakby dotknął ich żar.

⁵Moje serce jest jak trawa,

zdeptana i wyschnięta,

Zapomniałem nawet sięgnąć po swój chleb.

⁶Wzdycham głośno,

Kości przyschły mi do ciała.

⁷Przypominam sowę na pustyni,

Lub puchacza ukrytego pośród zgliszcz.

⁸Sen mnie odszedł,

Przycupnąłem jak samotny ptak na dachu.

⁹Dzień po dniu znieważają mnie wrogowie

I szydercy przeklinają.

¹⁰Tak, jem proch — to jakby mój chleb,

A napój mieszam ze łzami.

¹¹To przez Twoje wzburzenie i gwałtowność —

Bo uniosłeś mnie w górę i rzuciłeś.

¹²Moje dni są jak cienie przed wieczorem,[#102:12 Lub: jak wydłużony cień .]

A ja sam usycham jak trawa.

¹³Ale Ty, PANIE , trwasz na wieki,

Ciebie wzywają z pokolenia w pokolenie.

¹⁴Ty powstaniesz, zmiłujesz się nad Syjonem,

Bo czas zlitować się nad nim,

Bo nadeszła właściwa pora.

¹⁵Bo Twoi słudzy lgną do jego kamieni,[#102:15 Lub: cenią jego kamienie .]

A jego gruzy wzbudzają w nich litość.

¹⁶A narody? Te bać się będą imienia PANA ,

Wszyscy królowie zadrżą

przed Twoją chwałą.

¹⁷Gdyż PAN odbudował Syjon,

On ukazał się w swym majestacie,

¹⁸Przychylił się do próśb poszkodowanych

I nie pogardził ich modlitwami.

¹⁹Niech to zapiszą dla przyszłych pokoleń

I niech chwali PANA lud, który On utworzy!

²⁰Gdyż spojrzał w swej świętości z wysoka,[#102:20 Lub: ze swej świątyni w górze .]

PAN z niebios przyjrzał się ziemi,

²¹By wysłuchać jęku uwięzionych

I uwolnić skazanych na śmierć,

²²Po to, by głoszono imię PANA na Syjonie

I Jego chwałę w Jerozolimie —

²³Wtedy, gdy zgromadzą się narody

I królestwa, aby służyć PANU .

²⁴Gdy wyczerpał w drodze moje siły

I memu życiu chciał położyć kres,

²⁵Poprosiłem: Boże mój,

Nie zabieraj mnie w połowie moich dni,

Skoro Ty istniejesz poprzez pokolenia.

²⁶Dawno już posadowiłeś ziemię

I niebiosa są dziełem Twoich rąk.

²⁷One przeminą, a Ty pozostaniesz;

Wszystkie one zedrą się jak szata,

Jak odzienie, które się wymienia.

²⁸Ty jednak wciąż będziesz ten sam

I nigdy nie skończą się Twe lata.

²⁹Synowie Twoich sług w końcu

przestaną się tułać,

A ich potomkowie przy Tobie

będą już bezpieczni.